Heimilisblaðið - 01.07.1977, Qupperneq 25

iykmökk í götuendanum. Það bar vott um,
dð eltingaleikurinn var hafinn.
Þi'átt fyrir hina löngu reið um nóttina,
^undu þeir aldrei ná í Captain. Tom áleit
Ser k'ka sæmilega borgið á Grána, hann
yar íjörugur og óþreyttur. Einhver stríðn-
islöngun fékk Tom til að hægja á sér og
líta við. Við hliðina á honum var Benn
uáfölur, þó hann væri freknóttur. Það
1 ar samt auðséð, að það var ekki fölvi, sem
'v°m af hræðslu, heldur af hrifningu yfir
aei’ðu hreystiverki.
Augu hans glömpuðu. Hann vogaði sér
ekki -að yrða á jafn mikinn mann og
Skuggann, fyrr en hann sjálfur yrti á
kann -— það sást greinilega — að hann
r‘Uln af eftirvæntingu.
Tom rétti út höndina og dró riffil úr
hylki, sem var við hnakkinn á Captain.
yað var riffill Skuggans, og þegar Tom
ték hann og reyndi jafnvægið, gat hann
elíki að því gert að láta í ljós aðdáun sína
undrun. Riffillinn var eins og smíð-
dður til að hafa á hestbaki. Ef honum
lav haldið með báðum höndum, virtist
ann ekki þyngri en skammbyssa í ann-
ari hendinni.
T°m miðaði.
>>í þessa átt?“ sagði Benn Plummer og
gleiP andann á lofti. En riffilskotið stöðv-
aði hann.
Einn — tveir — þrír hvellir. Fyrir
laman hópinn, sem elti þá, sáust nú þrír
lllekkir af kúlum. Þeir stöðvuðu því hesta
Sllla örvinglaðir við þessari aðvörun, með-
,ln skothvellirnir bergmáluðu á milli fjall-
anna.
xÞetta hefði ég svarið við himin og jörð,
Þýr gætuð skotið svona, þó ég vissi
d ^ér væruð góð skytta.“
1 °m hló glaðlega um leið og hann setti
d.tui; riffilinn á sinn stað. Þetta mundi
kæ ^ ^ ^ugsa Slg- um> a^ur en t>eir
mu °f nærri. Þeir mundu gefa honum
^v°Htið svigrúm, og það var einmitt það,
etn hann þurfti með í héraði, sem hann
HE Im
var jafn-ókunnugur, og á hesti, sem hann
þekkti ekki.
Hann gaf honum lausan tauminn, og
svo riðu þeir niður fyrir hæðina. Og menn-
irnir bak við þá héldu nú áfram að elta
þá. En Tom eyddi ekki miklum hugsun-
um á þá. Viðburðirnir í Carlton mörkuðu
margar myndir í huga hans, en upp úr
þessu öllu kom ein mynd í ljós, sem hafði
brennt sig í sálu hans.
Það var myndin af ungu stúlkunni á
silfurgráa hestinum. Það var hennar
vegna, sem hann hafði lagt allt þetta á
sig, og sem mundi koma öllu í uppnám
um allt héraðið. Hann hafði yfirunnið
hinar gífurlegustu hættur, og nú gat hann
líka fært henni að gjöf uppfyllingu heit-
ustu óskar hennar.
XIX.
Sylvía fær fáheyrSa fregn.
Sama dag sat Sylvía alein í herergi sínu
og hugsaði um Skuggann og afbrot hans.
Jess Shermans-morðið hafði haft feikna
mikil áhrif á bana, ekki það í sjálfu sér,
hvað það var mikill óþokkaskapur, held-
ur af því að maðurinn hafði hagað sér
svo dýrslega. Um leið og hann hafði verið
búinn að hefna sín, hafði hann komið til
hennar og viljað bindast henni að eilífu.
Það fór um hana hrollur, er henni datt
í hug morðingjahendui' hans, og hún hugs-
aði með ótta og skelfingu til þess loforðs,
sem. hún hafði gefið honum: Loforð um
að hún skyldi verða hans og fylgja hon-
um, ef hann næði Benn út úr fangelsinu.
Eins og hún óskaði þess innilega, að fóst-
urforeldrar hennar fengju soninn aftur
eins var hún hrædd að hugsa til þess, sem
hún átti að borga fyrir.
Dauft blísturshljóð heyrðist langt í
burtu í kvöídkyrrðinni. Það var þetta lang-
dregna hljóð frá einmana uglu — ein-
manalegasta hljóð, sem til var í náttúr-
unni. En þegar ugluvælið endurtók sig,
ILISB LAÐIÐ
133