Heimilisblaðið - 01.09.1977, Side 14

að hugsa um að gifta mig og setjast að
hérna.“
Sheriffinn klóraði sér í liökunni. „Lofið
þér mér að sjá skammbyssuna yðar,“ sagði
hann.
Jim Cochrane rétti honum skammbyss-
una og sheriffinn veitti því eftirtekt með
sínu glögga auga, hve hljóðlega og ieiftur-
snöggt hann tók hana upp. Hann rann-
sakaði vopnið nákvæmlega. Skammbyss-
unni var vel haldið við, og handfangið bar
menjar eftir mikla notkun. Sheriffinn rétti
Skugganum hana aftur og andvarpaði.
„Hafið þér sama hestinn og ég sá úti
í skóginum?“
„Já,“ svaraði Skugginn.
„Nú er bezt fyrir yður að hafa tal af
Joe Shriner. Ég hef ekkert á móti því að
taka yður með, en Joe hefur yngra auga
en ég, og hann hefur með-ákvörðunarrétt.
Lít þú snöggvast á hann, Joe.“
Joe Shriner stikaði fram í herbergið
og virti fyrir sér hið gulleita andlit Jim
Cochcrane með grimmdarlegu augnatilliti
sínu. Aðeins dauði þess manns, sem hafði
auðmýkt Joe Shriner með því að brjótast
inn í Carlton-fangelsið, gat svalað hefnd-
arþorsta hans. Fram að dauðastundu þess
manns mundi Joe Shriner fyrirlíta hvern
einasta mann í veröldinni, af því að allir
höfðu heyrt ialað um hið auðmýkjandi
ástand, sem hann hafði fundizt í.
„Hefur glæpamaðurinn, sem við erum
að leita að, nokkru sinni gert þér mein?“
spurði hann.
Þetta var fyi'sta spurningin, sem hann
hafði borið upp fyrir hverjum þeim, sem
sótt hafði um að komast með.
„Já,“ sagði Skugginn.
„Hvað hefur hann gert þér?“
Augu Jim Cochrane skutu neistum. „Það
var dálítið út af stúlku einni,“ sagði hann.
Joe Shriner starði eitt augnablik á hann,
svo kinkaði hann kolli ánægður.
„Það er gott,“ sagði hann. „Hafðu hest
þinn tilbúinn. Við förum að leggja af stað.
158
Eg held, að bezt sé að fara til búgarðs-
ins hans Plummers. Það gengur orðrómur
um það, að hægt sé að búast. við Skugg-
anum á þeim sióðum.“
Skugginn svaraði með því að kinka kolli
og brosa. Svo fór hann. Þetta hefði ekki
getað gengið betur fyrir honum.
Inni í herberginu hristi Algie Thomas
gamli sitt vitra höfuð.
„Hvað er nú að?“ spurði Shriner.
„Mér lízt ekki á þenna náunga, sem nú
var að fara.“
„Hvað skyldi vera út á hann að setja?“
„Listinn yfir mennina ei* tilbúinn. Hann
er þrettándi á iistanum.“
XXI.
Me'ö leifturhraða.
Það voru þrettán menn, sem riðu út úr
Carlton-þorpinu. Heillahrópin fylgdu þeinn
Og það voru þrettán menn, sem undir mið-
nætti staðnæmdust fyrir utan heimili
Plummers, þar sem Sylvía og Benn konn1
auga á þá úr fylgsni sínu á hæðinni.
„Það er Algie Thomas,“ kallaði ganili
sheriffinn og reið að glugganum, sem
Plummer hafði opnað. „Við komum ekk'
til að gera þér mein, Plummer, heldur til
að forða þér frá óhamingju.“
„Það veit ég, Thomas,“ sagði Plummei'-
„Segðu mér bara, hvers þú óskar.“
„Fyrst og fremst vil ég fá að. vita, hvoi't
Sylvía dóttir þín er í herbergi sínu.“
„Það hugsa ég, að hún sé. Nei, það e1’
líka satt, hún gekk út sem snöggvast, hú11
gat ekki sofið. Það getur vel verið, að hún
sé ekki komin aftur.“
„Viltu gæta að því, hvort hún er í hei"
berginu?“
„Halló — Svlvía!“ kallaði Plummer'
„Nei, hún er þar ekki. En nú skal ég að'
gæta þetta.“
Hann hvarf úr glugganum, og skömh111
seinna sáu þeir, að kveikt var ljós í gafl'
herberginu. Ekki tíu sekúndum semníl
H E I M I L I S B L A Ð I ^
A