Heimilisblaðið - 01.07.1969, Blaðsíða 29

ar í Ijós, nema hvað nú gerði hann það ■—
Cathiear vegna.
Eitt kvöldið, þegar hann og Jill fengu sér
kaffibolla í eldhúsinu, sagði hann: „Ég held
ég fyltjist brott héðan með Cathie, strax og
amma er orðin hress; hún þrífst hér ekki,
skilurðu.“ Hann yppti öxlum: „Þú veizt
hvernig það hefur verið með ömmu. Hún
hefur ætlazt til þess, að Cathie stæði fyrir
heimilishaldinu, en samt gaf hún henni ekk-
ert vald til þess. Ef hún fyrirskipaði eitthvað
eða ráðstafaði einhverju, þá gaf annna fyrir-
mæli í gagnstæða átt og kenndi svo Cathie
um, ef máltíðir urðu seint fyrir. Þú verður
að koma þessu á fastan grundvöll, áður en
þú tekur við, Jill.“
„Verð ég?“ Jill var fljót að skipta um um-
ræðuefni: „Hvert ætlið þið Cathie að fara?“
spurði hún og fyllti bollann hans.
„Til Blair, býst ég við -—• til fjölskyldu
hennar. Þú hefur aldrei hitt það fólk, er
það ? Það er prýðisfólk. Þau hafa dvalizt í
Lorne, svo ég þekki þau og . . .“ Andrew leit
á hana hugsi: „Svo hélt ég að þú myndir ekk-
ert kæra þig um að hafa okkur hér, eftir að
þið Nin eruð gift.“
Jill roðnaði. „Mér myndi vera illa við, ef
þið færuð,“ sagði hún, „og það er sannleik-
ur. Iíins vegar verður brúðkaupinu allavega
frestað. Og Nin hefur ekki ætlað sér að hætta
1 flotanum fyrr en í fyrsta lagi í árslok.“
„Ég veit það,“ sagði Andrew. „Það er
fallegt af þér að vilja hafa okkur. En sjálfs-
virðingar minnar vegna væri ékki sem verst,
að ég fengi mér eitthvert starf í Edinborg
um eins árs bil eða svo. Cathie gæti komið
hingað í heimsókn þegar þii vildir og tekið
Jneð sér litlu dótturina eða soninn. Ég verð
að segja, að ég lít á þróun málanna með
auknum áhuga. Skrýtið, finnst þér ekki? En
eins og allt hefur farið, hefur það gefið mér
Cathie aftur, og hvort sem það verður dreng-
ur eða stúlka, þá verð ég hamingjusamur.
Og líka þakklátur.“
;,Þú verður dásamlegur pabbi,“ sagði Jill
viðkvæm.
„Og ekki veit ég það nú. Svona í meðal-
!agi, býst ég við. Það kostar nú dálitla ábyrgð
a<5 ala upp börn nii til dags. Ég var vanur
að skjálfa á beinunum við tilhugsunina eina
saman, en nú þegar þetta er að gerast, þá
er ég bara glaður. Maerae læknir hefur rann-
sakað Cathie vandlega og segir, að allt muni
ganga vel. En hún er mjög viðkvæm — það
er ástæðan fyrir því, að ég vil ekki, að hún
vinni of mikið.‘ Hann leit kvíðinn á Jill:
„Þii hefur vonandi ekkert á móti þessu? Að
allt fellur á þínar herðar, á ég við?“
„Ég er fyrir mit leyti hamingjusöm," svar-
aði Jill, og það var sannleikur. „í sannleika
sagt, þá fagna ég.“
„Þú er tallavega stórsnjöll í matreiðslu,“
sagði Andrew hrifinn. „Laxinn sem þú mat-
reiddir til hádegisverðar var stórfenglegur.
Sú var tíðin, að ég þoldi ekki að sjá lax;
var búinn að éta of mikið af honum.“ Hann
saup úr bollanum, reis úr sæti og stóð fyrir
framan hana: „Þú ætlar þér að giftast góða
gamla Nin, Jill, er það ekki?“
Jill fann, að hún roðnaði aftur. „Ég veit
það ekki, Andrew. Það — það er undir svo
mörgu komið.“
„En þú elskar hann, er það ekki?“
„Ég ... jú, það geri ég.“
„Og hann er ennþá ástfanginn af þér,“
sagði Andrew með fullvissu í röddinni.
„Er hann það?“ Jill tók að safna saman
óhreinum leir og forðaðist að líta á hann.
„Álög Cathie varðandi Nin eru rofin. Það
sver ég þér. Ég er sá eini, sem hefur áhrif
á hana nú, og mér . . .“ Hann brosti: „Mér
fellur það alveg prýðisvel.“
„Það gleður mig, Andrew.“ Hún ætlaði
sér framhjá honum, og hann greip í handlegg
hennar og neyddi hana til að líta á sig. „Trú-
irðu mér ekki, varðandi þetta sem ég sagði
um Nin?“
Hún hristi höfuðið. „Ekki fullkomlega.“
„En þetta er satt. Það er erfitt að sigrast
á vana. En það var einmitt það, sem það
var —- vani. Hvorki meira né minna. Nin
veitti Cathie ekki annað en auðsveipni gegn-
um árin — auðsveipni og aðdáun drengs, ekki
fullþroska karlmanns. Sem maður verður Nin
þinn, og trúðu mér, Jill, — þú getur leitað
um allan alheiminn, og þú munt aldrei finna
betri mann en hann.“
„Hvað þetta snertir, trúi ég þér.“
„En hvað þá? Hvað er það sem aftrar
þér ?“
Jill svaraði ekki. Hún gekk að eldhúsborð-
inu og tók annars hugar til við að stafla mat-
arílátum, á meðan hún lét vatnið renna. And-
rew laut að henni og kyssti hana á hárið
H E I M I L I S B L A Ð I Ð
161