Jólabókin - 24.12.1910, Blaðsíða 11

11
var kominn last að stólbakinu. Eg spratt á fætur
með hendur fyrir mér. Fyrsta hugsunin var sú,
man cg, að ekki mundi þessi maður við mér hafa,
væri hann vopnlaus, pvi að allur var hann burða-
lítill og væskilslegur.
Varla var petta beiningamaður, þóttist eg sjá.
Hann var nokkurn veginn til fara, reyndar yfir-
hafnarlaus í kuldanum. Gasslogið stóð nú beint
framan i andlitið á gestinum, og virti eg það fyrir
mér. Pað var ljótt og ógeðslega fölleitt, i einlæg-
um fettum og brettum. Ætti eg að reyna að koma
einu lýsingarorði að, var svipurinn ákaflega flótla-
legur. Eg slepti ekki augum gestsins, og beið á-
tekta þegjandi. Hann sýndi sig ekki í því að ráða
á mig, en fór í vasa sinn og tók þar upp veski,
góðan grip að sjá, það var víst vindlaveski, og
spurði hvort eg vildi ekki kaupa, og nefndi eitt-
hvert lítið verð.
Eg var svo sem í engum vafa um það, hvern-
ig þessi gripur væri fenginn. Sú hugsun kom víst
alls ekki upp hjá mér, að það væri, ef til vill,
borgaraleg skylda mín, að koma þessum garmi
undir manna hendur. Og eigi mun heldur sú
hugsun liafa vaknað hjá mér, livað Kristur mundi
gjört hafa við þennan aumingja, hefði liann orðið
á vegi hans. Eina hugsunin hjá mér var sú, að
eg yrði að koma þessum náunga út af Garði, öll-
um að meinalausu. Pað var svo sem bersýnilegt
að þangað var hann kominn, sinna erinda, einmitt