Heimilisblaðið - 01.05.1977, Page 12

Taban lyfti trýninu og snerti við glófa-
lausri hönd mannsins, og ýlfraði lágt svo
varla heryðist.
Þá gerðist nokkuð merkilegt. Maðurinn
beygði sig og leysti tauminn af hundinum.
Síðan lagði hann handlegginn yfir herð-
ar dýrsins, og með hinni hendinni fór
hann varfærnislega um sært trýni hans.
„Taban!“ hvíslaði hann. „Þú ert kom-
inn aftur — þú vilt, að við séum vinir.
Er það þannig sem þú vilt það sé, gamli
félagi ?“
Taban ýlfraði lágt og neri trýninu
inn í hlýjan lófa mannsins. Hann skalf
allur, en það var ekki aðeins af því hann
væri þjakaður og þreyttur. Á þessari
stundu reyndi hann það í fyrsta skipti,
hversu mikilsvert það er einum hundi að
finna fyrir höndum vinar og heyra vin-
gjarnlega rödd við eyra sér.
„Og þú slapps frá honum,“ hélt mað-
urinn áfram lágt. „Eg þori samt að veðja
á það, að þú hefur skilið eftir markið þitt
á honum, að launum fyrir það sem hann
gerði við þig. Það verður ekki auðvelt að
hafa uppi á honum.“
Taban leit upp, og þeir horfðust í augu.
Taban tók við einhverju alveg nýju gegn-
um augnaráð mannsins. Hann vildi gjarn-
an leggja á sig mikla hættu og mikið erf-
iði til að sýna endurgjald sitt fvrir þann
skilning, sem hann varð nú var við í aug-
um þessa manns.
En þrátt fyrir allt og allt, þá var Tab-
an aðeins sleðahundur. Þess vegna þrýsti
hann aðeins særðri snoppu sinni inn í
lófa mannsins, enn dýpra en fyrr, og sífr-
aði lágt. Það var allt og sumt, sem hann
var fær um að gera.
En fyrir manninn var það nóg.
„Ljóti, gamli félagi!“ tautaði hann blíð-
lega. „Þú þarfnast svefns og hvíldar, en
fyrst skaltu fá eitthvað ofan í þig!“
84
HEIMILISBLAÐlÐ