Heimilisblaðið - 01.07.1977, Síða 4

leg. Um leið og- hann sneiddi hjá freyð-
andi lækjarósnum, stökk hann upp á
klettasnös og hélt sig þar, óhagganlegur
eins og kletturinn — og hélt vakandi auga
með ánni. Þegar hann hafði séð tvo laxa
stökkva smaug hann sjálfur niður í vatn-
ið, hljóðlaust og mjúklega rétt eins og
hann væri olíusmurður.
Oturinn var svo sannarlega hagvanur
í vatninu, engu síður en hver fiskur sem
var, enda þótt hann væri þeim annmarka
búinn að þurfa endrum og eins að fara
upp á yfirborðið til að anda. Hvað hrað-
anum viðvék, þá stóðst hann hvaða fisk
sem var, því að fiskarnir syntu hægar en
hann. Honum. var hægðarleikur að klófesta
hrognkelsi og þykku fiskana sem héldu
sig við botnleðjuna. En nú var um lax að
ræða, og þá var otrinum ljóst, að hann
þyrfti á allri sinni snilli að halda, bæði
andlegri og líkamlegri. Hægt og gætilega
nálgaðist hann nú meginstrauminn í skjóli
klettadranga, unz hann var kominn harla
nálægt laxatorfunni sem hélt kyrru fyrii’
og undi sér við að snúa andstreymis. Ot-
urinn valdi sér stóra fiskinn fagra —
112
HEIMILISBLAÐlP