Heimilisblaðið - 01.09.1977, Síða 20

gaman að heimskuverkum mannanna.
Hann hélt áfram að nudda Captain með
mikilli umhyggjusemi. Þessi dásamlega
skepna teygði höfuðið fram og andaði
djúpt.
„Þetta er voðalegt, Benn,“ hvíslaði hún.
„Þetta er hræðilegt!"
„Þetta með Captain? Ónei, það er ekk-
ert hættulegt. Hann fær nú hvíldina, hann
gat ekki haldið lengra áfram, og það geng-
ur allt vel. Skugginn fullyrti, að menn
mundu veigra sér við að skjóta á hestinn
hans, og það held ég líka. Sjáðu til, nú
er hann að jafna sig, hann reisir höfuðið.
Þú ert afbragð, Captain."
„Það er ekki hesturinn, sem ég er að
hugsa um, Benn. Það eru mennirnir Hvað
heldur þú, að Skugginn hafi drepið marga?
Það er ekki að ástæðulausu, að menn hræð-
ast hann.“
„Bíðum bara róleg, þar til þetta er bú-
ið. Ef þeir eru hræddir við að fá sín snotru
andlit skrámuð, þá geta þeir haldið sig
frá þeim stöðum, sem Skugginn heÞt dvel-
ur á. Hann er ekki neitt rádýr, sem hægt
er að veiða í skóginum, þegar dimma tek-
ur. Heyrirðu, hlustaðu — hann er nú þeg-
ar sloppinn frá þeim.“
Skothvellirnir höfðu ekki einungis fjar-
lægst, heldur heyrðust þeir á víð og dreif,
þar til þeir hættu alveg.
„Eða þeir hafa drepið hann,“ sagði unga
stúlkan.
Henni fannst eins og fróun í því, að
kannski væri hann dauður. Hvemíg átti
hún að taka á móti honum, þegar hann
kæmi sem sigurvegari ?
„Því trúi ég ekki,“ sagði Benn Plummer
hægt. „Þeim veitir áreiðanlega ekki af, að
hafa dagsljósið til að geta hitt hann. —
Hlustaðu!“
En ekkert heyrðistt, og Benn hélt áfram
við hestinn.
„Ef þeir koma nú aftur, þá finna þeir
okkur hér,“ sagði Sylvía með angistarróm.
„Ekki á meðan Skugginn heldur lífi og
164
limum,“ svaraði Benn. Hann var svo ör-
uggur, að hann leit ekki upp úr því, sem
hann var að gera. „Skugginn mun áreið-
anlega leiða þá á villigötur. Þú h^yrðir
áðan, að þeir voru farnir að ruglast. Þeii*
hafa sjálfsagt haldið, að við værum á und-
an honum, en ekki látið sér detta í hug>
að við hefðum haldið í aðra átt. Þú skalt
bara vera róleg, og þú mátt reiða þig á bað,
að hann kemur bráðum ríðandi á móti okk-
ur, rólegur, eins og ekkert hefði ískorizt."
Hann þagnaði skyndilega. „Heyrirðu!“
sagði hann.
Og nú heyrðu þau blístur innan úr ^kóg'
inum.
Sylvía starði hissa á fósturbróður sinn-
„Það getur ekki verið hann?“
„Jú, einmitt, þetta er hann,“ sagði Benn
Plummer. „Ef þú ekki trúir því, þá líttu
bara á hestinn, hann þekkir blístrið.“
Er þettta daufa blístur heyi'ðist lyft1
Captain strax upp höfðinu og hneggjaði
lágt. Áður en Sylvía var búin að jafna
sig eftir undrun sína, sá hún eitthvað
hreyfast á milli trjánna, og sá óðnr að
það var maður, sem reið fetið í áttina til
þeirra.
„Halló,“ sagði hann með röddu, sem var
bæði hljómmeiri og þýðari en SkugganS-
„Hvað á þetta að þýða, Benn ? Hvers vegna
hefur þú haft stúlkuna með þér hingað?‘
„Það var ekki með mínum vilja. En hún
heimtaði, að ég tæki sig með. Ég gat ekkJ
lagt bann við því. Þeir sáu okkur og eitú
okkur, þegar við fórum að heiman.“
„Þú veizt þó,“ sagði Sylvía reiðilega’
„að þú fékkst mig til að lofa því að kornS’
ef þú bjargaðir Benn úr fangelsinu.
veizt ósköp vel, að þú þröngvaðir mér tJ*
að lofa þessu. Hvað á þessi leikaraskap1'1
að þýða, hvers vegna þykist þú veríl
hissa?“
Benn Plummer hrópaði upp yfir sté*
„Hamingjan góða, var það þess vegna, seh1
ég var frelsaður úr fangelsinu? Og ÞeSÍ’
HEIMILISBLAÐ^
J