Heimilisblaðið - 01.07.1969, Blaðsíða 25

Mágkona hans
Eftir ALEX STUART
„Jæja, Jilly?“ Rödd Joeelynar hreif hana
úr hugleiðingunum. Hún fékk sér annan te-
bolla og leit í eftirvæntingu á Jill. „Ég hef
séð hvað ])ú ert sem málari. Kannski þú vilj-
ir nú segja mér, hvað er í veginum á milli
ykkar Nin, og hvers vegna ])ú vilt ekki gift-
ast honum?“
„Ég held,“ svaarði Jill miður sín, „að
hægt sé að segja það í sem stytztu máli: Ég
elska Nin, en hann elskar mig ekki. Kannski
væri auðveldara fyrir þig að skilja þetta, ef
þú heyrðir alla söguna. En það er orðið mjög
framorðið; svo að ef þú hefur ekkert á móti
því ...“
„Það kemur stundum fyrir, væna mín, að
niig langar til að snoppunga þig. Og hvort
sem nú er orðið framorðið eða ekki, þá verð
ég að viðurkenna að ég er ekki aðeins for-
vitin, heldur bæði undrandi og sár.“
„Mér þykir fyrir því,“ sagði Jill auðmjúk,
>,ég ætlaði hvorki að valda þér undrun né
sársauka, Joss — þú ert sú sem ég vildi sízt
særa.“
„0, látum það eiga sig.“ Joceljui klappaði
henni á höndina. „Tilfinningar mínar hafa
ekkert að segja í þessu máli — það eruð þið
Nin, sem ég hef áhyggjur af. Fáðu þér sígar-
ettu og segðu mér svo allt af létta. — Þií
veizt, að það kemur stundum að gagni að
geta létt af hjarta sínu.“
Hún ýtti velktnm sígarettupakka að Jill og
tók fram eldspýtur. „Ég las einu sinni ljóð,
seni hér á vel við, bara ef ég gæti munað það.
Hvernig var ])að nú aftur? Æjá:
Eitt bros — getur dirnrnu í dagsljós breytt
sem dropi breytir veig heillar skálar.
Þel getur snúizt við atorð eitt.
Aðgát skal höfð í nærveru sálar.
Það er sannleikur í þessu, Jilly mín, ef þú
bugsar þig um. Ég hef alltaf dýrkað Alstair,
beinlínis dýrkað hann og dáð — og þú þekk-
ir Alstair, er það ekkif' bætti hún við og
brosti. „Og allt hefur gengið vel — ég sé
ekki eftir neinu og hann ekki heldur. Við höf-
um sýnt hvort öðru tillitssemi — og verið
hainingjusöm saman í tuttugu og firnrn ár.“
„Ég veit það. En það er ekki eins með mig
og Nin. Þetta byrjaði allt í London, þegar
ég hitti Andrew í samkvæminu hjá Pouline
Delage ...“
Þegar Jill var einu sinni byrjuð á sögu
sinni, fannst henni auðveldara að halda
áfram; miklu auðveldara að opna hjarta sitt
fyrir Jocelyn en hún hafði haldið. Þær voru
góðar vinkonur, hún og Joss, þrátt fyrir mik-
inn aldursmun og iitlit; einhver bönd bundu
þær. Joceljm hlustaði á hana þögul að mestu,
greip aðeins stöku sinnum fram í með örstutt-
um spurningum og hellti í annan tebolla. Jill
gerði sér enga grein fyrir því, liversu marga
bolla hún drakk eða hve margar sígarettur
hún reykti, en tekannan var tóm og herbergið
fullt af reyk áður en hún hætti. Þegar komið
var að hinni óvenjulegu trúlofun, gat Joce-
lyn ekki lengur stillt sig um að grípa fram í:
„Hamingjan góða!“ hrópaði hiún upp og
gætti ásökunar í röddinni. „Jæja, svo að þetta
var þannig í pottinn búið! Mér fannst þetta
svo sem hafa gengið furðu fljótt fyrir sig,
en elsku Jill mín, þú hlýtur að hafa verið
meira en lítið óklár í kollinum að geta fitjað
upp á öðru eins! Hvernig gaztu látið þér
detta í hug, að þetta endaði öðruvísi en með
ósköpum V ‘
„Ég hélt það myndi bara enda,“ svaraði
Jill hnuggin. „Það var ætlunin með öllu sam-
an. En þegar Ninian spurði mig í alvöru,
hvort ég vildi giftast sér, þá sagði ég já. Ég
var orðin ástfangin af honum, og við — við
ráðgerðum langa trúlofun, minnst hálft ár.
En það vildi gamla lafði Guise ekki heyra
nefnt, og þú veizt líka hvað hún hefur hrað-
að öllu. Og Joss, ég hafði alls ekki hitt Cathie,
þegar ég sagði já. Ég hafði enga hugmynd
HEIMILISBLAÐIÐ
157