Heimilisblaðið - 01.11.1969, Blaðsíða 27

liliðar á skaplyndi hennar, sem flestar vöktu
hjá honum vanþóknun.
„Nú, nú, þú ert þó ung stúlka, og móðir
mín er gömul og veikluð — — svo miklu
eldri en þú, að hiin mun ætlast til að þú
verðir sér eftirlát og auðsveipin dóttir.“
„Ég hugsa að hún óski ekki eftir því, að
ég verði sem dóttir hennar eða því um líkt,“
svaraði Hope stutt í spuna. „Það er bara
fyrir siðasakir, að hún vill að ég heimsæki
sig með þér, þetta sé ég glöggt af bréfinu.“
Þessar getgátur Hope voru svo nærri sanni,
að lækninum leizt ekki á að fara lengra iit
í þessa sálma, og fór því að tala um annað.
Þegar lælmishjónin heimsóttu frú Ander-
son síðar um daginn var þeim fylgt inn í
mjög skrautlegt herbergi. Gamla frúin hvíldi
í hægindastól skrautlega og smekklega biiin
sem hún átti vanda til. Hope fann þegar, að
búningur sinn stóð mikið að baki tengda-
móður sinnar, og grunaði hana þegar, að það
meðal annars mundi smækka sig í augum
hennar.
Frú Anderson horfði rannsóknaraugum á
tengdadóttur sína, og sá þegar að klæðaburði
hennar var í ýmsu áfátt, og allt látbragð
hennar krakkalega viðvaningslegt. Hún rétti
tengdadóttur sinni hendina og spurði þung-
lamalega hvernig henni liði.
Hope tyllti sér á röndina á stól og fór vand-
ræðaleg að toga af sér glófana. Það var um
stund þögn í stofunni, því læknirinn vissi
heldur ekki hvað hann átti að segja.
Loks rauf gamla konan þögnina og spurði
með veiklulegum róm: ,,Er það ekki erfitt
fyrir yður svona unga að stjórna hinu stóra
húsi sonar míns?“
Hope horfði undrandi á hana og flýtti
sér að svara: ,,Ég stjórna því alls ekki.“
„Ekki það,“ sagði gamla konan í þeim róm
sem lýsti bæði undrun og vanþóknun. „Það
væri þó hægt að ímynda sér, að kona á yðar
aldri mundi liafa lært svo mikið------“
„Góða mamma,“ greip nú læknirinn fram
í, „þú veizt að ég hef ágæta bústýru og að
Hope er óvön því að fást við hússtjórn."
„Já, það er nú margt breytt síðan ég var
ung,“ andvarpaði gamla frúin, „þegar ég
giftist föður þínumð hafði ég lært flest, sem
nauðsynlegt var til að geta stjórnað húsi.
Það er svo að sjá, sem nútíðarinnar ungu
konur séu ekki jafn duglegar og konur voru
í mínu ungdæmi.“
Það var sem eldur brynni úr augum ungu
konunnar, og hún sagði í þykkju með skjálf-
andi rödd: „Það er ekki hægt að dæma um
dugnað minn, eftir störfum við hússtjórn;
þau hef ég aldrei lært. Ég, sem einlægt lief
fengið mat tilbúinn hjá öðrum, hef ekki haft
tækifæri til að læra matreiðslu."
Gamla frúin lagði aftur augun og andvarp-
aði.
„Guð varðveiti mig,“ tautaði hún, „svona
bráð og áköf.“
Læknirinn greip nú fram í og sagði: „Ég
veit að Hope vill gjarnan læra að taka að sér
hússtjórnina heima, og ef þú vildir gefa henni
ýmsar leiðbeiningar því viðvíkjandi, mundi
hún verða þér þakklát fyrir þær.“
Þegar gamla frúin heyrði þetta, var hún
ekki lengi að opna augun til fulls og sagði
undrunarfull:
„Ég, kæri Miles, hvernig getur þér lcomið
til hugar að ég hafi heilsu til að fara að
veita tilsögn. Ég, sem er svo lasburða að það
reynir mjög á krafta mína að taka á móti
ykkur báðum í dag, og ég þreytist ávallt
mjög af því að tala við ókunnuga.“
Hope leit nú framan í tengdamóður sína,
iiún var rauð í framan og gremjueldur log-
aði í augum hennar. IJún tók svo til máls:
„Mér fellur illa að ég hef þreytt yður.
Maðurinn minn vildi að ég kæmi hingað, en
nú skal ég þegar fara.“
Gamla frúin horfði þegjandi á tengdadótt-
ur sína, og læknirinn stóð á fætur ærið brúna-
þungur. Ekkert var honum meira móti skapi
en þrætur og ófriður. Honum kom því til
hugar að komast út og lofa frúnum að jafna
sig, en kona hans sat svo nærri dyrunum, að
hann þóttist vita að hún mundi þegar fylgja
sér eftir.
„Verið þér sælar,“ sagði Hope með þykkju-
svip og rétti tengdamóður sinni hendina, „þar
sem það er yður til angurs og þreytu að sjá
ókunnuga, þykir mér leitt að hafa komið
hingað yður til leiðinda.“
Hún hafði, eins og áður er getið um, dreg-
ið af sér vettlingana, og þegar hún rétti fram
hendina, glansaði hringnur á einum fingri
hennar í lampaljósinu. Gamla frúin kom auga
á hann, og henni lá við að hljóða upp yfir
sig af undrun.
heimilisblaðið
247