Heimilisblaðið - 01.11.1969, Blaðsíða 30

og það hafði ill áhrif á Hope, jafn æst og
hún var áðnr.
„Þú ert jafn tortrygginn og móðir þín
Guð má vita hvaðan þið haldið að ég hafi
fengið hann. Iialdið þið máske að ég hafi
stolið honum? Eða hvað þá? Og því horf-
irðu svona undarlega á mig, eins og þú héld-
ir að ég væri að ljúga. Þarna —! taktu við
hringnum,“ hélt hiin áfram ofsafengin og
kastaði honum á borðið fyrir framan hami
— „og taktu líka við hjónahandshringnum,“
og hún dró hann líka af sér og fleygði hon-
um á borðið hjá blekbyttunni, „taktu við
þeim báðum, bæði þeim sem þú gafst mér, og
þeim sem móðir mín gaf mér. Því það var
móðir mín, sem gaf mér þennan hring sem
ykkur finnst svo tortryggilegur.“ Þessi síð-
ustu orð sagði hún með skjálfta í röddinni
og það fór titringur um liana alla eins og
af grátekka. Hún sagði ekki meira, leit ekki
einu sinni á lækninn, en þaut út úr stofunni.
Miles stóð eftir orðlaus og undrandi yfir
háttalagi hennar.
Hann var bæði reiður og eigi laus við
óttað og þó var ekki laust við að hann hefði
skemmtun af þessu stjórnlausa framferði
konunnar.
Aður en geðsmunir hans höfðu náð fullu
jafnvægi, heyrði hann að dyrabjöllunni var
hringt, og' þá vissi hann að menn mundu vera
að koma til þess að leita hans sem læknis.
Hann varð því að þvinga sig til að hætta
að hugsa um heimilisástæður sínar.
Þegar hann leit yfir borðið kom hann auga
á vígsluhring kon usinnar, sem lá hjá blek-
byttunni. Hann greip hann og stakk honum
í vestisvasa sinn — og hugsaði sér að fá Hope
hann aftur, þegar hún væri búin að jafna
sig. Hinn hirngurinn lá á miðju borðinu og
sólin skein á liann. Hinn dýri demantssteinn
glitraði dýrðlega í sólarljósinu.
Læknirinn tók hann og virti um stund
fyrir sér þennan skrautgrip, og meðan hanu
var að skoða hann, var hann að velta því
fyrir sér, hvernig móðir Hope, þessi fátæka
kona, mundi hafa eignast þennan dýrgrip.
Og svo mundi hann allt í einu eftir síðustu
orðum hinnar deyjandi konu, sem hann var
búinn að gleymíi.
í þessum svifum kom þjónustustúlkan inn
með nafnspjald, og lét hann þá hringinn of-
an í skrifborðsskúffu sína. Sv okomu gest-
irnir hver af öðrum og læknirinn fékk nóg að
gera. En alltaf var sem orð látnu konunnar
með hvíslandi deyjandi raust bærust að eyr-
um hans: „Segið Hope að hringurinn —!“
VIII.
Þjónustustúlka Andersons kom inn og
mælti: „Það er maður kominn, sem óskar að
ná tali af yður, herra læknir.“ Hún rétti
lækninum nafnseðil, er á var letrað:
„H. Herbert Dimsdale,
Fermyn-Stræti 200“.
Miles leit á vasaúrið sitt. Það var eitt.
Klukkan hálftvö þurfti hann að fara til
sjúkrahússins. Hann hafði snætt dögurð
snemma og hefði því gjarnan viljað fá sér
bita, áður en hann héldi af stað, en til þess
Var naumast tími.
„Biðjið manninn að koma inn,“ mælti
hann. Komdumaður var hár vexti og vel bú-
inn.
„Fyrirgefið ónæðið,“ mælti komumaður.
„Eg kom í einkennilegum erindagerðum.
Sjálfur er ég heill heilsu, en frænka mín vildi
endilega biðja yður liðsinnis í máli, sem ég
er hræddur um, að þér álítið að sé þó fyrir
utan yðar verkahring.“
„Frænka yðar?“ Miles leit á liann spyrj-
andi augum.
„Já, frændakona mín, frú Dimsdale frá
Prettowe. Þér hafið stundað hana fyrir tveim
árum síðan, og hún trúir því fastlega að þér
getið liðsinnt sér nú.“
„Ég man vel eftir frú Dimsdale. Ég vona
að henni líði vel.“
„Já, henni líður mjö vel, og ég tek það
fram aftur, að ég kem hér ekki til að leita
læknis, og verð því að biðja yður fyrirgefn-
ingar á því að tefja tíma yðar að óþörfu.
En það er mergurinn málsins, að frændkona
mín ber svo mikið traust til yðar og hæfileika
yðar, að hún vill endilega, að ég biðji yður
að gefa sér upplýsingar um lagsmey sína —“
Hann hló vandræðalega, þegar hann sá undr-
unarsvipinn á andliti Milesar.
„Ég? A ég að gefa upplýsingar um slíka
stúlku?“ sagði lælknirinn seint. „Ég er hrædd-
ur um að mér veitist það örðugt.“
„Ég talaði um það við frænku mína, að
250
HEIMILISBLAÐIf)