Heimilisblaðið - 01.09.1969, Blaðsíða 24

„Hún er dóttir konu, sem dó á fátækra-
spítalanum.“ (Þegar sáralæknirinn heyrði
þetta fór hann að blístra). „Þú mátt ekki
misskilja mig. Hún var ekki ein af þeim, sem
venjulegt er að flytja þangað. Hún var efa-
laust heldri kona, sem hefur lent í fátækt.
Hún var nefnd frú James.“
„Já, ekki er það glæpamanna nafn, og svo
hefur hún líklega verið ekkja?“
„Svo sagði liún, og ég hef enga ástæðu til
að ætla, að hún hafi skrökvað því á dánar-
dægri. Hún sagði mér, að hún hefði haft of-
an af fyrir sér og dóttur sinni, og að hún
yrði alveg einmana í veröldinni, þegar hián
féll frá.“
„Sagði hún þér þá ekki eitthvað um ætt-
ingja dóttur sinnar ? Geta þeir ekki tekið
stúlkuna að sér?“
„Nei, það var nú einmitt um þá, sem ég
reyndi að fá að vita, en konan vildi ekkert
segja, enda dó liún áður en úttalað var milli
okkar um dóttur hennar. Eg fór undir eins
og konan var dáin til stúlkunnar og fann
hana á fátæktarheimili, fremur lélega til fara.
Hún er engan veginn fullþroskuð. Hún reyndi
ekkert að stilla harm sinn, þegar hún heyrði
að móðir hennar væri dáin, og kom fram í
geðofsa gagnvart mér, út, af því að ég hefði
eigi sótt hana til móður sinnar áður en hún
lézt. En livað sem þessu líður, þá er hún nú
einu sinni orðinn skjólstæðingur minn, því að
ég ólpaðist til þess að lofa móður hennar því
í andaslitrunum að sjá um dóttur hennar.“
„Aumingja stúlkan!“ sagði Manders eins
og við sjálfan sig.
„Aumingja stúlkan, segir þú,“ sagði And-
erson og hló kuldalega. „Finnst þér ég eltki
verðskulda neina meðaumkun?“
„Ojú, það má vel vera, en ekki eins mikla
og stiilkan, sem misst hefur móður sína ein-
mitt á þeim tíma, sem hún ef til vill hefur
haft liennar mesta þörf. Eftir lýsingu þinni
gæti ég hugsað, að hún væri illa til þess fallin
að ganga nú þegar út í baráttu lífsins. Og
ég nefni hana vesaling, af því að hún hefur
ekki aðra en hinn stranga og harðhjartaða
Miles Anderson að leita athvarfs hjá.“
Um leið og Manders sagði þetta reis hann
á fætur og sló á herðar vini sínum, sem tákn-
aði það, að síðustu orðin væru sögð í gamni.
„Þetta getur nú allt saman verið satt og
rétt,‘1 sagði Miles, sem líka stóð á fætur, „en
aðalatriðið er, hvað ég á að gera við stiilk-
una, sem ég er skuldbundinn til að sjá um.
—■ Móðir hennar bar svo mikinn kvíðaboga
fyrir framtíð hennar, og það píndi hana svo
á dauðastundinni, að mér varð það á, til þess
að friða hana, að ég lofaði henni að sjá um
barn hennar. Ég hélt að þetta væri lítið
stúlkubarn, en svo-----------“
„Svo var það ung og nærri fullvaxta
stúlka,“ bætti vinur hans við, þegar Miles
strandaði. „Ég hef hluttekningu með þér,
gamli vinur. Ég get svo vel skilið, að það sé
ekkert skemmtilegt fyrir þig að hafa eign-
ast þennan skjólstæðing. Ég vil því ráðleggja
þér að reyna að hafa upp á ættingjum henn-
ar, einhverja hlýtur hún að eiga. Auðnist þér
að finna þá og færa þeim stúlkuna til ásjár
og eftirlits, finnst mér þú hafa innt af hendi
mikið af því, sem þú hefur lofað. Að öðrum
kosti sé ég engin önnur úrræði en þau, að
þú takir stúlkuna þér fyrir konu, eða setjir
hana í klaustur. Og nú verð ég að fara. Ég
vildi að ég hefði getað gefið þér betra ráð,
en ég þekki engin betri.“
„Þú hefur að minnsta kosti gefið mér um-
hugsunarefni,“ sagði Anderson með uppgerð-
arbrosi, „og ekki mun ég liggja á liði mínu
við að reyna að finna ættingja stúlkunnar.“
Þetta áform sitt reyndi hann að framkvæma
þrem dögum síðar, þegar hann eftir jarðar-
för frú James var staddur á fátæklega heim-
ilinu í Merlinstræti, þar sem liann hafði fyrst
hitt Hope, og sá hann ekki annað vænna, en
að hún dveldi þar fyrst um sinn.
Við útförina fannst þessum smekknæma
manni skjólstæðingur sinn líta enn ver út en
áður. Líkt og marga karlmenn vantaði hann
nákvæmni og sanna umliugsunarsemi, og því
hafði honum ekki hugkvæmzt, að hana mundi
hafa skort efni til þess að útvega sér viðeig-
andi sorgarbúning til að mæta í við jarðar-
förina, og því síður hafði honum kömið til
hugar, að hún mundi ekki hafa einurð til að
biðja hann um peninga til þessa. Enga hug-
mynd hafði hann heldur um, að fötin, sem
hún var í, og sem lionum þóttu bæði ósmekk-
leg og fara illa, höfðu verið fengin að lám
sitt í hverjum staðnum, og hafði frú Brooks
gengið vel fram í því að útvega þau.
200
HEIMILISBLAÐIÐ