Heimilisblaðið - 01.11.1969, Blaðsíða 23

varkár,“ sagði læknirinn, um leið og prestur-
inn rétti brúðurinni umslag með skjali inn-
an í.
„Geymið þetta vel, frú,“ sagði presturinn,
„það er þýðingarmikið skjal.“
Grace systir og frú Brooks fóru svo að
skrifa nöfn sín í kirkjubókina sem vitni, og
var frúin óratíma að ganga frá nafni sínu,
en brúðguminn beið óþolinmóður eftir að
þessu væri lokið.
Presturinn hafði tekið eftir vanstilling
brúðgumans og liinu barnslega ósjálfstæði
brúðarinnar, og liann var því áhyggjufullur
og fámálugur, er brúðhjónin kvöddu hann.
„Guð blessi ykkur/ ’ sagði hann vandræða-
lega og hugsandi, og um leið og brúðhjónin
gengu út úr kirkjunni vék hann sér að Grace
systur og sagði:
„Hún er víst mjög ung?“
„Já, það er hún.“
„Ég vona þó,“ sagði hann og leit spyrj-
andi á hjúkrunarkonuna, en hún svaraði
engu, svo hann bætti við, „að þau verði ham-
ingjusöm.“
„Það vona ég líka,“ sagði hjúkrunarkonan;
hún varð prestinum samferða út úr kirkj-
unni. Þau sáu á eftir brúðhjónavagninum,
sem var að hverfa. Hjúkrunarkonan kvaddi
prestinn og hélt heimleiðis, og hið sorgmædda
andlit brúðarinnar með tárvotu augun sveif
henni fyrir hugskotssjónum annað veifið.
Miles Anderson ók beint heim til sín frá
kirkjunni, og hafði farangur brúðarinnar
áður verið fluttur þangað. Læknirinn fylgdi
konu sinni inn til ráðskonunnar, kynnti hana
fyrir henni, og bað svo Hope að láta sér ekki
leiðast og skoða sig sem heima hjá sér. Sjálf-
ur kvaðst hann þurfa að bregða sér út til
þess að vitja um sjúklinga.
Að loknirinn yfirgaf konu sína jafnskjótt
og hann hafði farið með hana heim til sín
hafði ill áhrif á hana. Hún var ekki búin að
ná sér eftir vígsluathöfnina, og að verða nú
þegar einmana í þessu stóra húsi innan um
margs konar skraut og þægindi, sem hún hafði
ekki vanizt áður, hafði lamandi áhrif á liana
og bakaði henni óyndi. Of ráðskonan, sem
nefnd var frú Devon, hafði hvorki löngun
til eða lag á að gera nokkuð fyrir ungu frúna,
sem gæti laðað hana að þessu nýja heim-
kynni sínu, og látið liana finna til ánægju
yfir því að eiga slíkt heimili.
Prú Devon hafði verið óánægð yfir hinni
fljótráðnu giftingu læknisins, og að eðlisfari
hafði hún enga tilhneigingu til þess að fórna
sér fyrir aðra, og þó hún væri farin að eld-
ast var hún gersneidd öllum móðurtilfinning-
um. Hefði eigi svo verið, er varla liugsan-
legt annað en henni hefði runnið til rifja
að sjá hið sorgbitna, barnslega andlit læknis-
frúarinnar ungu, og að það hefði vakið hjá
henni hluttekning og löngun til þess að gleðja
hana. En þessu var nii ekki einu sinni þannig
varið, og- hún horfði á lælmisfrúna með van-
þóknunaraugum.
Hún fylgdi henni með kuldareigingi upp
stigann, þegar læknirinn var farinn, og inn
í dagstofuna, og þaðan vísaði hún henni leið
inn í herbergi það, sem skyldi vera svefnher-
bergi hennar.
„Ég býst við að frúin muni vilja hafa
kjólaskipti,“ sagði ráðskonan þyrkingslega,
„og teið skal ég svo hafa til klukkan 5.“
Svo rigsaði hún út og skildi Ilope eina
eftir. Iíenni varð það fyrst fyrir að líta í
stóran spegil, er blasti við, og hún sá þar
sjálfa sig frá hvirfli til ilja; ekki duldist
henni hve raunalega hiin leit út. Svo fór hún
að litast um í herberginu, allt virtist henni
koma svo ókunnuglega fyrir, og hún sjálf
svo lítilmótleg þar inni í svo stóru og velbúnu
herbergi. Það vaknaði hjá henni hugsun um,
hvort ekki mundi þó hafa verið betra að vera
kyrr hjá frú Brooks. Iíún fann að hún mundi
aldrei fella sig við ráðskonuna, og hún sagði
andvarpandi og með kveinstöfum: „Bara að
móðir mín lifði og væri hér.“ Ilún hafði ekki
lengur vald á tilfinningum sínum og fleygði
sér upp í legubekk og grét þar sárt eins og
barn.
Sársauki tilfinninganna sefaðist við grát-
inn, og henni létti við tárastrauminn. Hún
stóð því von bráðar upp, tók af sér hattinn,
klæddi sig úr brúðarkjólnum, þvoði hið
grátna andlit sitt og barði miskunnarlaust
niður með hárburstanum hina óstýrilátu
hárlokka. Hún tók svo upp úr kistu sinni
nýjan kjól, sem hún hafði keypt fyrir sumt
af peningunum, sem læknirinn hafði fengið
henni, og klæddi sig í hann. Kjóll þessi var
hvorki vel sniðinn eða saumaður og hann
fór því illa, og grábrúni liturinn á honum
átti illa við hinn hvítgula hörundslit ungu
konunnar. Hún fann til þess, að hún mundi
heimilisblaðið
243