Heimilisblaðið - 01.07.1977, Page 26

stökk hún upp og- rauk með það sama út
í gluggann.
Henni datt allt í einu í hug, hvernig
Benn Plummer fyrir langa löngu hafði
æft sig í að væla eins og ugla og verið að
reyna að kenna henni það líka. En hún
hafði aldrei orðið jafn fær í þeirri list
og hann.
Hún smeygði sér út í gluggann. Enn
heyrðist hljóðið langdregið og lítt.
Nei, það var ekki eins langt frá og hún
hafði haldið fyrst. Líklegast ekki lengra
en ofan frá hæðinni, og það var eitthvað
í hljóðinu, sem kom henni til að halda,
að það hlyti að vera Benn Plummer. Það
var ekki alveg eins vonleysislegt og ann-
ars, auðvitað af því að hann vantaði æf-
inguna núna.
En ef þetta var Benn, því kom hann
þá ekki nær? Fannst honum ástæða að
vera að spauga fyrst? En svo mundi hún
það, að hann varð að leynast einhvers
staðar. Hefðu þeir brotist út úr fangels-
inu, mundu verða leitað að honum, og þá
auðvitað fyrst og fremst á heimili hans.
Gat það annars virkilega verið hann?
Var það mögulegt, að Jim, þrátt fyrir
allt, hefði riðið til Carlton og brotizt inn
í fangelsið til að frelsa Benn? Hjartað
stöðvaðist næstum í brjósti hennar við
tilhugsunina. Hið hræðilega loforð, sem
hún hafði gefið Skugganum, fyllti hana
skelfingu.
Nú heyrðist ugluvælið í þriðja sinn.
Nú var hún alveg viss. Hann hætti í miðju
kafi. Hann hafði ætlað að herma eftir
uglunni, en misheppnaðist algjörlega.
Þetta var Benn að kalla á hana.
Það hlaut að vera hann, hvað sem skyn-
semin tautaði. Skyrsemin sagði henni, að
hann væri langt í burtu, sæti í Carlton-
fangelsi. En kannski var hann — já, hversu
unaðsleg tilhugsun — kannski hafði hann
rotizt út upp á eigin spýtur.
Nú sá hún til ferða Benn. Hann var
alveg að komast að húsinu. Hún fyiltist
fugnaði við að sjá uppeldisbróður sinn
frjálsan á nýjan leik. Hún hlakkaði til að
sjá gleði fósturforeldranna, þegar þau
fréttu, að sonur þeirra væri laus úr prís-
undinni.
Uppeldissystkinin heilsuðust í flýti, og
strax eftir fyrstu kveðjuorðin spurði
Sylvía:
„Hvernig slapptu út, Benn?“
„Skugginn bjargaði mér út. Hann kom
aleinn inn í fangelsið, yfirbugaði Shriner
og alla hans menn, tók af þeim lyklana
og hleypti mér út. Þú hefðir bara átt að
sjá, hvað þeir voru hræddir við hann.“
Benn var auðsjáanlega yfir sig hrifinn
af afreksverki Skuggans. En Sylvía var
ekki eins gagntekin af hrifningunni. Hún
hafði gefið Skugganum ákveðið loforð, ef
hann ynni þetta verk fyrir hana. Hann
hafði nú staðið við sinn hluta saimiings-
ins. Hvernig átti hún þá að geta veigrað
sér við að standa við hann af sinni hálfu ?
Þungbúin á svip spurði hún:
„Hvað drap hann marga? Hvað marga,
Benn?
„Ekki einn einasta,“ sagði ungi maður-
inn. „Ekki svo mikið sem einn. Hann vildi
ekki einu sinni leyfa mér að gera eins og
ég vildi. Hann þorði ekki að trúa mér
fyrir skammbyssu, af því að hann var
hræddur um, að ég mundi nota hana.“
Sylvía vissi ekki, hvað hún átti að halda
um þetta. Það var ekki líkt Skugganum,
samkvæmt þeim sögum, sem um hann
gengu, að þvrma lífi fjandmanna sinna.
En ef til vili voru þessar sögur allar hel-
ber uppspuni, ef til vill hafði ást hans á
henni yfirunnið grimmd hans. Hvernig
svo sem í þessu kynni að liggja, ákvað
hún að standa við loforð sitt.
„Ég kem með þér, Benn,“ sagði hún
einbeittnsilega.
Hún skrifaði kveðjuorð til fósturfor-
eidra sinna, þar sem hún bað þá fyrir-
gefningar á þeirri sorg, sem hún kynni
að hafa valdið þeim. „En nú er Benn frjáls,
J
134
HEIMILISBLAÐIP