Heimilisblaðið - 01.11.1969, Blaðsíða 21
en konuefnið vantaði sæmilegan fatnað og
fleira og hann vildi biðja hana að vera henni
hjálplega að útvega sér þetta. Að síðnstn
sagði hann: „Ef að þér vilduð verða vinkona
hennar og leiðbeina henni við og við, mundi
henni verða ákaflega mikil stoð í því.“
„Eg skal gera allt sem ég get til að að-
stoða liana. En látið það ekki koma flatt upp
á yður, herra læknir, þótt ungfrúin vilji ekki
að ég verði sér til aðstoðar. Ungar stúlkur
eru oft sérlunda og duttlungasamar gagnvart
öðrum stúlkum, sem vilja skipta sér af þeirra
högum, og ekki sízt þegar þær eru í þann veg-
inn að gifta sig.“
„Ekki annað,“ sagði læknirinn öruggur.
„Af slíkum duttlungum verður Iiope að
venja sig. Ég mundi ekki þola það að hafa
duttlungasama og sérlynda konu. Ég er líka
viss um að Hope mun verða þakklát fyrir að
fá leiðbeiningar hjá yður. Og ég hef óskað
eftir að hún skoðaði yður sem sína beztu og
einlægustu vinkonu, ég á við að hún —“
„Ó, herra læknir,“ greip hjúkrunarkonan
fram í, „slíku getur þriðji maður sjaldnast
ráðið, hvernig fallur á með öðrum tveimur.
Og vel getur verið, að konan yðar verði á
allt annarri skoðun í þessu efni. Og þér verð-
ið að gæta þess, að yðar og hennar skoðanir
rekist ekki á óþægilega allt of oft. Ung stúlka,
átján ára, er ráðgáta fyrir alla, sem ekki hafa
kynnzt henni náið um lengri tíma.“
VI.
„Ég, Miles Anderson, lofa þér, Hope Jam-
es, kona mín, að ég í blíðu og stríðu, í fá-
tækt jafnt og vellíðan, í veikindum sem heil-
brigði, að elska og aðstoða þig sem sanna
eiginkonu; upp á þetta gef ég þér hönd
mína.“
Þessi orð bárust gegnum litla kirkju, þar
sem sætin voru auð, og kirkjan sjálf skugga-
leg, og þetta olli því, að þessi einkennilega
hjónavígsla varð enn tómlegri en hún ef til
vill hefði þurft að vera.
Að undanskildum presti og djákna voru
einungis tvö vitni við vígsluathöfnina, þær
frú Brooks og Grace systir. Hin síðarnefnda
hafði einungis fyrir ítrekaða beiðni læknis-
ius fengizt til að vera við vígsluna, því hún
og Hope höfðu alls ekki orðið vinkonur, hitt
hafði aftur á móti komið fram, sem Grace
hafði grunað, að Hope kærði sig ekki um leið-
beiningar hennar.
Hope var eins og margir unglingar, sem
aldir eru upp í eftirlæti, í meira lagi ein-
þykk. Og henni hafði sárnað, að það skyldi
þykja nauðsynlegt, að hún fengi ráðlegging-
ar og leiðbeiningar hjá annarri ungri stúlku.
Hún hafði því tekið fremur kuldalega móti
hjúkrunarkonunni, þegar hún kom til henn-
ar í þeim tilgangi að bjóða aðstoð sína eftir
ósk læknisins.
Það kom Grace systir ekki á óvart, þótt
hún fengi kuldalegar viðtökur. Hún brosti
raunalega yfir því. Það var ekki í fyrsta
sinn að hún hitti fyrir drambsemi æskunnar,
og hún var allt of mikill mannþekkjari til
þess að vita ekki, að árangurslaust var að
ætla sér að neyða út vináttu ungfrúarinnar.
Hún var líka þeirrar skoðunar, að óráðþægn-
ir unglingar hefðu bezt af því að fá að reka
sig á, það yrði þeim minnisstæðara og lær-
dómsríkara en allar leiðbeiningar.
Grace systir leitaðist við að láta ekki hið
óvingjarnlega viðmót Ilope ráða dómum sín-
um um hana, en hún gat samt ekki að því
gert, að það varð henni áhvggjuefni að hugsa
um þau vandræði, sem það mundi baka And-
erson lækni að giftast þessari einþykku og
naumast vel uppöldu stúlku.
„Hann er ekki sá maður, sem hefur hæfi-
leika til að sigla milli skers og báru,“ sagði
hún við sjálfa sig á heimleiðinni eftir heim-
sóknina hjá Hope. „Hann er sjálfur of óþol-
inmóður og óstilltur til að ala upp og stjóma
annarri eins stúlku og þessari.“
Hún sat því hugsandi og kvíðafull í hinni
svo að segja mannlausu kirkju, og þegar hún
heyrði lækninn skýrt og einarðlega vinna hjú-
skaparheitið, fann hún til þess að hann var
að tefla framtíðarhamingju sinni í tvísýnu,
ef ekki í beina hættu.
Síðan heyrði hún prestinn segja: „Svo er-
uð þið sameinuð í heilagt hjónaband til ævi-
loka í nafni föður, sonar og heilags anda.
Amen!“
Hún horfði á brúðhjónin, sem nú gengu
frá altarinu, til þess, eftir bendingu djákn-
ans, að skrifa nöfn sín í kirkjubókina, og hún
fann til þess, ef til vill miklu gleggra en
nokkru sinni áður, hve ólík brúðhjónin voru.
Læknirinn leit mjög vel út að vanda og var
heimilisblaðið
241