Jólabókin - 24.12.1910, Blaðsíða 23

að sá, sem milli peirra kæmist, væri syndlaus og
réttlátur fyrir guöi, fanst honum þær vera hið dá-
samlegasta, sem fyrir hann liafði boriö.
Hann hugsaði um það, hvílíkan fögnuð það
mundi veita, að geta komist milli stoðanna; en þær
stóðu svo nálægt hvor annari, að það var ógern-
ingur að reyna það. Pannig sat hann og bærði
ekki á sér langa stund; en honum fanst það að
eins vera fáein augnahlik.
En nú hagaði atvikum svo, að í skrautlegu
súlnahöllinni, þar sem drengurinn litli sat, voru
dómararnir í ráðiuu mikla saman komnir, tilþess
aö kveða upp lög og rétt meðal fólksins. Öll
súlnagöngin voru full af fólki, sem kvartaði um
landeigna- og fénaðar-rán, og viðskiftapretti.
Meðal annara kom þar rikur maður i síðum
purpuraklæðum og stefndi fátækri ekkju fyrir rétt-
inn ; liann kvað hana eiga sér vangreidda nokkra
sekla silfurs. Ekkjan barmaði sér og sagðí, að
auðmaðurinn beitti sig órétti. Hún væri búin að
greiða lionum skuld sína einu siuni; nú ællaði
liann að neyða liana til að greiða hana aftur, en
þess væri lnin ekki megnug. Hún væri svo fátæk,
að ef dómararnir dæmdu hana lil að greiða skuld-
ina, yrði hún að selia auðmanninum dætur sínar
til þrældóms.
Sá, sem efstur sat i dómarasæti, sneri sér að
auðmanninum og mælti: »Treystir þú þér til að