Heimilisblaðið - 01.07.1977, Síða 10

sjáið, þá- hef ég svo sem ekki gleymt ykk-
ur . . .“
Hann pantaði í glas handa þeim öllum.
Hringurinn kom seint og um síðir aftur
í hendur'eigandans, sem hélt á honum um
stund og lék sér með hann um leið og
hann talaði. Hann hafði fyrir sið að vega
salt á stólnum um leið og hann masaði,
og þetta gerði hann núna, en hallaði sér
aðeins einum of langt aftur á bóginn, þann-
ig að hann var næstum því búinn að missa
jafnvægið, en með herkjum tókst honum
að sperra alla skanka svo hann hélt því
— en missti við það hringinn úr hendi sér.
Hann spratt á fætur og reyndi að grípa
hann, en tókst það ekki; áður en hann gæti
við komið, var hringurinn skroppinn út
í loftið og hentist upp fyrir lokuna að
gömlum hitaventli, en hún var múruð þétt
á vegginn og var frá þeim tíma, þegar
veitingahúsið hafði verið hitað upp með
kolum.
Fari það og veri! Jean reyndi að troða
fingrunum innfyrir lokuna, en gat hvergi
fundið fyrir hringnum. Hann togaði og
þreif í, til þess að fá lokuna lausa, en hún
var þrælmúruð í vegginn.
Jean greip til eldspýtu og lýsti inn undir
lokuna, en það var dragsúgur í gömlu
loftrásinni og það dó óðara á spýtunni.
Það var einungis með vasaljósi, að hægt
var að sjá örlitla skímu fyrir innan.
Parsi þorði ekki að hugsa þá hugsun
til enda að koma til giftingarinnar án
hringsins ... en að kaupa annan . .. jú,
það gat hann auðvitað gert, en það var
ógemingur að fá nöfnin grafin á þeim
mínútum sem eftir voru, og auk þess var
ósennilegt, að hann fengi hring af sömu
stærð og útliti . . .
Einn félaginn sótti smið, til þess að rífa
lokuna á meðan vesalings Parsi leit á
úrið — og úrið mændi á hann. „Ég kem
of seint .. . Eg kem of seint!“ andvarp-
aði Parsi á meðan þessu fór fram.
1 kirkjunni var sams konar skoðun uppi-
Brúðurin og gestirnir voru komin . . . það
vantaði aðéins brúðgumann.
„Vel byrjar það,“ tautaði væntanleg
tengdamóðir illskulega. „Hvað var ég ekki
búin að segja? Hann getur .ekki einu sinni
verið stundvís við sitt eigið brúðkaup. —
Þetta er hneyksli!“
„Líklega hefur hann sofið yfir sig,“
reyndi tilvonandi tengdafaðir að segja í
huggunarskyni. Hann var maður skyn-
samur, og þó var hann mjög mótfallinn
allri óstundvísi.
„Sofið yfir sig!“ hvæsti kona hans og
virti hann fyrir sér illskulega um leið:
„Sefur maður yfirleitt yfir sig á brúð-
kaupsdaginn, eða hvað?“
„Hann skyldi þó ekki hafa álpazt í vit-
lausa kirkju?“ stundi brúðurin.
Varir hennar bærðust eins og hún væri
að gráti komin.
Svisslendingurinn, sem heyrt hafði þessi
orðaskipti og var reyndar sjálfur kirkju-
vörðurinn, kom nú þangað sem þau sátu.
„Ef þið eruð að tala um brúðgumann,
þá er hann búinn að koma. Hann kora
fyrstur allra. Það er svona um það bil
klukkustund síðan.“
„Nú, en hvar er hann þá?“
„Það veit ég ekki. Hann ók burt aftur.“
Þau litu hvert á annað. Nokkrar mín-
útur liðu. Þá birtist loks brúðguminn, and-
stuttur og rauður í framan, en brosandi
út undir eyru.
Hann útskýrði þá óheppni sem hann
hafði orðið fyrir, sagði frá smiðnum sem
hefði brotið upp loftrásina og um síðii'
tekizt að finna giftingarhringinn, sem lá
í horni fullu af kóngulóarvef og ryki. Hann
hélt nú á honum þétt í lófa sér — og slepptí
honum ekki fyrr en hann setti hann á
nettan fingur brúðar sinnar með hani'
ingjubrosi.
J®
118
HEIMILISBLAÐIP