Jólabókin - 24.12.1910, Blaðsíða 27

27
»Ekki máttu ætla annaö, en að eg kenni i
brjósti um þig«, mælti presturinn, »en það er
t)annað í lögunum að fórna (lýri, sem á er nokk-
ur blettur eða lýti. Pað er sem sé jafn ómögu-
lcgt að veita þér bæn þína, eins og aðkomastyfir
paradísarbrúna«.
Drengurinn litli var ekki ijær en svo, að hann
lieyrði það er mælt var. Hann liarmaði það, að
enginn skyldi geta komist yfir brúna. Ef til vill
fengi fátæki maðurinn að halda syni sínum, ef
liann mætti fórna lambinu.
Oldungurinn gekk hryggur út úr musterisgarð-
inum; en drengurinn stóð upp, og gekk að brúnni
og steig á hana öðrum fæti.
Ekki kom honum til hugar að reyna að ganga
brúna þess vegna, að lionuni væri þá vís vist í
paradís, heldur eingöngu til að hjálpa tátæka
manninum.
En hann lyfti fætinum af brúnni aftur, því
að hann liugði ómögulegt yfir að komast; sverðið
væri svo gamalt og ryðbrunnið, það héldi ekki
þunga lians.
En aftur hvarflaði liugurinn til gamla manns-
ins, er sagt hafði að sonur sinn lægi fyrir dauð-
anuni. Og enn steig hann fætinum á sverðrengluna.
Þá l'ann hann, að sverðið hætti að riða og
varð flatt og traust undir fæti lians.
Og við næsta skref fanst honum loftið þéltast