Heimilisblaðið - 01.09.1969, Blaðsíða 8

höndina ósjálfrátt upp að hárinu. Hún var
viss um, að hann ætlaði nú að segja henni,
að hún hefði fallegt hár og viðra sig upp
við hana með því að slá henni klaufalega
gullhamra. En það gerði hann ekki.
„Hvað er það viðvíkjanid hárinu á mér.
Það er allt einn hræðilegur lubbi.“
„Já, það er einmitt það, sem ég var að
hugsa,“ sagði hann. „Það er allt flókið, og
það er tjara í bátnum. Eg hef lengi verið
að hugsa, að það væri þægilegra fyrir yður,
ef þér stuttklipptuð það.“
Ef hann hefði sagt eitthvað fallegt um
hárið á henni, hefði hún orðið reið, en gagn-
rýni hans á því gerði hana enn reiðari. Hvað
kom honum hár hennar við ?
„Það væri líklega nokkuð erfitt án skæra,“
sagði hún.
„Það væri hægt að gera það með hníf,“
sagði hann, „ef við hefðum hann.“
„Já,“ sagði hún, „ef —“ Og hún leit tor-
tryggnislega á hann. Vissi hann, að hún hafði
þennan hníf eða vissi hann það ekki? Auð-
sjáanlega ekki. Hún varpaði öndinni léttar.
Hún sagði stutt í spuna: „Þér skuluð ekki
hafa áhyggjur af hárinu á mér. Eg hef það
ekki sjálf.“
En hann hélt áfram, og hann var uppfinn-
ingasamur. „Það væri hægt að slíta það af
með því að nudda því við egghvassan stein,
svolítið í einu,“ sagði hann. „Það mundi taka
langan tíma, en ég skal gjarna gera það fyrir
yður, ef þér óskið þess.“
Það fór hrollur um hana við tilhugsunina
um, að hann snerti hár hennar með grófum,
harðleiknum fingrum sínum.
„Nei, þökk fyrir.“
„Ég er einnig fús til þess,“ sagði hann
og sló sigri hrósandi á lærið á sér, „að fórna
einni af eldspýtunum okkar á það. Það væri
hægt að kveikja bál og svíða svolítinn bút af
því.‘ ‘
„Þökk fyrir. Þér skuluð ekki gera yður
neitt ómak,“ sagði hún. Hún stóð á fætur.
„Ég ætla í langa gönguferð."
„Ilvað verðið þér lengi?“
„Stendur yður ekki á sama um það? Út
eftir ströndinni og aftur til baka, þangað til
ég er orðin þreytt.“
„Ég hef verið að hugsa um það, að ef þér
færuð yfir í hinn enda fjörunnar, og þér
hefðuð ekkert á ínóti því að vera þar svo sem
klukkutíma, þá mundi ég fá mér bað. Ég
þarfnast þess mjög.“
„Já, gjörið þér svo vel,“ sagði hún. Hún
lagði af stað yfir á hinn enda fjörunnar. En
hann kallaði á eftir henni.
„Halló —“
Hún sneri sér við. „Já?“
„Það er víst góður sandbotn þarna út frá
á bak við steininn."
„Já, ég veit það vel. En livað um það?“
„Ekkert. Ég átti bara við það, ef þér þörfn-
uðust sjálf að fara í bað.“
Hún hafði aldrei á ævi sinni orðið fyrir
annarri eins móðgun. Það hefði verið jafn-
ókurteislegt, þó að hún hefði ekki þarfnast
þess að fara í bað. En hún hafði mjög mikla
þörf fyrir það.
Og þegar hún kom út að steininum og leit
til baka og sá manninn úti í vatninu, sem
náði honum upp undir hendur, og sá hann
busla eins og skóladreng, flýtti hún sér að
fara ór fötunum og nær því fleygði sér út
í indæla, hressandi vatnið.
Það hafði mjög róandi áhrif. Hún þurrk-
aði sig í sólskininu og klæddi sig, og klukku-
tíma síðar sneri hún aftur til staðarins, þar
sem hann lá makindalega í sandinum.
„Ég fór eftir ráðleggingu yðar,“ sagði hún,
„og fór að synda.“
„Synda?“ sagði liann. „Kunnið þér að
synda ?‘ ‘
„Já, auðvitað.“
„Það var mikið,“ sagði hann. „Það kann
ég ekki. Það kunnum við, sjómennirnir aldrei.
Við höfum aldrei haft tækifæri til þess að
læra það.“
Það hughreysti hana að heyra það. Það
veitti henni algjöra yfirburði gagnvart hon-
um, að hún kunni að synda og hann ekki,
auk þess sem hún hafði hnífinn. Ef það
versta kæmi fyrir, gæti hún fleygt sér í sjó-
inn og synt frá honum og drukknað á heið-
arlegan hátt.
Ótti hennar við hann óx dag frá degi og
varð að meinloku. Þegar dimmt var orðið,
flutti hún sig úr einum hellinum í annan og
lá lengi áður en hún sofnaði og hlustaði eft-
ir ógnandi fótataki hans. Oft heyrði hún það
... eða hélt, að hún heyrði það.
Þau hittust á morgnana og grófu skelfisk
upp úr svörtu, söltu leðjunni. En einn morg-
uninn kom hann ekki. Sólin hækkaði á lofti,
184
HEIMILISBLAÐIP