Heimilisblaðið - 01.08.1982, Blaðsíða 22

henni og fengið góðgætið, sem hann var
orðinn vanur að fá, þegar Elísabet var á
ferðinni. Já, Kippa mín, þú verður að vera
þolinmóð í þetta sinn; ég verð fyrst að
sækja epli handa nautinu, annars þori ég
ekki að laumast framhjá því. Ekki leið
nema smástund unz hún var komin aftur
með stórt epli, sem hún henti inn í básinn
til tudda, og meðan hann nasaði ánægju-
lega að eplinu, stökk hún í áttina til Kippu,
og nú fékk Kippa sitt epli og kjass frá
Elísabetu eins og venjulega.
Frá þessum degi, og á þeim tíma sem
fólkið tók sér miðdegisblundinn, heimsótti
hún síðan Kippu og Surt, eins og tuddinn
var kallaður. Hann fór að þekkja hana,
rétt eins og Kippa gerði, og fékk líka jafn-
an sinn hluta af gjöfunum, hvort heldur
það voru epli, brauð eða gulrætur.
Nú var aðeins vika eftir af dvöl Betu
í sveitinni. Allt fríið hennar hafði veðrið
verið einstaklega gott, þangað til núna;
það hafði skyndilega breytzt til hins verra.
Það helltist svo úr loftinu, að ekki mátti
sjá skil himins og jarðar, og þrumur og
eldingar óðu um allt. Ungneyti öll voru
látin í hús. Úti á enginu var vatnsaginn
orðinn slíkur, að óttast var, að þau myndu
drukkna, ef þau væru látin vera utandyra
lengur.
Nú var komið að kvöldi dags og allir
voru saman komnir í stórustofu, því að
uppi í sveit fer maður ógjarnan að hátta
á meðan þrumur og eldingar geisa.
Einnig Elísabet hafði fengið leyfi til að
vera lengur á fótum en hún var vön. Hún
gat hvort sem er ekki farið að sofa í öllum
þessum ljósagangi og þrumulátum. En nú
var óveðrið um garð gengið, og þá var hún
brátt send í háttinn. Hún var svo til kom-
in úr og ætlaði að fara upp í, þegar allt í
einu buldi við mikill brestur um leið og
stór blossi sást úti fyrir, og henni skild-
ist óðara að eldingu hafði slegið niður. Hún
hraðaði sér út að glugganum og gægðist
út. Grunaði hana ekki — þarna stóðu eld-
tungur upp af f jósinu, rétt fyrir ofan dyrn-
ar. Sér til skelfingar sá hún, að fólk var
farið að leggjast á dyrnar til að bjarga
skepnunum út.
Þarna stóð Óli fyrir utan brennandi hús-
ið og neri hendurnar vandræðalega. Hann
sá fram á það að bíða stórkostlegt tjón, ef
skepnurnar brynnu inni. Ekki aðeins var
um ungneytin að ræða, heldur einnig verð-
launanautið, sem í rauninni var ómetan-
legt til fjár.
Max táraðist þar sem hann skvetti úr
einni vatnsfötunni eftir aðra. Tárin láku
niður feitar kinnar hans í stríðum straum-
um, og hann varð enn óhreinni í framan,
eftir að hann hafði reynt að strjúka þau
burt með handarbakinu. Hann var brátt
orðinn eins og moldarkögull í framan, af
tárum, svita, reyk og mold, — og það voru
reyndar fleiri. Elísabet virti þetta fyrir
sér andartak, án þess að hún áttaði sig til
fuils — þetta virtist allt næstum því óraun-
verulegt — en þá mundi hún allt í einu
eftir þeim Surti og Kippu, — að þau voru
innilokuð í brennandi húsinu. Hún þaut
niður stigann án þess að hugsa um það
að hún var í náttkjólnum einum fata, hljóp
rakleitt að Max og togaði í handlegginn á
honum. „Flýttu þér, flýttu þér, Max!“
hrópaði hún og neyddi hann til að koma
með sér.
Það mátti ekki tæpara standa að þau
kæmust í tæka tíð að hinum dyrunum, því
að þakið var að falli komið. Elísabet var
ekki lengi að opna gömlu læsinguna, og
nú voru þau Max og hún ósein að hraða
sér inn í stíuna. Vesalings skepnurnar voru
sem meðvitundarlausar af hræðslu. Ung-
neytið, sem ekki var bundið, ólmaðist hvað
innan um annað í ráðþrota uppnámi, en
Surtur hamaðist í hlekkjunum.
„Svona-svona, Surtur minn, við erum
að koma!“ hrópaði Elísabet. Þegar hann
heyrði rödd hennar, varð hann það róleg-
106
HEIMILISBLAÐIÐ