Heimilisblaðið - 01.03.1973, Blaðsíða 26

— Þannig verður það bezt, Bob.
— Natalie .Hann greip um handlegg lienn-
ar og liélt henni fastri, er bún ætlaði að fara.
— Þú liittir mig einhvern tíma aftur, er það
ekki?
— Einhvern tíma, endurtó.k hún lágt eins
og utan við sig.
— Einhvern tíma, ef til vill. Hún varð
næstum reið við hann. Ó, af hverju sleppir
hann mér ekki? hugsaði hún örvæntingarfull.
Veit hann ekki, hve þetta er mér óbærilegt,
eða heldur hann, að mér standi á sama?
— Vertu ekki svona hörð, bað hann. —
Viltu lofa mér því, að ég fái að sjá þig aftur,
Natalie?
Hún þvingaði fram hlátur. — Við skulum
ekki vera hátíðleg, Bob. Hvorugl okkar er í
jafnvægi. Auðvitað hittumst við aftur einn
góðan veðurdag.
Hann hlaut að vera ánægður með það. Einn
góðan veðurdag, einlivern tíma. . . . Þetta
voru grimm orð, þegar hjarta hans var í
molum hennar vegna.
Hún sagði ekki meira fyrr en hún var kom-
in út í bílinn og hann stóð berhöfðaður við
hlið hennar. Og það voru hennar síðustu orð:
— Vertu góður við Marjorie, — mín vegna,
Bob.
— Það mmi ég vera, sagði liann alvarlega.
— Hennar vegna.
30. kafli.
Næstu dagar liefðu verið henni óbærilegir,
ef Lrary hefði ekki notið við. Það varð Nat-
alie Ijóst síðar. Hann beið liennar, er lnin
kom aftur til baka á liótelið. Hún hafði skilið
eftir skilaboð til lians um það, sem gerzt
hafði.
— Hvernig líður lienni? spurði liann og
var mikið niðri fyrir.
— Ég veit það ekki, en Bob lieldur, að hún
lifi þetta af. En hún verður krypplingur það
sem eftir er ævinnar. Það er liræðilegt.
— Meira en hræðilegt, — fyrir Marjorie.
— Já, fyrir alla aðra en liana hefði það
ekki verið eins liræðilegt, hrópaði hún reiði-
lega.
— Mér líkaði aldrei við liana, játaði Larrv,
— en ég veit, hvernig lienni verður við, er
hún kemst að þessu. Hann tók um báðar
hendur hennar. — Hvað ætlar þú að gera nú,
Natalie?
— Ég ætla að fara aftur til Lundúna. 1
kvöld, ef mögulegt er. Ég . . . Hún hikaði og
brosti örlítið. — Ég, ég lield, að ég sé búin
að fá nóg af Ríverunni að þessu sinni, Larry-
— Veslings harn. Það er þá skiljanlegt. Ég
fer með þér til Lundúna, bætti hann við og
brosti dauflega. — Ég held, að ég sé líka bú-
inn að fá mig fullsaddan af Ríverunni.
—- En þú getur ekki farið núna. Það máttu
ekki. Ég get séð um mig ein.
— Ég fer með þér, Natalie.
Hún snerti liendi lians. — Þú erl alltof góð-
ur, Larry.
— Ég elska þig, Natalie.
Hún fölnaði. — Þú átt áreiðanlega eftir að
elska einliverja aðra, einhvern tíma. Þetta
hljómaði næstum eins og bæn.
— Ekki svo lengi sem nokkur von er fyrir
mig.
Hún liristi Iiöfuðið. — Það er engin von,
Larry. Og það verður aldrei nein von.
— Nei, heyrðu nú. Hann lagði hendurnar
á axlir hennar, hristi hana til og hló lítið eitt.
— Þú ætlar þó ekki að segja mér, að þú hafir
í hyggju að lifa eins og nunna?
— Nei, langt í frá. Nú brosti liún. einnig.
— Ég vona sannarlega, að ég eigi eftir að
eignast vini .0, en, hrópaði hún óhamingju-
söm — ég er mesti lieimskingi í heimi, Larry,
það veit ég vel. Þannig er ég sköpuð í þennan
heim, eða ef til vill lief ég þroskað mig upp •
að vera það. Þegar maður er hræðilega ein-
mana sem bam, eða alla vega meðan maður
er að alast upp, þá verður maður fyrir svo
mörgu góðu. Það er hægt að gefa einhverjuin
eitthvað, en það er ekki hægt að taka það
aftur. Allt í einu lyfti hún hendinni eins og
af innri þörf og snerti andlit hans. — En
hugsunin um þig mun hjálpa mér, Larry. Svo
að ef þú vilt vera vinur minn . . .
Hann þrýsti hönd liennar svo fast, að liana
sárkenndi til. — Að eilífu, Natalie. En nú
verðurðu að reyna að sofa svolítið.
Er liún var komin aftur til Lundúna, átti
hún ekki í neinum erfiðleikum með að út-
vega nýja lijúkrunarkonu í sinn stað hjá Bob.
Hún eyddi heilum degi í að setja ungfru
Simpkins inn í öll smáatriði og var að lokuin
62
heimilisblaðið