Heimilisblaðið - 01.09.1977, Qupperneq 19

Hófadynurinn færðist einnig nær.
^Hu héldu áfram nokkra kílómetra. Þá
heyrðu þau aftur í þeim, sem á eftir voru.
Benn Plummer þreif skammbyssuna og’
skaut þrisvar upp í loftið.
>.Þeir vita, að þetta er merki!“ hrópaði
iivia- ,,Þeir taka okkur, Benn!“
Hann svaraði með því að skjóta þrisvar
aftur og byrjaði svo að hlaða skammbvss-
Una úr skotfærabeltinu.
Svo sneri hann sé við í hnakknum og
Haðist um á milli trjábolanna. Þá þurfti
Sylvía ekki að spyrja lengur. Nú sá hún,
Vað hann ætlaði að gera.
Hau komust út í annað rjóður, og þegar
iun leit um öxl, sá hún þá fyrstu koma
a milli trjánna. Hún sá líka, að Benn hafði
^núið sér við í hnakknum og lyfti upp
yssunni til að skjóta.
En í því heyrðist riffilskot nokkuð frá
jjentl> eitt með þessum hröðu málmhljóðs-
, lunum, gerólíkt hinu dimma gelti skamm-
yssunnar. Nú sá hún hendina á Benn
Sl&a niður. Þegar hún leit aftur fram fyr-
11 sig\ sá hún mann koma þeysandi á grá-
UrrL hesti fram úr skógarþykkninu.
» Vertu rólegur, Benn!“ kallaði hann.
”Rólegur!“
^etta var ekki sú 'rödd, sem hún hafði
Uizt við að hevra, en það ekki verið neitt
j>ai'amál, — betta hlaut að vera Skugg-
^ u- Hann flaug fram hjá eins og þar væri
el ?lðinni vaiur í vígahug, og hún gat
i annað en dáðst að þessu husrekki,
að ríða frj
uðr
am fvrir margar tylftir alvopn-
a Wanna, sem allir óskuðu hann dauðan.
11 n heyrði aftur drunurnar í rifflin-
’ þá keyrði hún aftur sporana í hest-
n°S hleypti af stað í gagnstæða átt við
hú° *lð’ ^Un reyncil að Hýta sér sem mest
Uu mátti, þar til hún heyrði Benn kalla.
” föðvaðu hestinn, Sylvía . .. stanzaðu,
stauzaðu!“
JT -
síð Un ^^1 undrandi, og augnabliki
n Uam hinn mæddi og þreytti Cantain
ar við hlið hennar. Benn stökk af baki
H E
og tók að spretta af. Hún starði á hann
algerlega forviða. Hann fleygði hnakkn-
um á jörðina
„Ertu genginn af göflunum, Benn?“
„Ég vona að svo sé ekki. En Captain
getur ekki meira. Með engu móti vil ég
hætta á, að neitt hendi hann eða hann
skaðist á einn eða annan hátt, þótt bað
kosti mjtt líf — eða hinna.“
„Já, en Benn, þetta er vitleysa. Hvað
eigum við . . . ?“
„Við getum ekki gert annað en beðið
hér og vonað, að Skugganum takist að leiða
þá frá okkur. Hann er þegar byrjaður.
Heyrirðu ?“
Hvað skyldu margir menn falla núna
fyrir Skugganum? Sylvía draup höfði, og
það fór hrollur um. hana. Og þó — bvílíkt
hugrelcki, þvílíkur dugnaður af einum
manni, að mæta svo mörgum.
„Hvað ætlast hann fyrir?“ spurði hún.
„Það veit ég ekki,“ sagði Benn frá sér
numinn af hrifningu. „Hlustaðu bara!
Heyrirðu, hvemig skotin færast lengra í
norður. Þeir elta hann. Þeir skjóta á hann
og hestinn hans. En þessir hundar, þeir
hitta hann aldrei. Þeir héldu, að ég væri
Skugginn, en þeir sáu, að þeim hafði
skjátlast, þegar sá rétti kom.“
Lengra og lengra í burtu færðust skot-
in, og loks heyrðist aðeins ómurinn.
„Maður getin- látið sér detta í hug, að
þeir séu að skjóta skóginn niður. Þú getur
reitt þig á, að þeir eru hvítglóandi," sagði
Benn og hló við.
XXIII.
/ birtu eldspýtnaljóssins.
Sylvía var steinhissa — og ekki að
ástæðulausu. Benn hafði ekki verið í því
skapi, að gera að gamni sínu meðan á flótt-
anum. stóð. Núna var hann svo rólegur og
hugsanir hans í fullu jafnvægi. Alveg eins
og hann hefði bjargast upp á einn skvja-
bólsturinn, og gæti svo setið þar og hent
Imilisblaðið
163