Heimilisblaðið - 01.09.1969, Blaðsíða 6

GASPAR LORAINE:
OTTINN ;> :<:
Margar sögur liafa verið skrifaðar um stúlkur, sem strönduðu
á eyðieyju ásamt karlmanni — en þessi saga er öðruvísi... því
að hún er tekin beint frá lífinu sjálfu.
Nær ]iví frá fyrsta andartaki, þegar liún
uppgövatði, að hún var ein með honum í
opnum báti, hafði henni liðið mjög illa innra
með sér vegna augnaráðs hans. Það var eins
og ögrun gagnvart henni. Það var augnaráð,
sem gaf til kynna, að hann kærði sig kollótt-
an um þann mismun, sem var á þeim með
tilliti til ætternis og uppeldis, menntunar og
stöðu. Iíann kærði sig líka kollóttan um ridd-
aramennsku og þá nærgætni, sem karlmanni
ber að sýna konu. Hún átti ekki að vænta
sér neins af því tagi frá hans hálfu.
Hann var ekki neinn risi, en hann var stór,
sterklegur náungi með luralegar hendur. í
þeim liöndum yrði hún jafn-varnarlaus og
lítið barn.
Hún óskaði þess í fyrsta skipti á ævi sinni,
að hún væri ljót og tilheyrði þeim hópi
kvenna, sem karlmenn hafa ímugust á. En
hún vissi af reynslu, að hún laðaði þvert á
móti karlmenn að sér.
Það þurfti aðeins að líta á þennan mann
til þess að gera sér ljóst, af hvaða manngerð
hann væri. Allt, sem slíkur maður þarfnað-
ist til þess að afhjúpa hið sanna eðli sitt, var
aðeins áfengi og gott tækifæri. Hér var ekk-
ert áfengi, en það var gott tækifæri, svo gott,
sem hann gat krafizt. Tækifæri, sem náði
yfir allar tuttugu og fjórar klukkustundir
sólarhringsinns, og fól í sér liverja mínútu,
nótt og dag. Þar við bættist einveran. Hann
þurfti ekki að óttast afleiðingarnar. Og það
gat eflaust komið í staðinn fyrir áfengið.
Það var gott, að hún hafði hnífinn, og það
var gott, að hann vissi ekki, að hún hafði
hann. Þegar hann uppgötvaði skyndilega, að
hún liefði vopn í fórum sínum og væri til-
búin til þess að beita því, gæti verið, að hann
hugsaði sig um.
Það var ekki hans hnífur, annars hefði
hann saknað hans og spurt um hann. Iíann
hafði ekki spurt um neitt, og hann hafði ekki
hagað sér, eins og hann saknaði nokkurs.
Ilann hafði sennilega aldrei séð þennan hníf.
Iíún hafði séð hann liggja í botni bátsins,
falinn undir austurtrogi, svo að skaftið stóð
aðeins út undan, og hann hafði verið svo nið-
ursokkinn í að hagræða seglinu, að hann hafði
ekki tekið eftir honum. Hún hafði lengi gef-
ið hnífnum gætur, og þegar hann hafði farið
fram í til þess að lagfæra eitthvað í sam-
bandi við löngu árina, sem hafði verið notuð
sem siglutré, hafði hún beygt sig niður í
skyndi og tekið hnífinn.
Hnífurinn var mannskæður útlits. Blaðið
var ses þumlungar á lengd, og hún hafði
gengið úr skugga um, að þótt hann væri ryðg-
aður og útataður gömlu fiskhreistri, var egg-
in enn hvöss og oddurinn hvass eins og nál.
Hún hafði hreinsað hreistrið af hnífnum,
jafnskjótt og hún fékk tækifæri til þess, með
því að slípa liann á steini, og á sama hátt
hafði hún getað fjarlægt mestallt ryðið. Hún
taldi sig vel geta staðið manninum á sporði
með þessum hníf og nokkurri heppni, ef til
bardaga kæmi.
Margir hellar voru neðst í klettabeltinu.
Maðurinn bjó í einum þeirra, og hún bjo
svo að segja í öllum hinum. Á daginn valdi
hún sér með leynd þann, sem hún ætlaði að
nota um nóttina, og þegar dimmt var orðið,
flutti hún sig inn í hann. Það væri auðvelt
fyrir hann að finna hana.
Það var vesældarlíf, sem þau lifðu. Þó að
182
HEIMILISBLAÐlP