Heimilisblaðið - 01.09.1977, Side 28

áttaði sig á, h.vað hafði í raun og veru
gerzt.
Frá manni til manns hljómaði eins og
hljóðlátt andvarp:
„Lincoln hefur verið myrtur!“
Brátt barst um allt óttablandið hróp':
„Lincoln hefur verið myrtur!“
Og þegar öllum varð ljós þessi óttalegi
atburður, heyrðist snökkt og grátur:
„Lincoln hefur verið myi*tur!“
Frá hátindi gleðinnar höfðu menn hrap-
að ofan í hyldýpisgjá sorgarinnar. Kon-
urnar féllu í öngvit, mennirnir hrópuðu
í bræði:
„Hver er morðinginn?“
„John Wilkes Booth leikari," sagði ein-
hver, sem þekkti morðingjann, þegar hann
stökk ofan á leiksviðið.
„Skjótið hann! Hengið hann!“ var
hrópað.
Skelfingin varð enn meiri, þegar sú
fregn barst út, að Seward ráðherra og
Johnson varaforseti hefðu verið myrtir.
Það reyndist líka rétt, a, Seward hafði
verið sýnt banatilræði. Hann hafði verið
sjúkur og lá hjálparlaus í rúminu. Þá
ruddist einn sfimsærismannanna, þoriiari
að nafni Payne, inn í svefnherbergi ráð-
herrans og stakk hann þrisvar með rýt-
ing. Sonur ráðherrans og fleiri komu hon-
um til hjálpar. Þorparinn barðist um með
rýtingnum og særði son ráðherrans og
fjóra aðra menn og slapp út úr húsinu.
Lincoln var «kki látinn, en lá meðvit-
undarlaus. Haun var borinn yfir í hús
hinum megin götunnar, og beztu læknar
borgarinnar voru kallaðir að beði hans.
Hér dugði læknislistin ekkert. Kúlan
hafði farið bak við vinstra eyrað og sat
nú í heilanum bak við vinstra augað.
„Hér er engm von til bjargar,“ sagði
yfirlæknirinn.
„Ó, nei, nei, læknir,“ hrópaði einn ráð-
herranna, Stauton að nafni, og tárin
runnu niður kinnar hans.
Frú Lincoln gekk örvingluð úr einni
stofunni í aðra, núði hendur sínar vol-
andi:
„Getur þetta verið satt? Hvers vegna
hitti kúlan m.ig ekki í staðinn fyrir mann-
inn minn?“
Sonru forsetans, Robert Lincoln kap'
teinn, sýndi meira sálarþrek en aðrir, sem
þarna voru staddir og reyndi með næi'-
gætni a, hugga móður sína. Öðru hvoru
varð hann þó að ganga út í anddyrið,
þess að geta verið einn með sorg sína-
Svo kom hann aftur inn til þess að hugg’3
hina.
Þetta var sannkölluð tára- og sorgai’'
nótt. Hún leið bægfara áfram með sorg'
ina í eftirdragi. Þarna í rúminu lá Abi’3'
ham Lincoln meðvitundarlaus, bjartanS
vinur margra, vinur fólksins. Líf hanS
fjaraði út smátt og smátt, án þess að hann
gæti kvatt sína kæru ástvini, án bess að
skilja nokkuð af því, sem sagt var í kring'
um hann.
Uma áttaleytið næsta morgun sendi ráð'
herrann eftirfarandi símskeyti út uP1
landsbyggðina:
„Abraham Lincoln lézt í morgun, kl-
22 mínútur gengin í átta“.
Það varð þjóðarsorg. Fólk hafði 1
nokkra daga glaðst yfir því, að lokið va1
hinni hræðilegu borgarastyrjöld. Naí11
forsetans var á allra vörum og allir íbúa1
Norðurríkjanna lofuðu stjórn hans. Og 1111
var hann látinn, veginn af þoriiara.
Nærri öll vinna lagðist niður dagiu^’
sem. andlátsfregnin barst út. Jafnt ríkjl
sem fátækir höfðu enga löngun til að
hafast neitt. Vinir kölluðu grátandi
hvors annars, þegar þeir mættust:
„Óttalegt! Hefur þú heyrt það?“
Lincoln lézt á laugardegi. Bæði á heiú1'
ilum og vinnustöðum ríkti litur sorgu1'
innar — og svo fór, að ekki var hægt a‘
fá þumlung af svörtum borða í verzlunuP1'
Á næsta sunnudegi voru allar kirkj1'1
og öll samkomuhús yfirfull. Þangað
uðu allir til að hlýða á huggunarorð. Eu£
HEIMILISBLAÐ^

172