Jólabókin - 24.12.1910, Blaðsíða 8
8
— Renna sérl renna sérl — Og annað var eklti
hendi nær en trogberinn. —
Hann mun nú pví sem næst orðinn forngrip-
ur, trogberinn, og naínið pekkist líklega ekki viða
um land. Litt var hann hafður til skemtiferða,
en öskunni var ekið á lionum. Eg hafði um tíma
mikla trú á pvi, að græða mætti upp mosann í
mýrinni með öskunni, og ók pangað mörgu hlassi
á trogberanum. Þuríi fornmenjavörðurinn að
koma gripnum upp, gæti eg leiðbeint honum. —
Pað var hált i snjónum eftir lilákubleytuna,
og bar langt yflr, en niðri á vellinum var komið
töluvert stöðuvatn á ísuum, sem mig varði ekki,
og sjóferðin sú endaði með kollsigling.
Rungur var gangurinn heim, og pyngstur varð
hann við pað, að nú mundi eg fyrst að eg var
kominn i nýju sparifötin. Hvað fangelsisvistin
var löng í' rúminu, man eg ekki. En einhvern
veginn hafðist upp úr mér petta æflntýri á trog-
beranum, og var pað öllum öðrum en mér liin
bezta jólaskemtun.
Mest var varið í laufabrauðið af öllu jólagóð-
gætinu. Og útskurðurinn með allskonar flúri tók
líka heila viku á undan. Það var lieill kökulilaði
á hverjum diski, og svo geymdi maður sér og
treindi, fram að Páskum, pegar vel lét. En ekki
liefi eg verið fornbýll, pegar mér eldri og hyggn-
ari maður á heimilinu skifti við mig á laufabrauðs-
köku og kvæðura Bjarna amtmanns. En svo komst