Heimilisblaðið - 01.09.1977, Page 7

fe*gið aðsvif af illsku. Hann var einfald-
eka ekki búinn að átta sig á því, að Krist-
lne Var uppkomin stúlka, heldur leit stöð-
Ugf a hana sem gelgjulega og óþroska
skólastelpu.
»Nú eru aðeins fjórtán dagar þangað
1 eg fer,“ sagði Niels einn daginn þar
Sem þau sátu saman á bekk í garðinum.
»Heldurðu ekki, að það sé bezt ég tali við
■ ann föður þinn?“
■Hú mátt ekki láta þér koma slíkt til
xngar, Niels,“ svaraði hún og þrýsti hönd
ans blíðlega. „Þú veiztt nú hvemig hann
Pabbi er — hann verður óður þegar hann
emst að því, að við séum heitbundin. Við
skulum heldur bíða og sjá til.“
»Sjá til?“ endurtók pilturinn nokkuð
Pohnmóður. „Hversvegna í ósköpunum
afum við ekki heldur alla sjá og vita, að
ei'Uffl hvort öðru kær? Og hvenær eig-
við
Um við svo að gifta okkur?“
”% veit það ekki,“ hvíslaði stúlkan.
” abbi veitir aldrei samþykki sitt . . . og
ek vil ógjarna gera nokkuð gegn vilja
nan3.“
»Tekurðu hann þá fram yfir mig?“
sÞurði Niels. „Eigum við að bíða árum
Saman, þangað til honum kann að þókn-
ast að veita samþykki sitt? Nei, ég skal
Sekja þér eittt, stúlka mín: Ég fer strax
Uiorgun á fund gamla mannsins og segi
U'Uiim, að við séum hrifin hvort af öðru.
k hann má hvína og hvæsa eins og hann
Vstir.”
ó>^ máttu ekki, Niels,“ sagði Kristine
as^eSin. „Hann gæti gert þér eitthvað
i • Hegar hann reiðist, þá veitt hann ekki
hvað hann gerir “
^Hngi stýrimaðurinn rak upp hlátur. Sú
ið f1T1Vnh’ ab skipstjórinn gamli gæti sleg-
,lclnn svo, að hann biði þess ekki bætur,
a®i mjög hlálega á hann.
jj’: u naátt ekki hlæja að þessu,“ sagði
^nstine eilítið sár. „Ég veit auðvitað, að
0l.*.ei>f sterkari en hann. Pabbi er líka
mn gamall maður. En ef það kemur
^ E 1 M I L I S B L A Ð I Ð
til átaka á milli ykkar og þið verðið al-
varlegir óvinir, þá verður það verst fyrir
mig. Mundu það, að hann er faðir minn
og að mér þykir vænt um hann. Þó að
hann sé dálítið skrýtinn og þröngsýnn, þá
hefur hann alltaf vérið mér góður.“
„En hvað á ég að bíða lengi?“ spurði
stýrimaðurinn.
„Taktu eftir því, að það kemur tæki-
færi, þar sem við getum talað saman við
hann,“ sagði Kristine „Ég mun áreiðan-
lega skrifa þér oft. Og það eru heilir fjór-
tán dagar þangað til þú ferð. Við eigum
eftir að hittast á hverjum degi þangað
til.“
„Ojá, og vera í feluleik milli runna og
sitja saman á bekk og skjálfa af ótta við
að einhver komist að því, að við eigum
stefnumót," svaraði Niels Lund. „Nei, ef
þú létir mig ráða, þá færum við strax á
morgun til gullsmiðs og keyptum hringi,
og síðan létum við föður þinn láta eins
og honum þóknaðist. Annars skulum við
ekki tala meira um þetta núna, elskan
mín.“
En Niels Lund var síður en svo ánægð-
ur með það, að taka þurfti svo mikið til-
lit til skapsmuna og sérvizku Bastholms
gamla skipstjóra. Var hann ef til vill ekki
nógu góður tengdasonur? Og var nokkurt
vit í því, að hann skyldi aðeins fá að sjá
stúlkuna sína í einn skitinn hálftíma á
dag? Nei, hann hafði mesta löngun til að
ganga til móts við andstæðinginn og láta
bardaganum lokið. En úr því að Kristine
vildi ráða, þá . . .
Niels Lund reikaði niður að höfninni
í von um að koma auga á Kristine. Það
var um nónbilið, og þrír klukkutímar
þangað til þau áttu að hittast. Biðtíminn
var langur. Allt í einu mundi hann eftir
því, að garður gamla lóssins lá að garði
Bastholms. Lóssinn hafði verið góður vin-
ur hins látna föður piltsins, og ef hann
heimsækti nú gamla manninn, gæti hann
151