Heimilisblaðið - 01.08.1982, Síða 17

ekki, þá veit hann allaveg-a, að við erum
á leið upp til hans.“
,,Já,“ sagði Milrane, „þess vegna verð-
um við að halda ferðinni áfram.“
Hann gekk að klettaveggnum og leit upp
eftir honum. „Ég vildi, að við hefðum ís-
exi.“
,,Nú skulum við fá okkur heitt te,“ sagði
Walter og beið svo þar til Milrane og Gam-
pel höfðu sezt, áður en hann tók sér sjálf-
ur sæti við hliðina á Margaret.
Þau drukku te og átu nokkrar samlokur
með. Síðan tók Gampel til við að binda
reipið utan um Milrane, en Margaret fór
með Walter til að virða fyrir sér nánar
klettavegginn sem þeir ætluðu að klífa.
Nú var sólin affjalla, en enn var rökk-
urljóst, og uppi yfir austurtindunum
kviknaði á hálfu tungli. 1 þessari skímu
virti Margaret svip Walters fyrir sér, þar
sem hann leit upp eftir geigvænlegu kletta-
beltinu. Hún sá hversu ákveðinn hann var
á svip, og á þessari stundu fannst henni
ljóst, að enda þótt Milrane eða Svisslend-
ingurinn hikuðu, þá myndi Walter halda
ferðinni áfram einn sins liðs; hún vissi
einnig, að það var hún, sem hafði í raun-
inni hvatt hann til þess Skyndilega tók
hún um handlegg hans og þrýsti honum
að sér.
„Mér datt ekki í hug, að þetta væri svona
hættulegt, Walter!“
„Svona-svona, ljúfan!“ Hann klappaði á
höndina á henni. „Það er dálítið, sem ég
þarf að segja þér, Margaret,“ sagði hann.
„Mennimir hröpuðu döu-* en lestin fór inn
í jarðgöngin. Milrane sá það, og . . . og ég
sá það líka.“
Áður en hún gat svarað, leit hann und-
an og til hinna mannanna: „Eruð þér
reiðubúinn að leggja í þetta með mér,
Gampel?“
„Já, herra!“
Fáum mínútum síðar hófu þeir ferðina
upp, saman bundnir, útbúnir teppum, er
hægt var að gera úr börur til að bera í
hinn slasaða mann.
Skamma stund stóð Margaret undir þeim
stað þar sem þeir lögðn upp, og fylgdist
með þeim. En þar sem hún gat betur séð
þá með því að standa f jær, gekk hún væn-
an spöl til baka, þangað sem það dót var,
er þeir höfðu skilið eftir, og þar sem hún
hafði lofað að bíða þeirra.
Fyrstu fimmtíu metrana upp brattann
höfðu þeir klifið með því að vera samstíga,
en brátt gat hún séð, að lögun bergveggj-
arins neyddi þá til að haga uppgöngunni
á annan hátt. Nú hreyfði aðeins einn þeirra
sig í einu, en hinir skorðuðu sig, reiðubúnir
til að halda honum uppi með reipinu, ef
á þyrfti að halda. Þegar þeir voru komnir
um hundrað metra upp, komu þeir að kafla
þar sem bergið var einkar laust í sér; á
meðan þeir voru að leita að hand- og fót-
festu, hrundu smávölur og hnullungar nið-
ur úr berginu, og eftir að þeir höfðu reynt
að krækja fyrir þetta til hægri, neyddust
þeir til að þoka sér vænan spöl niður á
við aftur, til að komast fyrir þennan kafla
til vinstri, þar sem þeir loks gátu fundið
leið.
Nú var rökkurskíman horfin; en tungl
var á lofti, og lengst af gat Margaret fylgzt
með þeim í kíkinum. Þegar þeir voru
komnir langleiðina upp, tók Margaret eft-
ir því, að þeir námu staðar óvenju lengi,
og það var eins og þeir væru ekki á einu
máli um það, hvort einhver væri lífs uppi
á brúninni, áður en þeir legðu upp í loka-
áfangann. Hún gat ekki gert sér grein
fyrir því, hvort þeim barst nokkurt svar,
en andartaki síðar sá hún þá enn mjak-
ast upp á við.
Hálftími leið, áður on fyrsti maðurinn
hvarf upp fyrir brúnina. andartaki síðar
annar, og loks sá þriðji, og nú viss Marg-
aret að þremenningarnir höfðu náð upp á
bergsylluna þar sem himr þrír lágu. Hún
sá ekki þessa syllu þaðan sem hún var
HEIMILISBLAÐIÐ
101