Heimilisblaðið - 01.08.1982, Page 11

Jean Deluze hugleiddi nú skyndilega,
hvort hann ætti að hlaupa út úr skápnum,
þar sem maðurinn var að líkindum að hóta
konunni með byssu. En áður en hann hafði
gert það upp við sig, mælti Maurice rólega:
„Þú óttast, að ég ætli mér að skjóta þig.
Það skaltu ekki vera hrædd um. Eg hef
komizt að raun um, hvers virði konuást
er, og ég met þig ekki svo mikils að ég
vilji eyða á þig skoti. Það er hann, sem
ég hata, maðurinn sem hefur rænt þér
frá mér. Ég gæti skotið hann með jafn
köldu blóði rétt eins og ég skýt nú í skáp-
inn þama.“
Aftur hljóðaði konan: „Maurice!"
„0, vertu róleg, Yvonne,“ sagði þá Maur-
ice. „Þú veizt hvernig við karlmenn erum.
Við æsum okkur upp og tölum stór orð,
en þegar við höfum hleypt af okkur damp-
inum, þá. fellur allt í ljúfa löð.‘
Inni í skápnum stóð Deluze og nötraði
af hræðslu. Ef hinn afbrýðissami eigin-
maður notaði skápinn sem skotmark, þá
væru allar líkur á því, að leikritaskáldið
yrði ekki lengur í lifenda tölu. Hann gæti
svo sem opnað skápdyrnar þegar í stað
— en hvemig í ósköpunum átti hann að
fara að því að úskýra og afsaka nærvem
sína?
„Hvers vegna í ósköpunum má ég ann-
ars ekki tæma skammbyssuna mína á
þennan gamla skáp?“ spurði nú Maurice.
„Það er kannski eitthvað geymt í honum
. . . eitthvað sem hefur gildi fyrir þig,
ha? — Nei, stattu þar sem þú ert, Yv-
onne!“
„Ég hef svo miklar mætur á þessum
gamla skáp,“ kjökraði Yvonne hásum
rómi, „og mér finnst tilgangslaust og ljótt
af þér að vilja skemma hann.“
„Kannski þú sért ástfangin af honum?“
spurði Maurice háðslega. „Eða ertu máski
ástfangin af manninum sem þú felur inni
í honum? Ég þykist reyndar vita með
vissu, að þíið er elskhugi þinn, sem þú
geymir í skápnum!'
Aftur varð dauðaþögn, og það mátti
gi-eina andardrátt konunnar. Jean Deluze
skalf frá hvirfli til ilja. Nú var svo sann-
arlega illa komið fyrir honum. Eiginmað-
urinn hafði fengið þá hugmynd, að sjálfur
keppinautur hans væri í skápnum og eng-
inn annar.
„Hvemig hefði hann átt að komast þang-
að inn?“ stamaði Yvonne.
„Hvað veit ég um það,“ gegndi Maur-
ice. „Þú gazt vel hafa falið hann þar þeg-
ar þú varðst vör við að ég var að koma
heim. Sé hann þar ekki, þá geturðu ótta-
laus lofað mér að bauna á skápræksnið. Og
sé hann þarnni, Yvonne, þá kemur hann
aUavega ekki lifandi aftur út úr þessu
húsi!“
Þessi síðustu orð voru sögð með svo ógn-
vekjandi röddu, að Deluze hrökk í kút af
einskærri hræðslu. Nú var um líf eða dauða
að tefla! Maðurinn var viti sínu fjær af
afbrýðissemi, og það myndi reynast
ógjörningur að sannfæra hann um það,
að hann, Jean Deluze, hefði aldrei fyrr
litið konuna augum.
Og á þessu augnabliki varð Deluze full-
komlega Ijóst, þar sem hann var nú inni-
lokaður í sannkallaðri dauðagildru og átti
yfir höfði sér að skammbyssukúla, ein eða
fleiri, bindi enda á líf hans, að hann þráði
ekkert eins ákaft og það að mega að fá
að lifa áfram — þessu lífi sem hann virtist
fyrirlíta frá degi til dags. Hann þráði vini
sína, þráði hundinn sinn, heimili sitt og
sitt venjubundna og hljóðláta starf á degi
hverjum. Hann þráði hina rykugu og flatn-
eskjulegu og leiðigjörnu þjóðbraut hvers-
dagsleikans sem hvað sem öðru leið bauð þó
annað slagið upp á smávegis tilbreytingu
í formi lítilmótlegrar gleði eða smávegis
áhyggju. Þessa stundina vildi hann sízt
af öllu verða fórnarlamb einhvers sem jaðr-
aði við leikhúsdrama, og með skelfingu
HEIMILISBLAÐIÐ
95