Heimilisblaðið - 01.11.1969, Blaðsíða 8

Útsaumað hægindi
SMÁSA0A EFTIR MARGUERITE COMERT
„Hamingjan sanna, hvað manni líður hér
vel lijá yður, elsku Madeleine!“ hrópaði
Sonja upp yfir sig í því sem hún gelrk inn.
Og án frekari formála settist hún á teppið
fyrir framan arininn.
Á arninum skíðloguðu viðarbútamir með
háu snarki og veittu umhverfinu þá hlýju og
notalegheit, sem jafnvel fullkomnasta mið-
stöðvarhitun getur aldrei veitt.
Sonja var óðara búin að hreiðra værðarlega
um sig eins og hver annar heimilisköttur og
lét sér líða vel í rósrauðum bjarmanum frá
eldinum. Madeleine brosti.
„Þetta verður öllu betra innan stundar. Eg
er búin að hringja eftir tei. Á meðan við bíð-
um vona ég þér hafið ekkert á móti því, að
ég ljúki við þetta rósarmunstur . . . ég verð
ekki nema fimm mínútur.“
„Nei, fyrir alla muni verið ekki að því.
Gerið það fyrir mig, annars er ég óðara far-
in,“ mælti Sonja.
„Nú, jæja, eins og þér viljið,“ svaraði
Madeleine háttvís.
Sonja, sem var útlendingur, listakona og
meira en lítið listamannsleg í háttum, gat
fengið furðulegustu hugdettur. Madeleine lét
sem ekkert væri, en lagði handaverk sitt auð-
sveip til hliðar.
Það var þessi auðsveipni, sem Sonju féll
vel í geð, og enda þótt Madeleine krefðist
aldrei neinnar skýringar á dyntum hennar,
var Sonja vön að segja við sjálfa sig, rétt
eins og hún sagði nú upphátt:
„Þér megið ekki verða mér gröm, elsku
Madeleine, en ég þoli bara ekki hannyrðir,
og þá einkum og sér í lagi ekki þess konar
sem þér eruð með núna —- það er eins konar
sessa, er ekki svo?“
„Jú, það er útsaumað hægindi.“
Rödd Sonju skalf.
„Og kannski ... að sjálfsögðu ... þá ætlið
þér að gefa það manninum yðar? Ja, afsak-
ið forvitnina.“
„Það er engin forvitni. Sessan er vissulega
ætluð í legubekkinn þarna ... en hún er ætl-
uð yður, sjálfri mér, hverjum sem vera skal.“
„Hverjum sem vera skal ... eruð þér nú
svo viss um það? Eg þekki nú fólk hér í
París. Al'lir hlutir eru ætlaðir einhverjum
sérstökum, væna mín, einkum máski dauðir
hlutir. Allt mitt líf hefur verið undir því
komið, að ...“
Rétt í þessu gekk þjónustustúlkan inn með
teið og greip fram í fyrir Sonju. Það var
eins og hún hefði komizt úr sínu góða skapi,
og hún lét ógert að bragða á kökunum, sem
henni þóttu annars svo góðar. Iíún fékk sér
tebolla með sítrónusneið, en sykurlaust, —
og hún gleymdi að drekka það.
„Ég get sagt yður það, Madeleine, að ég
hef líka verið gift. Ég var ung þá, og hjóna-
band mitt varaði stuttan tíma; þess vegna
tala ég yfirleitt ekki um það. Ég var aðeins
átján ára þegar ég gifti mig, og nítján ára
þegar ég fór frá honum. Nú hef ég í finnntán
ár sungið í borgum út um allan heim, og
enginn þekkir mig nema undir listamanns-
nafni mínu. En hvaða gagn væri í því að
rifja upp gamlar minningar? Þær hafa alltaf
verið sem myrkur skuggi vfir lífi mínu, og
það eru þær sem ég kemst ekki hjá að hugsa
um, ef ég ligg vakandi um nætur og get ekki
fest blund.
Ég var búin að þekkja manninn minn frá
því ég var lítil stúlka, Pyrri konan hans var
bezta vin'kona móður minnar ... og þau komu
oft bæði í heimsókn til hennar.
Bezta leikfangið mitt fékk ég að gjöf frá
þeim, og hún veitti mér fyrstu tilsögnina í
músík. Þau kepptust um að þóknast mér og
gæla við mig, allt til þess dags sem hún dó,
og þá missti hann áhugann á öllu umhverfis
sig. Hann lifði árum saman utan við heiminn,
og þegar hann loksins fór að liugsa um eitt-
hvað annað en sína látnu konu, þá var ég
vaxin úr grasi. Heitasta ósk mín var þá að
giftast honum ... og ég giftist honum.
Þar sem ég hafði umgengizt þau svo mikið
228
HEIMILISBLAÐIÐ