Heimilisblaðið - 01.11.1969, Blaðsíða 29

mér,“ sagði hún lágt með niðurbældri geðs-
hræringu.
„Hvers vegna ég giftist þér?“ Læknirinn
lagði frá sér pennann og liorfði undrunar-
fullur á konuna, en segir svo: „Af því að það
var hentugast á þann hátt —“
„Já, það veit ég,“ greip Hope fram í, „að
á þann hátt þótti þér hentugast að sjá fyrir
mér. En hvers vegna vildir þú gera þetta,
þar sem ég þess vegna er svo ógæfusöm, og
það fær ekkert á yður, þótt hjartað í mér
ætli að bresta1 ‘; og svo lirundu stór tár ofan
kinnarnar á ungu konunni.
Yfirleitt eru það fáir karlmenn, sem ekki
hitnar til muna um hjartaræturnar, þegar
þeir sjá konu gráta, en þeir eru þó til, sem
styggjast og ergjast við að sjá það, og Miles
var einn af þeim. — Hann hafði títt séð móð-
ur sína gráta, hún átti svo létt með það, gamla
konan, og sú skoðun hafði komizt inn hjá
honum, að hún gréti til að skaprauna sér.
Þessi stóru barnatár, sem hrundu nú ofan
kinnarnar á Ilope, hefðu efalaust mýkt skap
flestra manna, en þau höfðu gagnstæð áhrif
á lækninn. Honum til afsökunar má fyrst og
fremst færa, að hann hafði oft séð móður
sín'a fella tár, að hans dómi meira af uppgerð
en tilfinningu, og svo í öðru lagi, að hann
var niðursokkinn í hugsanir um ritgerð sína,
að þessi geðshræring og áfergja konunnar
kom honum alveg óvænt og á óhentugum tíma,
þar sem hann gat átt von á gestum á hverri
stundu. Hann hélt líka að þessi geðshræring-
arköst konunnar stöfuðu af slæmu uppeldi og
að á þeim þyrfti að reyna að vinna bug, en
það mundi auðveldast með því að vægja ekki
um of til vil hana.
Ilann stóð því á fætur með þykkjusvip og
mælti: „Nú vil ég óska þess, Ilope, að þú
farir bráðum að læra ofurlítið að stjórna
geðsmunum þínum. Hvernig kemur þér til
hugar að segja, að þú sért sérstaklega óham-
ingjusöm eða að hjarta þitt ætli að bresta,
eins og hér væri eitthvað, sem svo mjög angr-
aði þig og kveldi.“
„Er það þá ekkert, sem angrar mig hér?“
sagði Hope með skjálfandi raust. „Er það
máske ekki? Sit ég ekki hér ein frá morgni
til kvölds, án þess nokkur hugsi um mig eða
skipti sér nokkra vitund af mér. 0, þetta er
svo hörmulegt fvrir mig. Ef hjónabandið er
svona, þá vil ég segja að ég hati það, og nú
vil ég fá að vita, hvers vegna þú óskaðir þess
að giftast mér.“
Lækninum lá við að segja að hann hefði
aldrei óskað eftir því. En þótt farið væri að
síga í hann yfir ónæðinu, sem liann hafði
orðið fyrir, hélt hann, að þetta háttalag kon-
unnar væri ekki annað en barnslegt bráð-
lyndiskast, og því væri réttast að fara með
hana eins og geðstóran krakka.
„Ef þú heldur áfram að haga þér á þenn-
an hátt,“ sagði hann byrstur, „þá leiðir það
til þess að ég fer að ósíka að ég aldrei hefði
gifzt þér. — Eg gerði það einungis þín vegna,
af því að ég hélt að með því væri bezt séð
fyrir framtíð þinni. — Svona nú, Ilope, nú
hef ég svarað spurningu þinni, og nú ætla
ég að biðja þig að fara, svo ég geti haft frið
við störf mín. En þess vil ég biðja þig fram-
vegis að haga þér ekki á þennan hátt.“
„Þú segir, að ég eigi að fara,“ lirópaði hún
með raust, sem hafði ónotaleg áhrif á taugar
læknisins, „já, það er einmitt það sem ég ætla
mér að gera, svo þú getir orðið laus við mig
til fulls. Ég vildi óska að ég hefði aldrei
gifzt þér.“
Nii var þolinmæði læknisins lokið og hann
sagði æfur: „Það vildi ég líka í hreinskilni
segja, en það er of seint að sjá það nú og
þessu verður ekki breytt. Nei, gerðu nú svo
vel að þegja,“ sagði hann, þegar hann sá
að Hope ætlaði að fara að tala, „þú ert of
æst til þess að geta talað með skynsemi um
nokkurn hlut. Þegar þú hefur náð þér aftur
og geðsmunir þínir komast í jafnvægi, þá
getum við talað saman aftur. Farðu nú og
reyndu að vera skynsöm og góð stúlka.“
„Skynsöm stúlka,“ tók ITope upp eftir hon-
um, og augu hennar voru óvenjufögur þegar
þau leiftruðu af ákafa og geðshræringu. „Nei,
ég sé vel hvað hér er um að vera, bæði þú og
móðir þín viljið helzt vera laus við mig. Því
var hún svo óvingjarnleg við mig, og hvers
vegna gerði liún slíkt veður út af hringnum?“
„0, Hope, í öllum bænum hættu nú þess-
um barnalegu spurningum!“ sagði læknirinn
óþolinmóður. „Mér fannst það mjög eðlilegt,
að móðir mín furðaði sig á að þú, sem ert svo
ung, bærrir svo dýran og fagran hring; og
fyrst þú minntist á hann, hefði ég líka gam-
an af að vita hvaðan þú hefur hann?“
Rödd læknisins var ekki laus við tortryggni,
þegar hann kastaði fram þessari spurningu,
heimilisblaðið
24!)