Hljómlistin - 01.03.1913, Blaðsíða 3
HLJÓMLISTIN
43
og er ekki ólíklegt, að þeir hafi verið i
Sálmabók Ólafs Hjaltasonar, og Guðbrandur
biskup hali látið laga þá. Til dæmis er einn
þessara sálma: »ó Jesú Kriste sá eð mann-
dóm tókst«. (Frh.)
Drög að söngsögu
aö því er snertir
Húsavík í Suður-Þingeyjarsýslu
1880—1912.
Safnað hefir:
Vald. Valvesson.
I. Endurlit.
Tíminn laust fyrir 1880 og það ár.
Eigi get eg vitað til, að á þessu timabili
haii verið lögð rækt við aðra tegund söng-
listarinnar hér i Húsavík en kirkjusönginn,
og mun eg þvi aðallega dvelja við hann í
þessu ófullkomna endurliti mínu. Að visu
er mér kunnugt um, að talsvert var á
flakki hér um slóðir af ýmsum vísnalög-
um, hæði við útlenda og islenzka texta.
Má þar t. d. nefna Þjóðhátíðarlögin og
eins fá lög úr »Danmarks Melodier«.
Nokkur þeirra voru afhaldslög Þ. Guð-
johnsen’s verzlunarstjóra hér, og mætti
ætla að ýms þeirra hafi hann hingað ilutt.
í annan stað má nefna, að ógrynnin öll
þektust hér af rímnalögum, en þegar hér
er komið eru þau i rauninni að falla úr
tizku. — Kirkjusöngurinn mun það hafa
verið, sem mesl rækt var lögð við á þess-
um tima, og því tala eg nákvæmar um
hann.
Örlítið norður af prestssctrinu, inni í
miðjum kirkjugarðinum, stóð guðshús
safnaðarins. Lítið var það og lágt, og
hvorki skrautlegt að utan né innan.
En þó hefi eg það fyrir satt, að vel
rækti söfnuðurinn tiðir jjá. — Vér skul-
um því fylgjast i kirkjuna og virða fyrir
oss það, sem fram fer með lilliti til söngs-
ins. Styðsl eg þar við minni gamals
manns, er þann tíma man.
Liklegast hefði verið, að i forsöngvara-
sætinu hefði setið öldungur með »Grall-
arann« i höndum, eftir ýmsu öðru að
dæma, en svo var ei. Sönginn leiddu
tvær mannsraddir, — önnur mjúk, blíð og
hljómþrungin, er smaug inn að instu rót-
um hjartans, — og hana átti frú Halldóra
M. Guðjohnsen, er söngnum stýrði, — hin
»regindjúp, sigursterk og hrein«, og hana
átti Þórður verzlunarstjóri Guðjohnsen,
maður frú Halldóru. Heíir rödd þeirra
mjög mint á hljómlist söngfuglsins með
undirspili fossins i islenzkum fjalldölum.
»Já, röddin hennar Halldóru sál., — slíka
og þvílíka englarödd hefi eg aldrei heyrt,«
bætir sögumaður minn við. — Eleira fólk
söng með, sérstaklega efri röddina, en eigi
var þó hér um almenna hluttöku safnað-
arins að ræða. Þá voru sungin »hin nýjn
lög«, en grallaralögin voru að mestu lögð
á hilluna. — Eg lel víst, að þau hjónin
hafi einna mest eða eingöngu unnið að
útbreiðslu nýju laganna hér um slóðir, en
eigi er mér frekar um það kunnugt. —
Um söng við húslestra í heimahúsum er
mér því miður ókunnnugt.
Frú Halldói-a Margrét andaðisl 23. Júní
1881, en maður hennar lifir enn. — Eigi
| kunnu þau hjón að leika á harmonium,
enda var þá ekkert harmonium hér til,
eftir því, sem eg bezt veit.
II. Frá 1880—1912.
I. Kirkjusöngurinn.
a. Hljóðfæri i kirkjunni.
Eins og áður er frá sagt, dó frú Hall-
dóra Guðjohsen 1881. En um það leyti
fluttist hingað organleikari Magnús Einars-