Heimilisblaðið - 01.09.1969, Blaðsíða 5

til þess að blómgast um miðjan júlí. Þeg-
ar ég kom heim frá vinnu síðla dags um vor-
ið, setti ég pappahylki yfir plöntuna. Um
morguninn tók ég það burt, áður en ég fór
í vinnu. Pappahylkið lengdi þá nótt plönt-
unnar, og fannst henni því vera komið haust.
Hún blómgaðist um leið og sumarblómin mín.
Eftir að við, konan mín og ég, höfðum tek-
Jð eftir töfraáhrifum Ijóssins, fórum við að
líta í kringum okkur eftir nýjum starfsvett-
vangi. Yið búum í úthverfi, þar sem dagur-
inn er lengdur með götuljósum. Fyrir utan
húsið stendur mösurtré eitt nálægt götuljós-
keri. Eitt árið gerðist það, að næturfrostið
í september drap nær því þetta tré, en hin
mösurtrén, sem stóðu í skugganum á bak við
húsið okkar, stóðust næturfrostið. Auðsjá-
anlega héldu rauðu geislarnir í götulýsing-
Unni stöðugt sumarþróuninni í gangi í trénu,
þangað til hið snemmakomna næturfrost kom
því á óvart.
Eftir það fórum við að gefa gætur öðr-
um trjá við veginn. Við höfðum tekið eftir,
að nokkur þeirra laufguðust fyrr en önnur
á vorin og héldu laufinu lengur á haustin
en sams konar tré við venjuleg vaxtarskilyrði.
A hverju ári bíð ég eftir merkinu um, að
veturinn sé á förum. Þetta merki er fyrsta
vigningin, sem kemur eftir fyrstu asahláku
vorsins.
Þegar að því kemur, finnum við, konan
niín og ég, stígvél, ljósker og regnkápur, og
síðan göngum við í næturmyrkrinu út að
vortjörnum skóglendisins til þess að horfa á
'hina ævagömlu leiki náttúrunnar: eðlunar-
dans salamandranna. Þessi skriðdýr vakna af
dvala sínum, þegar dagarnir lengjast og rign-
ingatíminn kemur, og þá verða þær þegar
að taka til við að verpa eggjum sínum í leys-
ingavatn vorsins. Seinna, þegar sumarsólin
þurrkar þetta vatn upp, fara afkvæmin að
anda með lungum og þarfnast ekki lengur
vatnsins. Þau eru þannig gerð, að þau vaxa
upp úr vatnsheiminum, jafnskjótt og sá heim-
ur er ekki til lengur!
Og í myrkrinu og rigningunni horfum við
á þessar einkennilegu skepnur, sem líta út
eins og einhver fornaldardýr, og virðast færa
tímann aftur um milljónir ára — til þeirra
tíma, er skriðdýrin voru ríkjandi lífsform á
jörðinni.
Okkur er kalt, því að loftið og jörðin er
köld, og vatnið er ískalt; en þama fyrir aug-
um okkar byrjar lífið. Karldýrin gefa frá
sér lítil hvít sæðishylki, á stærð við flibba-
hnapp, á grasstráin. Kvendýrin beygja sig
með yndisþokka yfir þau. Það hefur gerzt!
Rétt fyrir aftureldingu skríða þessar litlu,
forneskjulegu skepnur aftur gegnum rigning-
una inn í fylgsni sín.
Næstu nótt eru salamnödruegg um allt í
sefinu með fram litla vatnspyttinum. Við
horfum á þetta nýja líf og vitum, að það er
ljósið, sem hefur kallað það fram, og við
vitum, að vorið er þegar að vakna í þessum
ískalda vatnspytti.
Furstalijónin í Monaco taka mik
inn þátt í daglegu lífi þegnanna. Á
myndinni sést er Rainier fursti er af
gefa blóð.
Sólin og hinn hlýi sjór MiSjarSar-
jhafsins hafa þarna lokkaS Grace
j furstafrú í Monaco til sín. Litln
rtúlkan í bjargliringnum er Stephanie
lóttir hennar.
H E I M I L I S B L A Ð I Ð
181