Heimilisblaðið - 01.09.1969, Blaðsíða 7

þau hefðu verið góðir vinir og verið jafn-
ingjar, hefði það samt verið allt annað en
skemmtilegt. Þau lifðu á skelfiski og fiski
og villtum asparges. Næturnar voru kaldar.
I einum liellanna var uppspretta með fersku
vatni, en vatnið var ekki gott á bragðið.
Ströndin teygði sig fyrir framan þau um
tvo kílómetra, og fyrir ofan hana var kletta-
belti, sem virtist vera óendanlegt.
Þau höfðu fundið veg upp í klettana, en
hann lá ekki til neins ákveðins staðar. Uppi
sást hafið öðrum megin, og hinum megin var
eyðimörk, sem náði alveg út til sjóndeildar-
hringsins eins og hafið.
Þau höfðu hætt sér spölkorn út í eyði-
mörkina, en brennandi hitinn hafði knúið þau
aftur til strandarinnar.
Báturinn, sem þau höfðu stokkið niður í,
þegar skemmtiskútan sökk, hafði brotnað í
lendingunni. Það leit ekki út fvrir, að þau
gætu sloppið héðan, og engin von var um
björgun, nema leitað yrði að þeim.
Frændi hennar hafði látið lífið, er stöng
ein hafði molað höfuð hans einmitt í sama
bili og hrin rétti niður höndina til þess að
hjálpa honum upp í bátinn. Og við andlát
lians hafði hún sem erfingi hans orðið ein
af auðugustu stúlkum í heimi. Og nú var
hún stödd hér án þess að eiga svo mikið sem
léreftsföt til þess að geta haft fataskipti eða
greiðu til þess að greiða hár sitt með.
Hún furðaði sig stundum á, hvernig hún
gat þraukað þetta. Hún var alltaf svöng,
henni var alltaf kalt á nóttinni, fallega hárið
á henni var eins og flóki, neglur hennar voru
slitnar og brotnar, og eini félagsskapur henn-
ar var maður, sem horfði á hana nær því
fjandsamlegu augnaráði, og sem hún gat
hvorki leitað huglireystingar né uppörvunar
hjá. Hún varð að hafa einhvern til þess að
tala við, annars yrði hún ærð. En hún gat
ekki ta'lað við þennan mann. Hann var ekki
annað en viðbjóðsleg ógnun.
Hún gat ekki fengið sig til þess að tala
eitt orð við hann fram yfir það sem bráð-
nauðsynlegt var. Hún gekk niður eftir og
út með ströndinni til þess að gefa skapi sínu
lausan tauminn og tala við sjálfa sig.
„Þú ættir að vera stórlátari en svo að sætta
Pig við þetta,“ sagði hún við sjálfa sig.
„Hvers vegna í ósköpunum viltu halda áfram
nð lifa ? Dauðinn væri miklu ákjósanelgri.
HEIMILISBLAÐIÐ
Þetta getur ekki verið verra. Þú hefur ágætt
haf til þess að drekkja þér í, fvrsta flokks
klett til þess að fleygja þér fram af og beitt-
an hníf, sem þú getur stungið þig með, en
þú lieldur áfram að lifa, þó að þú líðir allar
kvalir vítis og sért stöðugt hrædd . . .“
Eu hún gerði enga tilraun til þess að drepa
sjálfa sig. Hún hugsaði aðeins, að hún mundi
gera það einhvern daginn af eintómum leið-
indum út af öllu saman og af ótta við mann-
inn. Með þá hugsun í huga tók hún oft hníf-
inn fram og brýndi hann á flötnm steini og
gerði hann að beittu, glampandi vopni. Hún
hefði vel getað slcorið hár sitt með honum,
og hún mundi hafa gert það, en hún þorði
það ekki, því að þá mundi hann uppgötva,
að hún hefði eitthvert beitt verkfæri hjá sér.
Hún hafði eins lítið samneyti við hann
eins og unnt var, og hann þröngvaði ekki
félagsskap sínum upp á hana. Iíann var mað-
ur, sem beið síns tíma. En þegar þau voru
saman, horfði hann á liana með óhugnanlegu,
íhugandi augnaráði, eins og hann segði við
sjálfan sig: Ætti ég að gera það nú — núna?
Oft og tíðum, þegar langvandi, óþægileg
þögn hafði ríkt milli þeirra, hafði hann sagt
dálítið, sem olli því, að það var sem hjart-
að hrykki upp í hálsinn á henni. Hann hafði
horft ígrundandi augurn sínum á hana og
sagt: „Þér vitið víst ekki, hvað ég er að hugsa
um.“
Og í hvert skipti hafði hún svarað honum
fráhrindandi og með hvössum rómi: „Hvernig
ætti ég að vita það ? Hver nennir yfirleitt að
hugsa á stað eins og þessum ? Ekki ég.“
Tvisvar sinnum liafði slíkt svar þaggað
niður í honum, en í þriðja skiptið þagði hann
aðeins í hálftíma, svo sagði hann: „Maður
getur ekki alveg látið það ógert að hugsa.
Eitthvað verður maður að liugsa um. Það
er ekki svo margt, sem ég hef um að hugsa,
en það er auðvitað annað með yður, því að
þér eruð fín hefðarkona og hafið víst lesið
heilmikið og þess háttar. En þér getið víst
ekki gizkað upp á, hvað ég er að hugsa um
einmitt núna.“
Hún lét egna sig til þess að segja: „Nei,
auðMtað get ég það ekki. Hvað eruð þér
þá að hugsa umf‘
„Ég er að hugsa um hárið á yður,“ sagði
hann.
Hiin fann, að hún fölnaði, og hún bar
183