Heimilisblaðið - 01.09.1977, Síða 15

heyrðu þeir hræðsluóp þaðan. Plummer
°Pnaði glug-g'ann upp á gátt.
>,Hún er farin, sheriff. Hún er horfin.
hún hefur skilið eftir bréf, þar sem
hún segir frá, að hún . . . nei, ég skil ekki,
hvað þetta á að þýða. Það er líkast því,
sem. hún sé gengin af vitinu.“
Svar sheriffans var skipun til manna
sinna: „Við náum í hana aftur. Herðið
ykkur, piltar!“
J°e Shriner hafði gefið fordæmið. Þeg-
ar hópurinn nam staðar, hafði hann ekki
eirð í sér til að vera kyrr, heldur lét hest-
!nn tölta í hring. Og einmitt þegar sher-
Hfinn gaf skipun sína, var hann svo lán-
sarnur, að eygja eitthvað, sem var á hreyf-
jn§'u uppi á hæðinni, samt hálfhulið af
hjarrinu.
Samstundis keyrði hann sporana í kvið-
]nn á hestinum, svo að hann þaut á stað
l,Pp hæðina, eins og ör væri skotið. Hann
gei'ði hinum ekki kunnugt, hvað hann
Uifði séð með nokkurri bendingu eða kalli.
h það, sem hann hafði séð á hreyfingu
Pai'na uppi, var reiðmaður, vissi hann full-
Veh hver það var, og þá vildi hann einnig
aía heiðurinn af að berjast við hann og
aka hann til fanga.
En varla var hann kominn á fulla ferð,
heyrðist lítið hræðsluóp frá kvenmanni.
etta, sem sást svo ógreinilega uppi á hæð-
Juni
gi'eindist nú í tvennt, tvo reiðmenn,
Sem hleyptu út úr kjarrinu og niður hæð-
na hinum megin.
J°e Shriner var aldrei þessu vant fljót-
n að hugsa, hann fór ekki að tefja tím-
lu.n með að taka upp skammbyssuna, held-
a'ð se áfram á hestinum og reyndi
nalda jafnvæginu, þannig að sem létt-
yS Væri fyrir dýrið. Hesturinn hlióp því
hæðina eins og hann væri í veðhlaupi.
ó) ^ans hom allur hópurinn. fíleði-
ein . rra gáfu til kynna, að þeir hefðu
^ nig komið auga á flóttamennina. En
s an^an reið Skugginn með kvenmann,
jj jlann ætlaði að stela frá heimili sínu.
a stoðaði nú, að Captain væri frár á

ISBLAÐIÐ
fæti, þegar hann þurfti að fylgjast með
hestti, sem var miklu seinni.
Benn Plummer nísti tönnum, þegar hann
hélt aftur af hesti sínum, sem var vanur
að fá að spretta úr sporj undir svona
kringumstæðum. Á eftir þeim kom hóp-
urinn eins og svartur bakki, sem færðist
nær hverja sekúndu. Bláfótur var góður
hestur, en komst ekki í hálfkvisti við Cap-
talin. Árangurslaust notaði unga stúlkan
bæði svipu og spora. Bláfótur hristi faxið
og dróst- stöðugt aftur úr.
Benn Plummer greip til skammbyssu
sinnar. Hann sá, að nú eða aldrei var tím-
inn komin fyrir hann að sýna vaskleika
sinn og vinna viðurkenningu Skuggans.
Ef hann léti ná þeim og taka Sylvíu, gæti
hann aldrei vænzt þess, að hinn mikii mað-
ur kallaði hann vin sinn.
Sylvía Rann — hin hugrakka Sylvía —
sýndist þegar vera að gefast upp. Hún
notaði bæði svipu og spora, en aðeins m.eð
hálfum dugnaði. Hvernig gat Benn vitað,
að hún þráði, að sér yrði náð og færð aftur
heim. Mildu frekar gat hún fellt sig við
að verða kölluð fyrir rétt — miklu held-
ur það en að komast leiðina á enda og bind-
ast glæpamanni. Hún blessaði í huga sín-
um Bláfót, sem sýndi ljóslega, að hann gat
ekki aukið meira hraða sinn.
Benn hrópaði til hennar: „Geturðu ekki
komið honum úr sporunum?"
„Hann- vill það ekki,“ svaraði hún, „halt
þú áfram og bjargaðu sjálfum þér, það
gerir ekkert til með mig. Það er enginn,
sem getur gert mér neitt.“
„Ég verð hjá þér. Ég læt heldur skióta
mig en bregðast þér. Heldurðu að ég vildi
koma aftur til Skuggans og segja honum,
að ég hafi skilið þig eftir? Ég verð hér,
þó að líf mitt sé í veði. Þeir skulu taka
mig á undan þér.“
„Nei, nei, Benn!“
„Ég segi jú, ég hleyp ekki frá þér á
þenna hátt. Þeir mega gera við mig, hvað
sem þeir vilja.“
Sylvía stundi við. Hún vissi, að Benn
159