Heimilisblaðið - 01.07.1969, Blaðsíða 23

Og lóksins mœlti meyja, liún mœlti og stundi hátt:
„Ég get ei. lengur lifað á landi, œ! liafið blátt,
er hústaður minn blíður, þar bezta ég móður á.
Ó, leyfið mér að líða af landi í haldan sjá.“
Hún grét, og grét svo sáran, það gat ei prestur séð,
han bauðst að flytja brúði og bjóst til farar með.
A miði hvar um morgun úr marardjúpi hún sté,
þá gladdist grátinn svanni, í gljúpa báru hún hné.
„Ég ofar öldum háurn nú aldrei framar sést,
En yður, œ ég muna, og aldrei gleyma skal.
Ó, fleygið mér hér ofan í fagran unnarsdl.“
Hún hvarf í kdldar bárur, en klerkur sneri frá,
og svo er sagan búin og svona fór það þá.
A marardjúpu miði, hvar mœrin niður fór,
er alitaf nógur fiskur — já, afarfeitur, stór.
Ef einliver lesendanna veit, hver er liöfundur kvæðisins „Hafmeyjan' þá látið Heimilisblaðið vita.
H E I M I L I S B L A Ð I Ð
155