Heimilisblaðið - 01.09.1977, Qupperneq 18

vegna krafðistu þess, Sylvía, að koma með
mér hingað?“
„Bíðið við,“ sagði Tom Converse, „það
er dálítill misskilningur hér á ferðura.“
Hann kom nser þeim, kveikti á eldsnýtu
og lét birtuna af henni skína á andlit sitt.
Það var allt annað andlit en Sylvía hafði
búizt við að sjá. Og nú sá hún líka, að sá,
sem reið gráa hestinum, var hærri og
herðabreiðari en Skugginn. „Benn,“ sagði
hún skjálfandi af hræðslu, „þetta er ein-
hver af sveitungum oklcar.“
„Hvað meinarðu, Sylvía — hverslags
þvæla er þetta!“ sagði Benn algjörlega for-
viða á þessu öllu saman. „Það var þessi
maður, sem bjargaði mér úr fangelsinu.
Þetta er Skugginn. Hvað gengur eiginlega
að þér, Sylvía?“
„Ég skil ekkert í þessu.“
„Lofið mér að skýra samhengið i mál-
inu,“ sagði Tom Converse. „Ég mundi hafa
sagt Benn það fyrir löngu, hefði mér dott-
ið í hug, að þér munduð fylgja honum
hingað.“
Hann sagði þeim svo í fáum dráttum,
hvernig hann hefði komið til þorpsins og
hafði hitt manninn með föla andlitið,
hvernig hann hefði svo komizt í hvert æv-
intýrið á fætur öðru, og hvernig hann
hefði fengið bréfið frá henni, sem fékk
hann til að reyna að brjótast inn í Carl-
ton-fangelsi og frelsa Benn.
Þau hlustuðu forviða á þessa merkilegu
frásögn, og Benn Plummer varð meir og
meir hissa við að sjá þenna hræðilega
Skugga breytast í löghlýðinn borgara.
„Ástæðan fyrir því, að ég sagði ekki
Benn frá þessu strax,“ hélt Tom Converse
áfram, „var, að ég var hræddur um, að
hann vissi, að ég væri ekki Skugginn. Helzt
hefði ég viljað fara með hann af landi burt,
eitthvað, þar sem hann gæti verið í ró og
friði. En nú eruð þér komin, ungfrú Rann,
og ég hef tekið grímuna ofan og verð að
viðurkenna, að ég er einungis Tom Con-
verse, er bara eins og fólk gerist og geng-
ur og hef aldrei gerzt lögbrjótur fyrr en
um daginn, er ég náði Benn út úr Carl-
ton-fangelsi.“
„Og allt þetta hafið þér gert,“ sagði
Sylvía, „fyrir stúlku, sem þér ekki þeklct-
uð, og sem þér hélduð, að elskaði morð-
ingja?“
„Vinur!“ hrópaði Benn Plummer allt í
einu. „Þú ert meiri maður en Skugginn
mun nokkurn tíma verða!“
„Ungfrú,“ sagði Tom Converse, „ég má
til að segja yður allan sannleikann. Það
var bréfið yðar, sem kom mér til að brjót-
ast inn í Carlton, og ég verð að viðurkenna
það, að það var spennandi að leika Skugg'
ann. Og nú sé ég það einnig, að hægt ei*
að brjótast inn í fangelsi og leiða hóp af
blóðþyrstum sporhundum á villigötur, án
þess að einum einasta dropa af mann.s-
blóði væri fórnað “
„Hefur enginn verið drepinn éða særð-
ur í nótt?“ spurói Sylvía steinhissa.
„Ekki einn einasti. Þeir héldu, að ég
riði á eftir yður og Benn. Þess vegna eltu
þeir. Ég ger-ði ekki annað en smjúga inn
á milli trjánna og skjóta upp í loftið öðrn
hverju. Það var svo mikið myrkur, að
þeir gátu alls ekki hitt mig, þeir hefðu
ekki séð, þótt það hefðið staðið hvítkalk-
að hús í skógarþykkninu. Þeir sáu hestin-
um bregða fyrir öðru hverju, en hér eV-
um við nú báðir komnir heilu og hö^dnu.
Sylvía fylltist ósegjanlegri gleði og
hjarta hennar fylltist takmarkalausi'1
þakklæti stilf inningu.
„Það er himinmn, sem hefur sent yðuv,
sagði hún að lokum. „Drottinn hefur sent
yður okkur til hjálpar. Nú ætla ég að seg.iíl
þeim sannleikann.“
„Þeir trúa yður ekki.“
„Jú, þeir gera það. Þeir skulu trúa méi';
Ég er sá einastti, sem þeir geta trúað. Þvl
enginn hefur séð andlit Skuggans — movð'
ingjans — nema ég.“
Hræðslan, sem var í röddinni, fékk Ton1
til að koma nær.
162
H E I M I L I S B L A Ð I $
J