Heimilisblaðið - 01.05.1977, Qupperneq 16

Skugginn gaut hornauga til hennar í
myrkrinu. „Bréf er hlutur út af fyrir sig,“
sagði hann svo. „En það, sem ég heyri þig
sjálfa segja, er allt annað. Er það ekki
rétt? Og þetta gekk allt svo fljótt og marg-
ar truflanir, sem komu í milli, að ég gat
eiginlega ekki áttað mig á því. Ég er held-
ur ekki viss um, að ég hafi skilið það rétt.“
Sylvía hnyklaði brýnnar. Það var eitt-
hvað bogið við þetta. Það var ekki Jim
eðlilegt að vera svona grunnfærinn.
„Já,“ sagði hún, „það er viðvíkjandi
menn.“
„Hm!“
„Þér er hann kannski ekki geðfelldur?
Ef til vill finnst þér ég halda of mikið
upp á hann?“ sagði hún og brosti. „En
sjáðu, Jim, Benn er í rauninni góður. Þeg-
ar hann vissi um samband það, sem er
okkar á milli, þá fannst honum, að ekkert
væri hægt að þér að finna. Hann trúði
heldur ekki öllu því illa, sem sagt var um
þig.“
„Það var meinið.“
„Já. Hann sagði, að þegar mér geðj-
aðist að þér, þá værir þú líka nógu góður
fyrir hann. Hann hlustaði á allar sögurnar,
sem sagðar voru af þér, og það illa tíndi
hann úr þeim, en hugsaði um það góða.
Á þann hátt safnaði hann hóp af þínum
hetjuverkum, og að lokum fannst honum,
að það einasta, sem væri nokkurs virði,
væri að gera rán að lífsstarfi sínu, og ger-
ast ræningi."
Skugginn nísti tönnum. Hversu vel sem
nafnið ræningi sómdi honum, þá átti hann
bágt með að heyra hana tala þannig.
„Því næst byrjaði hann að æfa sig í að
skjóta með riffli og skammbyssu, og hann
lærði, hvernig átti að brjóta upp peninga-
skáp ...“
„Hvað segirðu — þessi drengur?" sagði
hann steinhissa.
„Hann getur varla talist drengur leng-
ur, Jim. Núna er hann nítján ára, nógu
gamall til að fara í tugthúsið."
„Hvað meinarðu með þessu, Sylvía?“
„Það er það, sem ég skrifaði þér. Hann
hefur framið innbrot og sprengt upp pen-
ingaskáp. Og núna situr hann í Carlton-
fangelsi. 0, Jim, hvernig getum við hjálp-
að honum?“
Hann þagði, áður en hann svaraði.
„Er þetta það, sem þú krefst af mér, að
ég geri fyrir þig? Þú vilt, að ég brjótist
inn í Carlton-fangelsið og nái honum út
— til þess að þú sjáir, að ég hafi vilja
til að gera eitthvað fyrir þig.“
„Ekki aðeins vegna þess, Jim, nei, ekki
bara það. Þú átt líka að gera það hans
vegna, þá trúi ég því líka, að ég megi reiða
mig á þig. og að ég megi trúa þér fyrir
sjálfri mér — allt lífið út í gegn.“
„Lofaðu mér að hugsa mig svolítið um,“
sagði Skugginn, en það var engin hrifn-
ing í röddinni. Ilann gekk um gólf í her-
berginu, og tautaði um leið: „Ég verð að
hugsa mig um.“ Að lokum staðnæmdist
hann, tók utan um báðar hendur hennar.
„Ef ég næ honum út, viltu þá giftast mér,
Sylvía? Vilt þú þá koma burt með mér,
svo að við getum. haldið brúðkaup okkar.“
Málrómur hennar skalf: „Já,“ sagði
hún. „Ég skal gera það, hvað sem þú vilt.
Ég skal segja þér, að faðir Benns lítur
mig á hverjum degi með svo miklum ásök-
unarsvip, líkt og hann bölvi mér bara.
Hann veit, að það er mér að kenna, að
Benn er orðinn afbrotamaður. Að hann
gerði það til að líkjast þér. — Þú veizt
líka, hvað þau hafa gert fyrir mig . . .
heimilið, sem. ég hef átt hjá þeim.“
Skugginn hneigði höfuðið til samþykkis.
Hann var búinn að heyra nóg af því, sem
hún hafði að segja, og hugur hans var
líka annars staðar. Hann hafði ekki bú-
izt við, að eiga nú að leysa af hendi nýtt
og erfitt starf. Til baka hafði hann komið
fyrst og fremst til að hefna sín á þessum
þremur þrjótum, sem höfðu ráðist á hann,
og svo til að fá Sylvíu til að flýja með
sér. En nú kraíðist hún þess fyrst, að
88
HEIMILISBLAÐIÍ*