Jólabókin - 24.12.1910, Blaðsíða 33

33
Hjónin ruddust nú gegnmn mannfjöldann, og
er þau sáu barnið, sem sat meðal lærifeðranna,
kendu þau þar son sinn.
En þegar er konan sá hann, fór hún að gráta.
Og drengurinn heyrði að einhver grétogþekti
að það var móðir hans. Pá stóð hann upp og
gekk til hennar, og loreldrar hans leiddu hann
milli sin út úr musterinu. En móðir hans liélt á-
fram að gráta, og drengurinn spurði: »Hví græt-
ur þú, móðir min? Eg kom þó strax, eregheyrði
til þín«.
»Hvi skyldi eg ekki gráta?« svaraði móðir hans.
»Eg hélt að eg væri búin að missa þig«.
Þau héldu út úr borginni. Náltmyrkrið færð-
ist yflr — og enn hélt konan áfram að gráta.
»Hví grætur þú, móðir mín?« spurði drengur-
inn. »Eg vissi ekki að svo var orðið framorðið.
Eg hélt að enn væri árla dags, og eg kom strax,
cr cg heyrði til þin«.
»Hví skyldi eg ekki gráta?« svaraði móðir hans.
»Eg var búin að leita að þér allan daginn, og eg
hugði að eg væri búin að missa þig«.
Pau héldu áfram alla nóttina, og altaf grét
konan.
Þegar dagaði, mælti drengurinn: »Hvi grætur
þú, móðir mín? Eg var ekki að afla sjálfum mér
álits, heldur lét guð mig gera kraftaverk, af því að
hann vildi hjálpa þessum bágstöddu mönnum. Og
strax kom eg, er eg hcyrði til þín«.
3