Heimilisblaðið - 01.09.1969, Blaðsíða 29

sömu niðurstöðu, var hún varla svo mikil
fjarstæða, að ekki mætti um hana hugsa.
„Giftast henni og ala hana upp til þess að
verða fyrirmyndarkona/ ‘ tautaði hann með
sjálfum sér, og hallaði sér aftur á bak í vagn-
inum, þegar hann ók heim frá móður sinni;
og hann fór að hugsa um hve miklum breyt-
ingum þessi óviðfeldni unglingur yrði að taka
ætti hann nokkuð að líkjast myndinni af
konu þeirri, sem stöku sinnum hafði komið
fram í huga hans og honum fundizt að hann
mundi geta fellt sig við sem eiginkonu.
Jafnvel þótt Miles Anderson hefði aldrei
séð þá konu, sem hann hafði skapað sér mynd
af sem eiginkonu, stóð sú mynd honum þó
nokkurn veginn skýr fyrir hugskotssjónum.
Sú tilvonandi skyldi vera ljóshærð með blá
augu, andlitsdrættirnir reglulegir og nettir,
hárið slétt og strokið aftur með vöngunum
frá hinu hreina, hvíta enni, svipurinn sam-
bland af alvöru og mildi, sem hann þekkti svo
vel frá Maríumyndunum. Hans tilvonandi
skyldi vera kvenleg, kunna vel að stjórna
geði sínu, geta alls staðar unnið virðing og
góðan þokka, vera ástiiðleg við mann sinn
en alvarleg og hæglát gagnvart öðrum. Bn
hversu ólík þessari draummynd var ekki ung-
frúin hjá frú Brooks, og læknirinn gat ekki
annað en brosað að þeim mikla mismun og
hann tautaði við sjálfan sig: ómögulegt!
ómögulegt!
En ráðlegging móður sinnar og vinar gat
hann ])ó ekki rekið úr huga sér. Ilann reyndi
að gleyma henni en gat það ekki og eftir
viku fór hún að bera ávöxt.
V.
Hope James sat einsömul í skuggalegu dag-
stofunni hjá frú Brooks með opið bréf milli
handanna. Hún hafði ýtt bakkanum með
niorgunmatnum til hliðar og glejunt því, að
hún var ekki nema hálfnuð að borða. Bréfið
hafði hrifið alla hugsun hennar.
Hún var jafn fátæklega og ósmekklega til
fara, eins og hún hafði verið, þegar Ander-
son læknir heimsótti hana í fyrsta skipti, og .
stutti, sVarti kjóllinn hennar gerði hana enn
krakkalegri en hún í raun og veru var.
Hár hennar liðaðist óreglulega kringum
andlitið og bar vott um hirðuleysi; hún var
við og við að ýta þessum óstýrilátu lokkum
frá augum sér og enni. Daufur roði breiddi
sig yfir andlit stúlkunnar, þegar hún leit upp
úr bréfinu og starði út í herbergið, en sá roði
sýndi það þó að henni fór það vel að vera
ofurlítið rjóðari yfirlitum en hún átti vanda
til. —
„Nei,“hrópaði hún undrandi og utan við
sig, „aldrei á ævi minni hef ég lesið svona
dásamlegt. Þetta er alveg eins og í ævintýr-
unum. En hvað hann er góður, það er alveg
ómögulegt annað, en að ég verði gæfusöm
með honum. Mér þykir þegar svo vænt um
hann!“
Þrátt fyrir átján ára aldurinn var Hope
þó sannarlegt barn, og skyldi því ekki til
fullnustu bréf það, sem hún var að lesa.
Hún liafði eigi hugmynd um það, sem eldri
og revndari kona mundi þegar hafa séð, að
bréfið bar það með sér, að manninum sem
hafði skrifað það, var ekkert áhugamál, að
hún féllist á tillögu þá, sem hann kom með.
Bréfið hljóðaði svo:
„Harleystræti 200.
Kæra ungfrú James!
Ég hef alvarlega hugsað um framtíð yðar,
og er kominn að þeirri niðurstöðu, að á einn
hátt geti hún orðið vel tryggð.
Ég vona að tillaga mín komi yður ekki
óþægilega á óvart. Ég vil spyrja yður að því,
hvort þér viljið eldii fara til mín, setjast að
hjá mér, og verða eiginkona mín ?
Ég er nú af unglingsárunum, og ég vona
að þér takið það efkki sem skort á virðingu,
að bréf mitt er nokkuð á annan hátt en kvon-
bænabréf munu almennt vera. — Ég er sann-
færður um að þér skiljið, að ég með því að
biðja yður að giftast mér, hef haft það hug-
fast, að það væri til góðs fyrir yður.
Ég mun gera allt sem í mínu valdi stendur
til þess að gera yður gæfusama. En þér verð-
ið að fyrirgefa mér, sem er spaklyndur mað-
ur, þótt ekki komi í ljós hjá mér neinar ákaf-
ar tilfinningar.
Yðar einlægur
Miles Anderson.
Eftirskrift:
Ég kem til þess að fá svar yðar, þegar ég
ek af spítalanum klukkan að ganga eitt.“
Heimilisblaðið
205