Heimilisblaðið - 01.07.1969, Blaðsíða 31

Hún horfði á eftir veiðimönnunum, en lagði
ekki strax af stað til Guise. Það var dásam-
legt að sitja þarna í sólinni með fjöllin um-
hverfis, og hún hafði nmnað eftir því að hafa
teikniblokkina með sér í bílnum. Hún tók
hana nú fram og settist við að teikna. Það
urðu margar skissur, en bezt féll henni við
teikningu sem hún dró upp af Ninian þar sem
hann miðaði á fugl, sem flaug upp. Einhvern
daginn ætlaði hún að mála mynd eftir þessu
og hengja upp á vegg í forsal Guise-hallar.
Þegar hún loks ók til baka, hugsaði liún
um það í hundraðasta skipti, hvort það væri
heimskulegt eða skynsamlegt af sér að verða
um kyrrt. Þetta var ekki hennar eigið land
-— þessi íþrótt og þær siðvenjur, sem Ninian
og vinir hans mátu svo mikils voru ekki henn-
ar íþróttir eða venjur. Hún var enn fram-
andi, útlendingur. Og samt mvndi það særa
hana að þurfa að fara frá Guise núna. Hún
stundi þungan. Hún var farin að kunna vel
við þessa höll, þessa hljóðlátu fegurð hennar,
ró og tign. Og þarna gat hún unnið. Maður
þurfti ekki að vera í Parísarborg til að geta
málað. Hún hafði einmitt gert beztu mynd
sína hér, eftir að hún kom til Lorne . . .
En hvað um Ninian? Iíann og hún töluðu
aldrei um það, hvort hún færi á brott, en
Ninian minntist heldur aldrei á hjónaband,
og hún var ekki enn viss um tilfinningar hans
í sinn garð. Að sjálfsögðu gæti hún ekki farið
fyrr en lafði Guise væri íir lífshættu, því
hún hafði heitið því að vera um kvrrt á með-
an. Hún andvarpaði um leið og hún beygði
inn um hallarhliðið að Guise. Allir, allt frá
Andrew til gömlu frúarinnar — álitu það
sjálfsagt mál, að úr því hún hafði ekki farið,
þá myndi hún giftast Nin.
Hún reyndi að sjá það fyrir, hvort svo
mvndi fara, og hún var viss um, að það A'ar
einmitt það sem hún þráði af öllu hjarta.
Eftir þetta var tíminn fljótur að líða. í lok
úgúst var ljómandi veður dögum saman, og
dagurinn sem hefði átt að verða brúðkaups-
dagurinn þeirra, hann rann upp án þess þau
tækju sérlega eftir því — það eina sem var
athyglisvert við þann dag í byrjun var það,
að gamla frúin komst aftur á fætur í fyrsta
sinn eftir áfallið. Jill hafði enn ekkert ákveð-
ið, enda þótt Nin væri henni hjartakærari en
nokkru sinni fyrr.
Ilann gekk ekki að neinu sem gefnu, en at-
lot hans við hana, sem áður fyrr höfðu virzt
þvinguð, voru nú orðin innilegri en fyrr, og
hún efaðist ekkert um það lengur, að hon-
um leið alltaf vel í návist hennar.
Þau voru langoftast samvistum. Ninian
hafði að vísu nóg að gera varðandi óðalið,
en jafnan þegar liann hafði tíma, var hann
í hennar návist. I lok ágúst var gamla frúin
búin að jafna sig til muna og Macrae læknir
lét hjúkrunarkonu stunda liana í sinn stað;
hann kvað upp þann úrskurð, að hún væri
úr allri hættu.
Heimilishaldið féll aftur í sínar fyrri skorð-
ur. Jill fann, að hún hafði stöðugt minna að
gera, og þegar Elspeth tó kaftur við rekstri
alls innanstokks tók Jill að hugleiða aftur,
hvort hún ætti að láta verða af því að fara
til Parísar.
Samkvæmt loforði sínu fór Andrew með
Cathrine til Blair, og þegar Ninian hafði
kvatt þau og stakk upp á því, að þau færu
einnig í eitthvert ferðalag, jánkaði hún því
með blandinni gleði. Það angraði hana, að
]jau ffœtu þegar verið gift, enda þótt hún
reyndi að levna því angri. Það var eins og
Nin hefði gleymt því hvaða dag það hafði
átt að gerast. Hún neyddi sig til að brosa:
„Já, Nin, hvert viltu að við förum V 1
„Mér datt í hug smáferð að Lornevatni.“
Hann leit á hana alvarlegur: „Yið gætum
tekið mat með okkur og borðað snemma.“
„Áttu við, að við förum að veiða?“
Han hristi höfuðið. „Eiginlega langar mig
bara til að rabba við þig, Jill.“
„Ra . . . rabba við mig?“ spurði hún hissa.
Ilann brosti. „Já. Eg hef dálítið áríðandi
mál að ræða við þig, og ég vil að við getum
ræt það undir fjögur augu. Svo að ef þú
ert til, og getur fengið frú McLean til að
taka til matarkörfu, þá skal ég taka til bíl-
inn. Geturðu verið tilbúin eftir hálftíma?“
„Að sjálfsögðu get ég það,“ svaraði Jill
furðu lostin á þessu bráðlæti hans.
Hún beið hans við bakdyr hallarinnar, þeg-
ar hann ók að þeim hálftíma síðar.
Það var hlýtt og notalegt við vatnið, ekki
beinlínis veiðiveður, en ágætis dagur til að
vera þar samt.
Jill lagðist endilöng og lét fara vel um sig.
Nin settist við hliðina á henni, og innihald
matarkörfunnar var víðs vegar umhverfis
HEIMILISBLAÐIÐ
163