Heimilisblaðið - 01.11.1969, Blaðsíða 24

ekki líta sem snoturlegast út í þessum kjó'l,
þótt hún gæti eigi lagað misfellur þær, sem
hún fann að voru á búningi sínum. Hún fann
líka að það mundi sjást á sér að hún liefði
grátið.
Kvíðafull fór hún því á leið til dagstofunn-
ar, sem henni fannst vera voðalega stór sal-
ur, er hún aldrei mundi una sér í. Og þrátt
fyrir hinn glæsilega húsbúnað, sem þar var
inni, fannst henni samt hún sakna litlu, lirör-
legu stofunnar hjá frú Brooks. Hún settist
ihjá ofninnum og beið þess kvíðafull sem
verða vildi.
Eftir litla stund kom þjónustustúlka inn
með skrautlegan silfurbakka og bar á lionum
te og brauð. Hope tók eftir því að stúlkan
horfði undrunarfull á hana.
Hope hafði aldrei verið boðið te í jafnfal-
legum borðbúnaði og brauðið var auðsjáan-
lega úr dýrustu búðum, svo þunnar brauð-
sneiðar og girnilegar kökur liafði hún aldrei
séð. Hún hafði ekki haft matarlyst um morg-
uninn af umhugsuninni um það sem fram
átti að fara um daginn, var því orðin mat-
lystug og át því og drakk hið framborna af
beztu lyst. Þetta liressti hana og dró úr óynd-
inu, og þegar hún hafði lokið máltíð, fór hún
að skoða sig um í stofunni og líta á bækur
og blöð, sem lágu þar víðar en á einum stað.
Læknirinn hafði verið svo nærgætinn að
kaupa nokkrar skemmtisögur og leggja þarna
inn til þess að konan hans gæti stytt sér
stundir við þær. Hope rakst nú á þessar bæk-
ur og tók eina þeirra og fór að lesa. Hún
varð svo niðursokkin í söguna, að hún veitti
því ekki eftirtekt, þegar maður hennar tveim
stundum síðar kom inn í stofuna. Hann hitti
því konu sína samanhnipraða í hægindastól
niðursokkna í sögulestur. Hún hrökk sam-
an, þegar læknirinn talaði til hennar og sagði:
„Eg tók ekki eftir komu þinni. Eg fann
svo ágæta bók að ég gleymdi öllu, þegar ég
fór að lesa hana.“
„Það var gott,“ sagði læknirinn utan við
sig. Hugur hans dvaldi ekki hjá konunni.
Síðasti sjúklingurinn, sem hann hafði komið
til, og var hættulega veikur, hafði orðið lion-
um það viðfangsefni, sem öll hugsun hans
snerist um þessa stundina. Hann var að brjóta
heilann um hvað hann ætti að reyna, til að
yfirbuga veikindin, og við þá umhugsun
gleymdi hann alveg konu sinni, settist í hæg-
indastól við ofninn til að verma sig og hélt
áfram að grufla út í hvernig liann ætti að
fara með sjúka manninn. Hope yfirgaf bók-
ina og staðnæmdist fyrir framan hann. Hún
varð gagntekin af tilfinningum, sem henni
var eigi ljóst af hverju komu. Var það reiði
og gremja eða var það þrá eftir einhverju,
sem hún ekki þekkti?
Hún var ekki nokkra vitund ástfangin í
manni sínum, en hún dáðist að honum og
geðjaðist fremur vel að honum, og hún hafði
oft orðið vör við þakklætistilfinningu til hans
fyrir að hafa viljað taka sig fyrir konu, eins
fátæka og fákunnandi og hún var; sú tilfinn-
ing hefði hæglega getað breytzt í ást með
tímanum, þó það væri enn ekki orðið.
A meðan hún stóð þarna og horfði á lækn-
inn, sem starði utan við sig inn í eldinn með
allan hugann við sjúkdóminn, sem hann var
að búa sig undir að ganga á hólm við, fann
hún til þess með beiskju, að það væri ekki
eðlilegt að maður, sem ekki hefði verið í
hjónabandi nema klukkutíma, væri svo bund-
inn við sínar eigin hugsanir, að hann gleymdi
konunni sinni. Hún þekkti að vísu ástina
einungis af afspurn, og hvað hjónaband í
raun og veru var, hafði hún litla hugmynd
um, en það hugboð eða ágizkun um hvað
viðeigandi væri, og sem flestar konur hafa
næmara en karlar, sagði henni, að framkoma
læknisins hlyti að vera óvanaleg. Hún horfði
þegjandi á hann um stund og gat svo ekki
stillt sig lengur og sagði með beiskju:
„Það er svo að sjá, sem þú hafir gleymt því
að við höfum gift okkur í dag.“
Læknirinn hrökk saman. Hann hafði ekki
einasta gleymt hjónabandi sínu, heldur einnig
því, að Hope væri til, svo bundinn var hugur
hans við það, sem hann var að grufla út í.
Hann kom óþægilega til sjálfs sín við þetta
ávarp og honum varð litið á konuna, sem stóð
fvrir framan hann í ljósbirtunni, og sá að
hún hafði grátið. Hann tók líka eftir því,
hvað kjóllinn fór henni illa, og öll persónan
fannst honum óviðfelldin. Þetta hrokkna hár,
sem hiin gat aldrei ráðið við, þessi óþýða
rödd, allt þetta vakti hjá honum óbeit, og
því fremur sem hann var rétt við það að
komast að fastri niðurstöðu í máli því, sem
hann var að grufla um, þegar hún ónáðaði
hann. Hann stóð á fætur og horfði á hana
með þykkjusvip og sagði:
244
HEIMILISBLAÐIP