Hjálpræðisorð - 01.04.1893, Blaðsíða 3

27
berlega að þeir trúi á Guð, og ekki gera þeir sig
seka í illu, opinskátt; þanuig hafa þeir rólega sam-
vizku, af því þeir álíta sjálfa sig svo góða, og þeir
vona, að þótt þeir sjeu ekki í raun og veru sann-
kristnir, þá sjeu þeir að minnsta kosti ekki langt
frá því að vera það.
jþað er mjög hættulegt að vera í þvílíku á-
standi; já, það er meira en hættulegt, það er
voðalegt, einmitt af því, að það vekur ekki neinn
ótta. Svona menn ganga ef til vill alveg rólega í
eilífa glötun. þ>eim virðist að þeir sjeu á leiðinni
lil himins, og verða máske eigi varir við villu sína,
fyr en þeir hrapa til helvítis. 8á sem stöðuglega
er »nærri því krisbinn«, hann fylgir djöflinum, og
djöfullinn er ánægður geti hann stíað sálunni frá
ríki náðarinnar, þótt hún geri sig eigi seka í op-
inberu guðleysi. |>að að deyja, sem »nærri því
kristinn« er sama sem að vera eilíflega glataður,
því fyrir Guðs augliti koma fram að eius tvenn-
skonar menn. J>eir sem eru í Kristi, og þeir, sem
ehki eru i Iíristi. jpeir, sem eru í Kristi, eru
frelsaðir. jþegar Guðs dómur gekk yfir jörðina á
dögum Nóa, þá var sjerhver maður, í því ákvörð-
uðu ástandi, sem hann sjálfur hafði kosið sjer;
annaðhvort var hann í Orkinni, eða fyrir utan
hana. |>að var þýðingarlaust hve nærri dyrunum
hann var; væri hann ekki inni í Orkinni, þegar
dyrunum var lokað, þá var hann útiluktur og
glataður.
jþannig var það og, þegar refsidómur Guðs gekk
yfir Egyptaland, þá var hver einasti maður í
Iandinu annaðhvort verndaður af blóði fórnarlambs-