Heimilisblaðið - 01.09.1977, Side 27

stjóra. Vinir Lincolns voru síhræddir um,
að hann yrði ráðinn af dögum. En sjálf-
Ur Vai' hann óhræddur.
„Ég er farinn að venjast bréfunum, þar
Sem mér er hótað lífláti," sagði hann.
Öll þessi bréf geymdi hann. Það varð
lokum allhár stafli. Þegar hann sýndi
Vlnurn sínum þau, sagði hann:
>.Hér eru hótanabréfin."
Hag nokkurn lét einn ráðherranna setja
Hddaravörð fyrir utan hliðið að ,,hvíta
húsinu“. En Lincoln vildi slíkt alls ekki.
»Porseti á ekki að þurfa að hafa verði
nieð byssur og sverð fyrir utan dyrnar
sinar, rétt eins og hann ætlaði að .gerast
kóngur eða keisari,“ sagði hann.
Hegar vinir hans endilega vildu, að hann
hefði vopnaða riddara með sér á ferðum
sínum kom hann líka í veg fyrir það.
„Eg og kona mín getum ekki talað hljóð-
eSa saman í vagni okkar, þegar sverð og
sporar glamra i kringum okkur. Sumir
terinannanna fara líka svo óvarlega með
yssurnar sínar, að ég er hræddur um að
^eir skjóti mig í misgripum/: sagði hann
1 sPaugi.
Stundum var þó eins og hann hefði liug-
3°ð um, að lífsskeið hans væri brátt á
enda. En þetta hugboð olli honum engum
°tta. Á slíkum stundum þráði hann frið
°& kyrrð.
Á ferð sinni aftur frá Richmond las
lann fyrir tvo vini sína það, sem Shakes-
Peare, hið milda enska skáld, segir um
Hu
ncan, sem myrtur var:
»Duncan hyílii- í gröf sinni. Eftir hina
nttlungafullu ólgu lífsins svaf hann vært.
ngar heimilissorgir, engir ókunnir
eklíir, ekkert getur fremur hrært hann.“
, Én þegar ekki var lengur hægt að mæla
a nióti því, að Lincoln voru brugguð bana-
Jað, lofaði hann vinum sínum að fara gæti-
e&ar og stofna ekki lífi sínu í hættu að
°Pörfu.“
»En launmorðingi getur þó alltaf hitt
sagði h.ann.
H E I M I ;L I, s B L A Ð I Ð
Svo rann upp sá 14. apríl 1865. Mál-
staður Suðurríkjanna hafði beðið ósigur.
Mikil hátíðahöld fóru fram víða í Norður-
ríkjunum.
Mikil hátíðahöld áttu líka að verða í
Ford-leikhúsinu í Washington. Blöðin
höfðu skýrt frá, að forsetinn, Grant hers-
höfðingi ásamt mörgum öðrum þekktum
og frægum mönnum mundu taka þátt í
hátíðahöldunum.
Lincoln og kona hans komu, ásamt
nokkrum vinum sínum, um níuleytið í leik-
húsið. Mannfjöldinn stóð upp og fagnaði
forsetanum. Allir glöddust yfir því, að
stríðinu var lokið. Nú átti að sameina
þjóðina í þjónustu friðarins.
En í leikhúsinu sat einn maður 6. svik-
ráðum. 1 sálu hans ríkti illska og örvingl-
un. Hann var einn þeirra samsærismanna,
sem vildu ryðja Lincoln úr vegi. I örvænt-
ingarfullri sál hans hafði sú hugsun fest
rætur, að Lincoln hefði beitt Suðurríkin
órétti og ofbeldi. Og nú átti að hefna þess
að hætti stigamanna, en ekki í drengileg-
um bardaga.
Dyrnar úti í ganginn á bak við stúku
Lincolns stóðu opnar. Svo lítt hugsuðu
Lincoln og vinir hans ,um hættuna. Þá kom
ókunnugur maður og rétti þjóni Lincolns
spjald. Þjónninn sneri sér við til að skila
Lincoln spjaldinu, en um leið steig ókunni
maðurinn inn í dyrag-ættina, dró upp
skammbyssu og miðaði á hnakka Lincolns
og hleypti af hmni banvænu kúlu, áður
en nokkur gat hindrað það.
„Nú hefur Suðurríkjanna verið hefnt.
Þannig fer fyrir öllum harðstjórum,“
hi-ópaði morðinginn út yfir mannfjöldann.
Frú Lincoln og þeir sem næstir sátu
beindu allri athygli sinni að Lincoln, sem
hnigið hafði mður með lokuð augu.
Morðinginn stökk ofan úr stúkunni nið-
ur á leiksviðið og hvarf út um bakdyr.
Það varð uppþot meðal leikhúsgestanna.
Það leið þó nokkur stund áður en fólk
171