Jólabókin - 24.12.1910, Blaðsíða 43

43
bjóöa mér til sín; líklega til þess að sýnast gest-
risnari í hóp félaga okkar eða hlaupa í kapp við
pá; — eg veit ekki pær réttu orsakir. En konan
víldi auðsjáanlega gera gott úr þessu, pó að ekki
hefði hún verið ráða spurð. — Eitthvert farg hvildi
á allri glaðværð um kvöldið og allan hátíðablæ
vantaði gersamlega. Við vorum öll of ókunnug til
þess að geta átt nokkra gleði saman. Við áttum
engar endurminningar saman og vissum ekkert
hvað hverju okkar fyrir sig geðjaðist bezt. Við
reyndum að syngja saman þau lög, sem við kunn-
um, og frúin lék á gítar. En hún hafði aldrei
næði fyrir blessuðum börnunum. Spil eða taíl
var ekki hreyft. Hvorugt hjónanna var eiginlega
hátiðar-búið, því að þau höfðu ekki haft tíma til
að skifta fötum, og börnin ötuðu sig út í framan
á jólasælgætinu sínu. Eg gat ekki betur séð, en
þeim leiddist að hafa ókunnugan mann hjá sér.
Pegar blessuð börnin voru háttuð, var eins og of-
urlítið færi að glaðna yfir hátíðarhaldinu og við
að færast nær hvert öðru. En þá var líka kom-
inn tími fyrir mig til að halda heimleiðis.
Kl. 12 um nóttina gekk eg einsamall eftir göt-
um Kaupmannahafnar alla lcið hcim til min.
Aldrei á æfi minni hefir mér fundist eg vera eins
einmana. Göturnar voru auðar, mannlausar og
hálf-dimmar. Alt var svo sorglega autt og dauða-
legt, að mér fanst hrollur fara um mig við það,
að heyra fótatak sjálfs mín. Húsin stóðu eins og