Heimilisblaðið - 01.07.1969, Blaðsíða 21

unina um vður, og hún dó með það bros á
vörunum.“
Læknirinn hafði aftur tekið um hina litlu,
niögru hönd ungu stúlkunnar, og við þessi
orð fann hann að hún tók utan um hönd hans
og augu hennar flutu í tárum. Hann flýtti
sér því að halda áfram talinu og sagði:
„Sú einasta sorg, sem hvíldi á móður yðar
var, að þér eftir dauða hennar yrðuð ein-
niana í heiminum. Framtíð yðar var henni
svo mikið áhyggjuefni og gerði hana svo
kvíðafulla, að ég lofaði henni að sjá um yð-
nr, og það er líka áform mitt að lijálpa yður
eins og ég get.“
Þegar læknirinn leit ofan á þessa ungu
stúlku, sem hann var að tala við, varð hon-
um í fyrsta skipti fullkomlega ljóst, hvað
erfitt starf hann hefði tekizt á hendur með
loforði sínu við frú James, og einhver óljós
grunur gagntók hann um að starfið mundi
verða þreytandi og ef til vill ofviða.
Ef hún hefði verið, eins og hann ímyndaði
sér ofurlítill stúlkukrakki, þá hefði verið
vandalaust að koma henni fyrir á uppeldis-
stofnun og gefa með henni, og á þann hátt
annast uppeldi hennar, — en eins og ástatt
var, fannst lionum hann alveg ráðþrota, og
kafði ekki hugmynd um, hvernig hann ætti
að fara með þessa stíflyndu 18 ára ungmey,
sem hann þóttist eigi í vafa um að erfitt
niundi að eiga við og stjórna.
„Og þér lofuðuð mömmu að sjá um mig?“
sPurði Hope, og rödd hennar bar vott um
kvíða. „En yður mun víst bráðlega leiðast
það. Ég hugsa að þér munuð ekki kæra yður
um að hafa stúlku eins og mig á heimili yðar.'
ili yðar.“
Þessi barnslegu orð höfðu nærri því kom-
Jð lækninum til að brosa, en næstu áhrif sem
þau höfðu örvuðu þó fremur óbeit hans til
stúlkunnar, og alltaf fann hann það betur
°g betur, hve erfitt það mundi verða að efna
ioforðið, sem hann gaf frú James. — Nei,
það var þó satt, að honum mundi enganveg-
'un ljiift að fá slíka ungmey til þess að raska
rósemi á hinu snotra og kyrrláta ungherra-
keimili sínu.
Heimili hans var svo þægilegt og hreinlegt,
eins og hann hafði komið öllu vel fyrir, og
enginn kvenmaður kom þangað til að trufla
°g rugla fyrir honum. Móðir hans kom ekki
einu sinni þangað nema stöku sinnum, þegar
henni var boðið. Og honum hafði aldrei kom-
ið til hugar að taka heim til sín nokkra kven-
veru, fyrri en þá einhverntíma seinna, að
hann fasti sér konu, sem hann stundum
dreymdi um, fríða og yndislega konu, sem
hann gæti unnað og fellt sig við.
Hann leit útundan sér til ungu stúlkunn-
ar, sem sat við hlið hans. — Nei, að hann
veitti þessari óviðfeldnu og lítt geðþekku
stúlku aðgang að hinu snyrtilega og vel búna
heimili sínu, það var alveg ómögulegt.
„Yið verðum að tala nánara um það,
hvernig ég fer að sjá fyrir framtíð yðar,“
sagði hann svo dálítið vandræðalegur. „En
fyrst um sinn vona ég að þér getið fengið
að vera hér —“
Ilann litaðist um í hinu hrörlega herbergi
meðan liann talaði, og það varð einhver von-
leysisblær yfir síðustu orðunum, því hann
mundi líka eftir hinni óhreinlegu húsfreyju,
og fann til þess, hversu allt var þar leiðin-
legt, svo honum fannst hann naumast geta
réttlætt það að láta ungu stúlkuna vera þarna
lengur, jafnvel þó hún fyrir vanann fyndi
ekkert til þess, hvað þar var óyndislegt.
„Já, ég get vel verið hér,“ sagði hún, „því
ég get líklega ekki fengið að vera annars
staðar. Mamma og ég höfum verið hér í heilt
ár, það er að vísu mildu fátæklegra hér en
þar sem við vorum áður, en við gátum ekki
borgað háa húsaleigu nú síðast. En á ég að
vera hér alein? Nú er ég búin að vera hér
ein í sex vikur, síðan móðir mín fór á spítal-
ann, og mér finnst ég ekki geta verið lengur
alein.“
Það var ótti í stóru, tárvotu augunum
hennar, og hún greip um handlegg læknisins
meðan hún horfði til hans með bænarsvip.
Lækninum lá við að brosa, og undraðist
mjög, hvað stúlkan var barnaleg og hafði
litla lífsreynslu. Það hafði honum þó aldrei
komði til hugar að láta hana vera aleina í
einhverjum leiguherbergjum, og ótta hennar
fyrir því fannst honum hann þó nú þegar
geta kollvarpað.
„Þér skuluð ekki hræðast það,“ sagði liann
vingjarnlega. „Þér skuluð ekki þurfa að vera
hér lengi, og þér skuluð heldur ekki vera
ein. Ég kem hingað á morgun, og þá getum
við talað nánar um þetta, — þá verð ég bú-
inn að hugsa um, hvernig þessu verður bezt
komið fyrir.“ Framh.

11 E IM IL I S B L A Ð IÐ
153