Jólabókin - 24.12.1920, Qupperneq 47

45
VIII.
„Hinn kæri Saxon".
Þessi saga er sögð um fiándel, þegar hann var á
Ítalíu.
ítalir voru svo stórhrifnir af hinum þróttmikla hljóð-
færaslætti hans, að þeir gáfu honum gælunafnið: „Hinn
kæri Saxon“.
Hándel komst þar í kepni við hinn fræga, ítalska,
harpsichordleikara, tónskáldið Scarlatti. Var það þó í vin-
semd frá beggja hálfu. ítalinn bar venjulega sigur úr
býtum í harpsichordslætti, en Hándel í organleik.
Nú bar svo við, að Hándel var boðið á grímuball.
Og um kveldið þegar gleðskapurinn stóð sem hæst,
settist hann við harpsichord og lék á það af slíkri snild,
að allir sem heyrðu, urðu stórhrifnir og brutu heilann
um það, hver sá meistari væri, er þar væri kominn á
meðal þeirra, — því að Hándel var grímuklæddur.
Þá bar Scarlatti þar að, líka dulbúinn. Hann gengur
að hljóðfærinu og hlustar á um stund. Síðan kallar hann
upp og segir:
»Annaðhvort hlýtur þetta að vera hinn kæri Saxon —
eða skrattinn sjálfur«.
Hándel var ekki fullra tuttugu og tveggja ára gamall,
er hann hlaut þennan kjarnyrta dóm.
[Harpsichord er gamaldags hljóðfæri, mjög líkt því, sem nú er
nefnt flygel].
IX.
Spohr gerist hornleikari.
Louis Spohr var ágætur fiðluleikari og tónskáld. (Fæddur
í Braunschweioljl 1784, dó í Kassel 1859). Hann var maður
%