Heimilisblaðið - 01.09.1977, Blaðsíða 22

geta heyrt hann draga andann, í mílu
fjarlægð."
Þarna ríkti sannarlega hin djúpa þögn,
sem aðeins þekkist í skógunum. Það
hafði rignt alveg nýlega, og í bjarmanum
frá eldinum sáust næstu trjástofnarnir
votir og gljáandi á baktjaldi hins mikla
myrkurs. Andlitin umhverfis eldinn voru
álút og hlustandi; þau voru einkennileg
og forynjuleg, í hinum öfluðu andstæðum
ljóss og skugga. Alls staðar voru áköf,
leiftrandi augu.
Þannig litu þessir menn út, sem Skugg-
inn úr fylgsni sínu athugaði með ótta og
lítilsvirðingu. Hann hafði treyst því, að
þessum tveimur flóttamönnum væri náð.
En þarna sátu allir eltingarmennirnir
þreyttir og uppgefnir, og með hestana jafn
uppgefna, standandi í hring umhverfis
sig, en hvorki Tom Converse né unga
stúlkan voru fangar þeirra. Hesturinn
hans skalf af þreytu. Honum hafði hann
ekki hlíft á nokkurn hátt og hann var ekki
nothæfur fyrr en næsta morgun. Allt mis-
heppnaðist hjá Jim Cocchrane. Ólánið
hafði hvílt yfir honum, síðan hinn örlaga-
þrungna dag, þegar hann hitti Tom Con-
verse, og hlóð afbrotum sínum og hætt-
um, er hann sjálfur var í, yfir á hans
herðar. Það var eins og hann hefði gefið
honum heppni sína, um leið og hann gaf
honum nafn sitt. Já, enn þá meira, það
var ekki einungis nafnið, sem Tom Con-
verse hafði fengið, heldur líka hestinn
hans, orðstí hans og stúlkuna, sem hann
þráði.
Hvað viðvék félögum hans í hópnum,
álitu þeir hann mann, sem væri ekkert
annað en utanveltugemlingur í þesssu máli,
sem gamli sheriffinn hefði valið af duttl-
ungasemi sinni. Orð hans höfðu ekkert að
segja, enginn hlustaði á ráð hans. Hann
— Skugginn sjálfur — hann var núna í
þeim kringumstæðum, þar sem hann fyrst
varð að sanna hver dugur væri í honum.
Hann heyrði þá tala aftur og fram, en
166
hann litaðist stöðugt um eftir Harry Lang
og Chucck Parker. Það voru þessir tveii’
menn, sem áttu hjá honum ógoldna skuld.
Á þeim hafði hann svarið að hefna sín.
Hann hefur heldur ekki gleymt eiði sín-
um. Hefnd — iiefnd varð hann að fá fyrii’
það ranglæti, sem honum hafði verið sýnt.
Hefnd var honum jafn nauðsynleg og mat-
ur og drykkur, og fyrr eða seinna skyldi
hann fyllilega framkvæma hana.
Það var Skugginn, sem fyrstur kom
auga á reiðmanninn, sem nálgaðist. Hann
sá þessa veru koma fram úr myrkrinu
það var stúlka, og hann vissi, að það vai*
engin önnur en Sylvía Rann.
Nú skyldi hann, hvernig í öllu lá. Það
hafði verið Benn Plummer, sem hafði konr
ið og sótt hana. Og maðurinn á gi’áa hest-
inum hlaut að hafa verið Tom Converse-
Um leið og Sylvía hafði fengið vitneskji’
um, að sá, sem bjargaði Benn út úr fang'
elsinu, væri ekki Skugginn, hafði hún snu-
ið aftur til að hitta þá menn, er eltu, segj3
þeim það, sem hún vissi, og heimta, að
Tom Converse væri látinn í friði.
Hvernig færi það, ef hún sæi hann.
Skuggann sjálfan, í þessum hóp? Hver ga*
sagt um það, hvaða áhrif ásökun á hani1-
gæti haft á mennina?
Hann fór í skjól við hestinn sinn og
dró barðastóra hattinn sinn ofan á ennið-
svo efri hluti andlitsins var hulinn. Stund-
arkorni síðar Kom unga stúlkan í ljós, svo
að nú sáu hana allir. Hófatakið fékk
til að snúa sér við, og svo heyrðist ánægju'
muldur í hópnum, þegar þeir heilsuðu
henni. Algie Thomas gekk sjálfur til henU'
ar, þegar hún nam staðar.
„Hlustið á mig,“ sagði hún. „Ég ketf
með góðar fréttir. Sá maður, sem bið ef"
uð að elta, er ekki Skugginn.“
Þeir depluðu aðeins augunum, það va1
eina svarið. Ef hún hefði sagt: „1 fyrvU'
málið kemur sólin ekki upp“, hefðu þe]1
starað á hana á alveg sama hátt og Þe)l
H E I M I L I S B L A Ð I p