Heimilisblaðið - 01.05.1977, Qupperneq 9

aði hendinni þreytulega í átt til hunda-
hópsins, sem hafði velt sér út af í fönn-
ina um leið og numið var staðar.
».Ég sé það. En hvað er um að vera?
Hvað hefur komið fyrir?“
Kimber dró hanzkann af hægri hendi
og stakk henni djúpt í vasann á loðfeld-
inum sínum.
„Það get ég sagt þér. Ég er á flótta.
Og þú skalt ekki reyna að fá mig til að
hætta við það, Billy. Skilurðu það? Allt
°g sumt sem ég fer fram á við þig er, að
þú setjir þína eigin hunda fyrir sleðann
minn, svo að ég geti komizt aftur héðan
a stundinni — án þess það kosti of mikil
iæti. Eg er búinn að fá nóg af slíku . . .“
,,Er allt í lagi með þig?“ greip Billy
fi'am í fyrir honum, steig feti nær og
h°rfði inn í andlit mannsins.
„Já! En gættu þín, Billy. Ég hef byssu
1 hendinni, og hún beinist að þér á þessari
stundu. Eg vil fá hundana þína. Vertu nú
ekki kjáni. Eftir tvo daga, kannski fyrr,
hef ég lögregluna á hælunum, svo að þú
skilur að ég má engan tíma missa. Spenntu
hundana þína fyrir!“
Éilly hikaði andartak; síðan yppti hann
0Jdum og gekk að stólpanum þar sem
hundataumarnir voru reyrðir. ,,Þú ert viti
!°lnu fjær, Kimber," sagði hann. „Ef lög-
r0gian er á hælunum á þér, þá nær hún
frér fyrr eða síðar. Það ætti þér að vera
ljóst.“
„Spenntu hundana fyrir og láttu mig
um framhaldið!“ hvæsti Kimber. ,,Ég veit
Vel hvað ég geri. Sérðu ækið sem ég er með
Þui'na á sleðanum — það er tvöþúsund
dollara virði í skinnum. Eg kem þeim í
Peninga og hverf svo úr landi án þess
n°kkur viti ... “
„Hvað?“ hváði Billy, sem var í þann
Veginn að smeygja ólunum um háls Petes.
„Að ég sendi kúlu í skrokkinn á Roy
Tefft.«
Billy lauk við að koma ólunum á Pete
uður en hann svaraði: „Það var og. Ég
^éimilisbiaðið
þykist vita, að þú hafir gert þetta út af
neyð ...“
„Vitanlega,“ rumdi í Kimber. „Það var
í sjálfsvörn. En hvern fæ ég til að trúa
slíku?“
Billy svaraði ekki. Hann hélt áfram að
spenna hundana sína fyrir sleða hins að-
komna.
„Þetta er nú ágætt,“ rumdi í hinum síð-
amefnda. „Þú hefðir víst ekkert á móti
því að bregða fyrir mig fæti og koma mér
undir mannahendur ef þú gætir,“ bætti
hann við og hló illyrmislega.
„Nei — aldrei myndi ég gera slíkt,“
svaraði Billy með hægð.
„O, það er sem ég sæi það,“ tautaði
Kimber og hló við aftur. „En það verður
ekkert úr því í þetta sinn. Og vertu sæll!“
Það tók að skyggja að kvöldi sama dags,
og jafnframt tók storminn að lægja.
Snjórinn féll nú næstum því lóðrétt, og
élið var ekki eins þétt í sér. Loks stytti
upp með öllu, og einskonar þrúgandi graf-
arró lagðist yfir allt.
Taban var dauðuppgefinn. Hann hafði
lagt skottið milli fótanna, og í öðru hverju
skrefi glefsaði hann í nýfallinn snjóinn.
Taumurinn sargaði herðakamb hans, svo
það var nánast illþolanlegt; svipuhöggin
voru sár, þegar þau riðu um hann þver-
an öðru hverju.
Taban var rniklu erfiði vanur, en dag
eins og þennan hafði hann aldrei upplif-
að fyrr. Kimber hafði rekið hundana
áfram af fullkomnu miskunnarleysi — og
aðeins hvílzt þrisvar sinnum allan dag-
inn og mjög stutt í hvert skipti. Um há-
degisbil hafði hann dokað við nógu lengi
til þess að geta tendrað eld og gleypt eitt-
hvað ofan í sig. Síðan aftur af stað.
Mestan part leiðarinnar hafði Kimber
setið á sleðanum sem í móki, en þó nógu
vel vakandi til þess að láta svipuna ríða
öðru hverju, þegar hundarnir drógu úr
81