Heimilisblaðið - 01.11.1969, Blaðsíða 31

það ætti alls ekki við að láta yður h'afa nein
ómök fyrir slíkan hégóma. En hún sat föst
við sinn keip og vildi að ég færi samt og bæði
yður þessa. Frænka mín lætur ekki telja sér
hughvarf‘
Ungi maðurinn deplaði augunum íbygginn,
eins og hann vonaðist eftir að Miles skildi
allt. Miles mundi nú greinileega eftir hinni
gömlu, töfrandi konu, sem þrátt fyrir allan
blíðleik sinn gat stundum verið svo þrá og
þverúðarfull.
„Hún hefur ákveðið,1 ‘ hélt Dimsdale áfram
„að hún vilji framvegis hafa unga, fjöruga,
síglaða og bjartsýna stúlku. Sjálf er hún
tekin að eldast og- einnig föðurbróðir minn,
og þótt ég sé stöðugt í Prettowe, get ég ekki
gengið þeim í dóttur stað. Þau þarfnast vissu-
lega ungrar og fjörugrar stúlku til að bæta
skap þeirra og létta þeim lífið. Prændkona
mín hefur áldrei gleymt velvild yðar gagn-
vart sér, og hún þykist þess fullviss, að þér
munið vissulega geta útvegað þá stúlku, sem
sér væri hentug.“
Miles hristi höfuðið hlæjandi. „Því miður
er ég hræddur um að ég geti ekki orðið að
neinu liði í þessu efni,“ mælti hann. „Eg
þekki alls enga, er mundi geta gegnt þessu
starfi. En óska vil ég þess, að ég gæti orðið
við bón ykkar. Og það er víst, að stúlka sú,
sem yrði lagsmey frú Dimsdales, væri vel
sett. Ég skal hafa þetta í huga og ef ég verð
nokkurs vísari í þessu efni, skal ég óðara
láta hana vita.“
Komumaður stóð á fætur og bjóst til brott-
ferðar.
„Prænka mín,“ sagði liann, „bað mig að
bera yður kveðju sína, og ennfremur lagði
hún ríkt á AÚð mig að segja yður, að það væri
heni sönn ánægja, að þér og húsfreyja yðar
vilduð gera svo vel og heimsækja hana í Prett-
owe einhvern sunnudaginn, þegar tími væri
til, og njóta hins hreina og svalandi sveita-
lofts hjá sér. Prænku mína langar mjög að
kynnast konu yðar.“
Þunglyndissvip brá yfir ásjónu læknisins
og aðkomumanni datt ósjálfrátt í hug, að eitt-
livað mundi bogið við hjónaband hans, eins
og hann gat um við frú Dimsdale.
„Ég þakka innilega,“ sagði Miles kurteis-
lega, en fremur stuttur í spuna, „það er mjög
vingjarnlega gert af frúnni. En ég er hrædd-
ur um að við hjónin getum ekki heimsótt
hana sem stendur.“
Svarið var ákveðið. Dimsdale varð hvumsa
við og þagði. En þetta jók stóram á forvitni
hans, og hann vildi spyrja hann, því hann
hafnaði heimboðinu. þar sem svo martrt sögu-
legt og skemmtilegt var að sjá hjá Prettowe.
Þegar Anderson var orðinn einn eftir, sett-
ist hann niður og var þungbrýnn og færði
fingurna fram og aftur á borðinu, eins og
'hann væri í vandræðum. Hann fór þá að
hugsa um konuna sína, sem var svo barnsleg
og illa til fara, — einmitt þessi stúlkukrakki
var konan hans. — Hvað mundu menn segja
um hana, ef hún kæmi ásamt öðru fólki til
frú Dimsdale og skylduliði hennar.
Sjálfur hfaði hann heimsótt frúna nokkr-
um sinnum eftir að lnin kom heim frá sjúkra-
húsinu. Og þegar hann hugsaði til þess að
sjá Hope í þeim húsakynnum, gat hann vart
varizt hlátri.
Hann sá, að hún mundi verða þar til at-
hlægis og bæði sér og honum til skammar,
því hana skorti allt til að umgangast slíkt
samkvæmisfólk.
Hann sá það nú alltaf betur og betur, að
honum hefði sézt mjög yfir, er hann gekk að
eiga slíka konu. Það kviknaði hjá honum reiði
og óánægja gegn henni fyrir framkomu henn-
ar um morguninn. Hann var því í illu skapi,
er hann gekk inn í borðstofuna til að borða
og það þótti honum mikill léttir, er þjón-
ustustúlkan tjáði honum, að frúin hefði svo
slæman höfuðverk, að hún gæti ekki sezt und-
ir borð sem stæði. — Sú hugsun var rík í
huga hans allan síðari hluta dagsins, að hann
hefði ekki þurft annað en bíða lítið eitt til
að geta veitt Iiope stöðu sem lagsmey eða
því um líkt. Hann hafði gert mikla yfirsjón
— mjög alvarlega yfirsjón, þegar hann geklc
að eiga hina núverandi konu sína. Iíans góða
hjarta hvatti hann til að fara fram til kon-
unnar sinnar og kveðja hana áður en hann
færi til sjúkrahússins. En reiði hans til henn-
ar kæfði niður það góða áform hans. Hann
Ók því af stað til vinnu sinnar án þess að
gera sér nokkurt ómak til að sjá eða kveðja
konu sína.
Iíann dvaldi lengi á sjúkrahúsinu þennan
dag. Þar var margt alvarlegt að annast, sem
gaum þurfti að gefa. Það var því orðið fram-
orðið, er hann bjóst til brottferðar og kvaddi
HEIMILISBLAÐIÐ
251