Heimilisblaðið - 01.05.1977, Síða 10

ferðinni. Hinir hundarnir fjórir voru enn
verr á sig komnir en Taban. Kippur, gamli
forystuhundurinn, hjakkaði til hliðanna í
hverju spori og var alltaf að líta við í átt
til mannsins og senda honum bænaraugu
og reka upp lágt eymdarvæl. Það voru
komnir blóðblettir í snjóinn undan þófum
hans. En Kimber hélt áfram að hrekja
hundana, áður en myrkrið gerði honum
ófært að komast lengra.
Loks lét hann fyrir berast við lítið vatn
og valdi sér ból í skjóli lágvaxinna furu-
hríslna. Það var ekki fyrr en hann hafði
kveikt bál og komið sér upp svefntjaldi,
að hann fór eitthvað að sinna hundunum,
svo þreyttir sem þeir voru.
Taban virti hann fyrir sér skuggaleg-
ur á svip, á meðan hann spennti Kipp og
hina hundana tvo frá. Þegar Kimber kom
að Taban og sá glampann í augum hans,
bölvaði hann lágt.
„Það er naumast þú sendir mér glyrn-
urnar!“ hvæsti hann út á milli tannanna.
,,Ég skal kenna þér dálítið annað!“ Svipa
hans hófst nú á loft og reið yfir höfuð
Tabans — og snedddi part af heilbrigða
eyranu hans. Taban skalf af sársauka og
herpti sig saman í hjarnið. Úr barka hans
barst djúpt aðvörunar-ýlfur, sem maður-
inn virtist ekki taka eftir, og hárin á
herðakambinum risu ógnvekjandi.
Maðurinn gekk nær. Loðnar augnabrún-
irnar voru samandregnar, og um varir
hans lék nánast háðsglott.
„Nú spenni ég þig frá, og ef þú verður
með einhverjar kúnstir, þá læt ég þig
kenna á því, svo að þú verður ekki sam-
ur á eftir. Skilurðu það?“ Aftur reið svip-
an, og Taban kveinkaði sér undan ólinni
sem lent hafði í nára hans. Kimber hló
við. Hann vafði svipuólina um höndina
á sér of sveiflaði þungu skeftinu ógnandi.
„Þetta er aðeins forsmekkur,“ sagði hann,
„svo þú skalt hafa þig hægan!“
Hann nálgaðist varfærinn, og Taban
herti vöðvana reiðubúinn til stökks. Hon-
82
um var Ijóst, að enn var of snemmt að
stökk.va. Hann var enn fastur við taum-
ana — hann varð að bíða þangað til hann
væri orðinn laus!
Maðurinn beygði sig nú niður og los-
aði um bindingarnar með vinstri hendinni
einni. Taban leit gætilega við og fylgdist
með honum yfir öxl sér; augu hans hvörfl-
uðu ekki af einum og sama hlutnum: svipu-
skaftinu.
Það var þetta svipuskaft sem hann ótt-
aðist — þetta þunga, blýklædda handfang.
Hann gat afborið písk svipunnar sjálfr-
ar, en þungt höggið af blýkulmpinum þvert
yfir trýnið — gegn því átti hann enga
vörn. Það var óbærilegt sérhverjum hundi.
Kimber tók þéttingsfast um taumana
með vinstri hendi, rétti úr sér og hló við
með spotti.
„Ég hef sýnt þér hver er húsbóndinn
hér, var það ekki?“ sagði hann. „Og ég
skal kenna þér svolítið til viðbótar. Af
stað með þig!“ Hann sló þungu svipu-
skaftinu niður í hrygg hundsins.
Taban spratt upp, svo að strekkti á
taumnuum. Kimber, sem var orðinn þreytt-
ur og óstyrkur eftir margra tíma ferða-
lag, féll um koll í mjúkan og nýfallinn
snjóinn, og af blindri eðlishvöt þeyttist
Taban til og glefsaði eftir hálsi mannsins
hvar hann lá. Kimber tókst á síðustu
stundu að bera handlegginn fyrir sig og
komast undan.
En í næstu andrá gerði hundurinn aðra
atrennu og kastaði sér af fimmtíu kílóa
þunga á manninn og reyndi að læsa tönn-
unum í háls hans. Tennurnar glefsuðu í
þykk skinnklæðin, en gengu ekki inn úr
þeim, og hann varð að láta undan. En ekki
nema andartak; þá gerði hann enn eina
atrennu, og í þetta sinn tókst honum að
höggva vígtönnunum í fæti mannsins rétt
fyrir ofan hné.
Kimber rak upp sársaukavein sem skav
í gegnum auðnarþögnina. Hann lét svip-
una lausa og stakk hendinni eldingar-
HEIMILISBLAÐlÐ