Heimilisblaðið - 01.07.1969, Blaðsíða 26
um, hvernig hún var eða hverjar tilfinningar
Nins voru í hennar garð ... og þá . . .“ Jill
hélt áfram sögu sinni og sá samúðina skína
úr augum Jocelyn: „Þá hlýturðu líka að
skilja, að ég verð að fara burt héðan. Ég
neyðist til þess. Ég get ekki gifzt Nin bara
af því, að amma hans vill það. Heldur ekki
vegna þess, að Cathie mun eignast ■—• eða
vegna þess að Provost-fjölskyldan ætlast til
þess. Ég er alltof ástfangin af honum til að
vilja fá hann með slíkum skilmálum. Skil-
urðu það ?“
Það leið mínúta áður en Jocelyn svaraði.
Hún hristi höfuðið. „Ur því þú spyrð mig,
þá held ég þú gerir rangt í því að flýja af
hólmi. Prestið brúð'kaupinu, en vertu hér —
hittu Nin dagsdaglega og kynnztu honum. Þú
þekkir hann alls ekki vel, og ...“ Það heyrð-
ist símahringing, og samtalið rofnaði í miðj-
um klíðum. „IJver í ósköpunum getur verið
að liringja um þetta leyti sólarhringnsins ?
Ég skal svara þessu — klukkan er að verða
þrjú að nóttu. Ilver getur þetta verið?“
Jocelyn fór niður í forstofuna og greip
símann; hún kom aftur til baka andartaki
síðar, föl og uppnæm. „Það var Andrew. Ég
held það hljóti að liafa komið eitthvað hræði-
legt fyrir, Jill. Þú mátt ekki fara héðan nú
eins og ástatt er ... Ef þú elskar Ninian,
þá verðurðu kyrr.“
Jill neyddi sig til að tala: „Hvað ... hvað
hefur komið fyrir, Joss? Það hefur þó ekki
eitthvað komið fyrir Nin?“
Hiin beið eftir svari frá Jocelyn með grun
um yfirvofandi hættu og ógæfu.
18. KAFLI
„Nei,“ svaraði Jocelyn, „það er ekki varð-
andi Nin. Það er gamla frú Guise. Hún hef-
ur fengið slag. Læknirinn var kominn, en það
var ekkert hægt að segja að svo stöddu.“
„Drottinn minn!“ Jill varð í senn ótta-
slegin og fegin. Pegin vegna þess, að ekkert
hafði komið fyrir Nin, en óttaslegin vegna
sinnar eigin framkomu.
Jocelyn hélt áfram: „Andrew lofaði að
hringja aftur og segja hvað læknirinn segði,
en hann hélt að þetta væri mjög alvarlegt.
Han bjóst ekki við því, að hún væri þjáð,
en hún gat ekkert talað.“
„Er það nokkuð, sem við getum gert?“
spurði Jill, en Jocelyn hristi höfuðið.
„Ég býst ekki við því í nótt. Andrew sagði,
að þau myndu ná í hjúkrunarkonu. Yið yrð-
um bara fyrir, ef við færum þangað núna.
Við verðum að bíða þess, að Andrew hringi
aftur.“
„Á ég að hita meira te?“ spurði Jill.
„Það er ekki svo afleit hugmynd, já, gerðu
það, Jill. Ég verð að vekja Alstair. Iíann
er lögfræðingur lafði Guise, og kannski þurfa
þau hans við. Settu ketilinn yfir á meðan
ég fer upp.“
Henni fannst Joss hafa rétt fyrir sér. Hún
gat ekki farið burt, úr því sem komið var.
Nin gat þarfnazt aðstoðar hennar í höllinni.
Þar voru eins og svo víða um þessar mundir
alltof fáir þjónar, með tilliti til þessa stóra
og óhagkvæma liúss. Elspeth var fær kona,
en þar sem gamla frúin var orðin alvarlega
veilc og ein eða fleiri hjúkrunarkonur vænt-
anlegar til hússins, myndi hún fá yfrið nóg
að gera; og örugglega yrði Cathie ekki til
mikillar hjálpar þegar slíkir erfiðleikar steðj-
uðu að.
Allavega var hún búin að ákveða að bjóða
fram aðstoð sína, þegar síminn hringdi aftur.
Hún hljóp til og greip tólið, og heyrði rödd
Ninians.
„Ó,“ sagði hún, „hvernig líður henni, Nin?
Er það nokkuð, sem ég get gert?“
„Hún er við það sama,“ svarðai Nin. „Enn-
þá.“ Jill fannst rödd hans fram úr hófi
þreytuleg, og hún endurtók tilboðið um að-
stoð sína.
„Þetta er fallega boðið, en það er ekkert
sem hægt er að gera í nótt. Ég ætla að aka
til sjúkrahússins og ná í hjúkrunarkonu til
viðbótar — og súrefni, ef ég get fengið það.
Amtshjúkrunarkonan og Macrae læknir verða
hér í tvo tíma eða svo. Þetta er ekki sem
verst eftir atvikum. Það er svo afar lítið, sem
hægt er að gera fyrir ömmu, en liún sýnir
það þrek sem hún getur.“
„Það þykir mér vænt um að heyra,“ svar-
aði Jill alvarleg.
Ilann sagði ekkert, og þögnin varð svo
löng, að hana fór að gruna að samtalið væri
búið, þegar hann sagði allt í einu: „Þú ferð
ekki á morgun — er það?“
„Nei, Nin, að sjálfsogðu ekki. Ég verð hér
ef þú þarfnast mín. Sama hvað það er. Ég
158
HBIMILISBLAÐlí)